De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

De Olifant en het Eekhorentje.
Eene Indische fabel.

In het land van Kousou Mapoor had het zoo zwaar geregend, dat de rivieren hare beddingen hadden verlaten en vijvers en meren overliepen.

De dieren vluchtten naar het gebergte om den dood te ontgaan.

Gij, die mij aanhoort, weet: dat Brahma gewild heeft, dat het water, den mensch zoo onontbeerlijk, door den regen aanhoudend van alle onreinheid zou gezuiverd worden.

En dat de heilige kluizenaars alleen van hemelwater zich bedienen voor hunne wasschingen.

Nu bemerkte een olifant, die zich in allerijl naar het gebergte spoedde - want het gevaar was dringend, zelfs voor dieren van zijne soort - een eekhorentje, dat zich al jammerend aan een tak had vastgeklemd, die door den stroom werd medegevoerd.

Van medelijden bewogen, hield hij den tak tegen met zijn langen snuit, dien de eekhoren oogenblikkelijk als brug gebruikte om zich op

[p. 228]

het koninklijk paleis in den haag.

schetsen uit nederlandsch-indië. - Een Javaansch landschap.

[p. 229]

den kop van het reusachtige dier tusschen diens beide ooren te gaan nederzetten.

Zoo liepen zij den geheelen dag voort en ontdekten des avonds eene streek, die nog niet door de overstrooming werd geteisterd.

Het was aan den zeekant en zoover het oog reikte was op den zandigen bodem geen grasscheutje te bekennen.

vrijgesproken.

‘Hoe zullen wij hier nu eten vinden?’ vroeg de olifant aan zijn kleinen reismakker. ‘Wat baat het, aan den waternood ontkomen te zijn, als wij den hongerdood moeten sterven!’

‘Wees daar niet bevreesd voor,’ antwoordde het eekhorentje; ‘al groeit hier geen gras, aan kokosnoten is er geen gebrek; die zullen ons een overheerlijk voedsel opleveren.’

‘Helaas!’ vervolgde de olifant, ‘gij weet wel, dat een kokosnotenboom mijne sterkte bespot; hij buigt wel, maar ik kan hem niet omwerpen en ik weet niet, hoe ik het aanleggen zal om vruchten te plukken of takken

[p. 230]

af te scheuren, die zoover boven mij zijn!’

‘Wel, doe als ik,’ zei de eekhoren.

En in twee sprongen zat het vlugge dier in den top van den kokosboom in het dichte groen.

‘Gaat ge nu van me weg?’ vroeg de arme dikhuid droevig, ‘'t was wel de moeite waard, dat ik den tak tegenhield, die u medesleurde!’

Terwijl hij zoo sprak, viel er eene groote kokosnoot, welker steel de eekhoren had aan stukken geknaagd, voor zijne voeten, na deze eene tweede, vervolgens eene derde en ten laatste zulk eene menigte noten, dat hij zijn honger niet alleen kon stillen maar voor den volgenden dag nog voorraad overhouden.

Toen de olifant verzadigd was, vroeg hij aan zijn vriendje:

‘Vindt ge het niet zonderling, dat zoo'n klein dier als gij, een dier, dat zoo groot is als ik, aan een maaltijd heeft geholpen?’

En de eekhoorn antwoordde:

‘Zoo ziet gij, dat men de hulp van geringeren kan noodig hebben.’

Deze fabel leert u, o mensch! dat de weldaden terugkeeren tot wien ze heeft verleend en dat eene goede daad nimmer onbeloond blijft.