De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

De graaf van Hammerstein.

Weer zat de graaf verzonken

in sombre mijmerij;

Zijn lieve dochters hielden

zich schuw en stil ter zij.

Geen zoon was hem geschonken

ten steun in d'ouderdom;

Hij toornde in zondig morren

en vloekte 't lot daarom.

Daar wordt, bij nacht en noodweer,

op eenmaal aan de poort

Een luid en angstig kloppen,

een droeve stem gehoord:

‘Doe open, 'k ben de keizer,

beroofd van rijk en troon:

Vergrijsd in leed en kommer,

moet 'k vluchten voor mijn zoon!’

En de arme keizer Hendrik,

verborgen en bewaard,

Rustte uit van leed en kommer,

aan 's graven trouwen haard,

Gekoesterd door de dochtren,

zoo liefderijk en zacht. -

En aan een zoon heeft sedert

de graaf niet meer gedacht

Naar Carmen Sylva.

J.R. van der Lans.