De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

Buiten de wereld.
Naar het Engelsch, van Miss Thackeray.
(Vervolg.)

V.

Horatia had besloten den dokter te trouwen in weerwil van alle waarschuwingen: behalve de heer en mevrouw Dumbleton was niemand ten gunste van het huwelijk gestemd. Doch zij wilde van geene bezwaren weten. Haar tantes klachten, toornige herroepingen van hare eenmaal gegeven toestemming, uitroepen van afgrijzen, bedenkelijk hoofdschudden, knikjes, gejammer, verzuchtingen, aanzienlijke en zenuwachtige bloedverwanten, die uit de stad kwamen aangereden om den vermetelen dokter, zoo noodig, onder de hoeven hunner paarden te verpletteren - niets kon haar weerhouden te doen zooals zij verkoos.

‘Ik begin in te zien dat dit volstrekt geen goed huwelijk voor u is,’ zeide de dokter op zekeren dag. ‘Horatia, begrijpt gij wel, dat gij werkelijk eene vrouw uit den werkenden stand zult moeten worden? Gij zult moeten doen wat Berta doet - bij voorbeeld naaien en breien en nu en dan een podding maken, en ik weet niet wat al meer.’

‘Ik ben ouder dan Berta en ben anders opgevoed,’ zeide Horatia glimlachend., Ik verzeker u, dat het een volksvooroordeel is, dat een huishouden niet goed kan gaan met een weinig verstandig toezicht. De meesteres behoeft niet altijd in de keuken te zijn. - Waar gaat gij heen?’ - vervolgde zij, verheugd van een onderwerp te kunnen afstappen dat haar onaangenaam was.

‘Ik ga een ergen zieke bezoeken, die drie mijlen van hier woont. Caton practiseert over hem en heeft mij ontboden.’

‘Die mijnheer Caton valt niet erg in mijn smaak. Gij moest mij het genoegen doen uwe vrienden te verzoeken, mij niet geluk te wenschen zonder mij te kennen.’

‘Caton is een beste jongen - een ruwe diamant,’ zeide de dokter. ‘Hij heeft mij eenmaal het leven gered toen ik de kinderziekte had; om deze en andere redenen moet gij hem dus vergeven, Horatia.’ Hij knikte haar goeden dag en ging heen, verliefder dan immer.

Toen de heer Caton, dien hij kort daarop ontmoette, over het huwelijk begon te praten, met evenveel twijfel omtrent het wenschelijke er van als de aanzienlijkste van Horatia's aanzienlijke tantes, lei George Rich hem bijna knorrig het zwijgen op.

‘Wat meent gij toch met in zijn eigen stand te moeten blijven? Naar mijne meening is een fatsoenlijk man de gelijke van welke dame ook; en als zij geen bezwaar maakt om met mij te trouwen, begrijp ik niet wat gij er mede te maken hebt. Mannen of vrouwen zijn er niet te minder om, in welken stand ook, wanneer zij eene goede opvoeding hebben gehad en zich een denkbeeld kunnen maken van wat er omgaat buiten een gegeven kleinen kring.’

‘Daar hebt gij uwe zuster,’ begon de heer Caton.

‘'t Zal mijne zuster geen kwaad doen wat meer van de wereld te leeren,’ zeide dokter Rich; ‘zij gaat veel te veel in het huishouden om.’ Doch hij wist zeer goed wat de heer Caton van Roberta dacht.

Zes weken gingen voorbij - zeer gelukkig voor George en Horatia, zeer langzaam voor de arme Berta, die al dien tijd een kleinen heldenstrijd voerde, door niemand vermoed: zij streed tegen zich zelve, arm kind! en kreeg al de slagen.

Slechts Andrew Caton vermoedde misschien dat zij niet gelukkig was; en op zekeren dag kwam hij bij haar om haar te troosten; maar hij had zoo'n lang, medelijdend gezicht voor de gelegenheid aangenomen, dat Berta het uitschaterde van lachen en geen woord over het onderwerp wilde zeggen. Nog veel minder wilde zij hem begrijpen toen hij begon te spreken over hetgeen hem nog zooveel nader aan het hart lag. Het kleine dametje wist alles wat naar teederheid zweemde af te weren of te vermijden. Op den bodem van haar hart geloof ik dat zij van hem hield, en plan had hem eenmaal gelukkig te maken; maar op twintigjarigen leeftijd is het leven lang, de horizon strekt zich uit in een ver, eindeloos verschiet. Daar is tijd genoeg om te beminnen, te leven, te haten, te komen, te gaan. Oudere menschen zijn ongeduldiger, en zetten spoed achter het werk. Jonge lieden geven niet om wachten; althans dat is mijn indruk geweest. Roberta gaf er niet veel om, slechts bijwijlen, wanneer een gevoel van afgunst en eenzaamheid haar loodzwaar drukte. Zij moest wel gevoelen dat er eene verandering in haar had plaats gegrepen, dat het leven niet zoo geleidelijk voortging als zij zich altijd had verbeeld; wenschen, vreezen, nieuwe gedachten vermenigvuldigden zich dagelijks bij haar. Zij begon in te zien wat er om haar heen gebeurde, te begrijpen wat in de ziel van anderen omging, zooals zij nog nooit in haar leven gedaan had.

Naarmate de dag naderde waarop Georges huwelijk bepaald was, werd Berta droeviger te moede. Hare peinzende oogen ontmoetten onophoudelijk de zijne, zij begon hem overal te volgen, ging hem aan de deur te gemoet als hij thuis kwam, en sloop zachtjes zijne kamer binnen als hij zat te rooken of te werken. Den avond voor zijn huwelijk fluisterde zij hem snikkend een zegenwensch in het oor.

‘Liefste Berta,’ zeide hij, ‘laat ons bidden dat wij allen gelukkig mogen worden - schrei zoo niet, mal meisje - gij denkt toch niet, dat iemand of iets ooit mijne liefde voor u zal kunnen veranderen?’

George was niet mededeelzaam van aard; nog nooit had hij zooveel gezegd, en Berta sliep dien nacht geruster dan zij in weken had gedaan.

Dokter Rich en jufvrouw Berners werden op een wintermorgen in de kerk te Putney door den band des huwelijks vereenigd. De heer en mevrouw Dumbleton waren bij de plechtigheid tegenwoordig benevens Roberta, met een aardig wit hoedje op. Er was bijna niemand anders. Toen alles afgeloopen was, wandelde Roberta naar huis, pakte haar goed en ging per spoortrein terug naar het landelijke dorpje waar haar stiefvader predikant wäs en waar hare moeder, die niet Georges moeder was, maar de vrouw van wijlen zijn vader, van den morgen tot den avond in de weer was voor kleine jongens en meisjes in huis en daar buiten; met soepuitdeelingen en bewaarscholen, met een zeer vervelenden, wispelturigen tweeden echtgenoot, die zelf niets kon doen, maar zeer kieskeurig was omtrent de verrichtingen van anderen. Hij had zijne eigen kinderen lief, maar hield niet bijzonder veel van zijne stiefdochter; en ik geloof dat dit de reden was waarom mevrouw Baron blijde was dat Berta, haar liefste en uitverkoren kind, bijna onafgebroken afwezig was. Met dat al was het een genot haar thuis te hebben, en toen Berta aan het tuinhek gekomen was, werd zij door teedere moederarmen omhelsd, terwijl al de stiefbroeders en zusters optochtsgewijze het huis uitstroomden om haar te verwelkomen. Het was Kersvacantie - de jongens waren thuis. Ricarda (mevrouw Baron

[p. 188]

bij het puntje van den staart, naar de schilderij van t. blinks.

[p. 189]

de redding nadert! naar de teekening van th. weber.

[p. 190]

had het zwak, zelve namen te bedenken) was geheel en al eene jonge dame geworden; Tina had haar voortand gebroken; Stephana was stout geweest, maar mocht toch na de thee beneden komen; Will, en Nick en Harry zwierven rond met lange beenen, maar met vriendelijke, blijde gezichten. Het kwam Berta onmogelijk voor, dat zij slechts een paar uur verwijderd was van den strijd tusschen liefde en jaloezie, tusschen teederheid en bezorgdheid, die de laatste weken in haar binnenste was gevoerd - slechts twee uren verwijderd van de laatste tranen, die zij had gestort, terwijl zij met Betty's hulp haar koffers had gepakt en vertrokken was; slechts een uur verwijderd van Georges laatste vriendelijke woorden en bedachtzame zorgen. En aldus nam zij rustig hare plaats in in dit nieuwe tehuis.

Zij knipte jakjes voor de kinderen, toog aan het werk in het koor der kerk, en gedurende drie volle dagen waren zij en hare zusters bezig om de oude kerk met klimop, hulst en roode bessen te versieren.

Maanden gingen voorbij. Zij kreeg tijding van George; zij ontving een of twee brieven van Horatia in haar fraai handschrift. Zij waren sedert lang terug en hadden zich recht genoeglijk ingericht. Zij hoopten dat zij spoedig komen zou, om zoolang te blijven als zij wilde. George voegde er bij, ‘Caton zegt dat hij u gaarne een bezoek zou komen brengen; ik wil wedden dat gij hem binnen kort zien zult.’ De arme mevrouw Baron geraakte door dit bericht in niet geringe spanning, doch tevens in niet geringe verlegenheid. Zij wist niet hoe haar echtgenoot deze attentie van den jongen dokter zou opnemen. Als regel kan men aannemen, geloof ik, dat vrouwen gastvrijer zijn dan mannen, en meer verheugd hare vrienden op elk uur van den dag te zien, maar ik moet bekennen dat het niet louter de zorgen der gastvrijheid waren, die haar bij deze gelegenheid zoo tegen de rol van gastvrouw deden opzien. De heer Caton was tien jaar jonger dan George, was lang niet onbemiddeld en zou zeker niet van zoover komen om haar en den stuggen predikant alleen te zien. Zij had de zaak bij het rechte eind. Toen de heer Caton kwam vroeg hij vol vuur naar Berta en Berta verscheen. Doch zoo onvriendelijk, zoo weinig verheugd hem te zien, zoo stil, zoo er op uit om hem te ontloopen, dat hij besloot terug te gaan zonder iets te zeggen van wat hij op het hart had en waarvoor alleen hij dien langen weg had afgelegd.

‘Hoe maakt het George?’ vroeg mevrouw Baron om het gesprek gaande te houden.

De heer Caton haalde zijne breede schouders op. ‘Ik kom er tegenwoordig bijna nooit. Mevrouw Rich is vreeselijk uit de hoogte, doch ik kan hem toch niet geheel laten loopen; hij ziet er slecht uit, de arme kerel, en ik geloof dat hij reeds berouw van zijn koop begint te krijgen.’

‘Die ongelijke huwelijken zijn zelden gelukkig,’ zeide mevrouw Baron met een zucht.

‘Dat zelfde heb ik hem ook gezegd en toen is hij vreeselijk kwaad op mij geweest,’ zeide de jonge man. ‘Ik houd van eene vrouw die niet boven haren stand is, haar huishouden waarneemt en voor haren man zorgt, en dat doet mevrouw Rich niet. In jufvrouw Berta's tijd was dat anders..... Nu ligt alles in huis het onderst boven. Zij houdt er eene kamenier op na, hoor ik, maar het middagmaal moet oneetbaar zijn. Ik verzeker u dat ik niet ongemakkelijk ben - gij weet dat het zoo is, jufvrouw Berta - maar ik kon niet doorkrijgen wat op mijne telloor lag. Op mijn woord van eer, ik kon niet.’

Berta hoopte dat dit bericht bevooroordeeld was, maar onwillekeurig overviel haar een gevoel van weemoedige bezorgdheid, naarmate de tijd naderde, dat zij tot hen terug zou keeren.

(Wordt vervolgd.)