De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

[p. 177]

[Nummer 23]

Onze gravures.

De ontworpen Eiffeltoren met zijne omgeving.

parijsche wereldtentoonstelling van 1889. de ontworpen eiffeltoren met zijne omgeving.

In den eersten jaargang gaven wij eene nauwkeurige afbeelding met uitvoerige beschrijving van den reusachtigen ijzeren toren, die voor de Parijsche wereldtentoonstelling van 1889 ontworpen is. Ofschoon wij het toen in twijfel meenden te mogen trekken of het ontzaglijk plan wel ooit tot uitvoering zou komen, schijnt men toch het denkbeeld nog niet te hebben opgegeven, al is het ook nog ver van zijne verwezenlijking. Ditmaal geven wij een gezicht bij vogelvlucht op het geheele ontworpen tentoonstellingsterrein, waaruit men tevens kan zien welke plaats de veelbesproken Eiffeltoren te midden zijner omgeving zal beslaan. Daar hij duizend voet hoog moet worden en zich dus driemaal zoo hoog als de Arc de Triomphe in de lucht zal verheffen, vreest men dat de omringende gebouwen er al te zeer door gedrukt zullen worden, en met het oog daarop heeft men reeds proeven genomen met ballons captifs, tot verschillende hoogten opgelaten, terwijl aan de kabels vlaggen waren bevestigd om de hoogte der verdiepingen van den monstertoren aan te geven. Het schijnt dat die proeven de ondernemers niet van het werk hebben afgeschrikt, evenmin als de ontzettende kosten, die niet minder dan bij de vijf millioen franken moeten bedragen. Daarvan heeft de Kamer van afgevaardigden onlangs anderhalf millioen toegestaan, terwijl de rest moet worden bijeengebracht door de ondernemers, welke daarvoor de vergunning bekomen om den toren twintig jaar lang te exploiteeren door het heffen van toegangsgelden van de bezoekers. De ontwerper van het gevaarte, de ingenieur Eiffel, stelt zich voor het gebouw ook dienstbaar te maken aan wetenschappelijke doeleinden, daar hij beweert dat de top een gewichtige observatiepost kan worden voor sterren- en weerkundigen.

Gelijk uit onze afbeelding blijkt, zal de wereldtentoonstelling van 1889 ongeveer dezelfde terreinen innemen als die van 1878, waarvan het staande gebleven Trocadéro-gebouw ook ditmaal tot ingang der tentoonstelling zal dienen, die aan de overzijde der Seine op het Champ de Mars wordt aangelegd.

[p. 178]

Noormannen op zee.

Wie kent ze niet uit de geschiedenis, die woeste, roofzieke zeebuiters der middeleeuwen, welke in hunne slanke vaartuigen vogelsnel de golven der Noordzee doorkliefden en als een storm over onze niets kwaads vermoedende kusten nedervielen, om er den dood en de ellende te zaaien en het spoor van hunnen voorbijgang te teekenen met vlammen en bloed? Wij behoeven die sombere, forsche physionomieën maar aan te zien, om de bede te begrijpen, die onze voorouders aan de litanie van alle Heiligen hadden toegevoegd:

Van de woede der Noormannen, verlos ons, Heer!

Meer dan eene eeuw lang was onze vaderlandsche kust aan de plundertochten dier vrijbuiters blootgesteld; de begeerlijkheid dreef de roovers zelfs de rivieren op, zoodat zij tot het hart van ons land, tot Leuven enz. doordrongen. Maar niet alleen de Nederlanden moesten een tol van geld en bloed aan deze roovers betalen: Duitschland, Engeland, Frankrijk, ja, Italië en Griekenland zagen hen op hunne kusten verschijnen. In Frankrijk hebben ze zich zelfs gedeeltelijk voorgoed gevestigd en gaven zij hunnen naam aan de hun geschonken gronden, die voortaan als het hertogdom Normandië in de geschiedenis zouden genoemd worden, terwijl ze in Zuidelijk-Italië een koninkrijk stichtten, dat tot aan de tijden der Hohenstaufen zou blijven voortbestaan.

De eenige macht, die tegen deze woestelingen bestand bleek, was die van het kruis, welke hen langzamerhand aan zijn juk onderwierp en de bloeddorstige wolven in vreedzame lammeren veranderde.

Eene school in Tunis.

In Tunis is het wetenschappelijk element niet zoo rijk vertegenwoordigd als in eene beschaafde stad van Europa. Toch vindt men er het een en ander waardoor bewezen wordt, dat de wetenschap er niet geheel en al tot het onbekende behoort; b.v. de openbare schrijfen leesvertrekken, waar de Muzelmansche weten rechtsgeleerden halve dagen over hunne folianten gebogen liggen, nu eens over den inhoud hunner kostelijke handschriften twistende, dan weder de ongeleerden met mondelinge en geschreven adviezen dienende.

Onze gravure geeft eene tweede localiteit te zien, waar de wetenschap haren zetel heeft opgeslagen.

't Is me een zetel!’ hooren wij den lezer spotlachend uitroepen. Nu, 't is een zetel volgens de wetenschap; want 't zal niet veel bijzonders zijn wat men in zoo'n vunzigen donkeren hoek aan de lieve Tunesische schooljeugd inprent. Eenige letters krabbelen, volgens op den muur aangebrachte modellen, dezelfde letters opdreunen, op de maat van meesters stok, die hier nog wonderen doet, dat is zoo wat alles. En zijn met dezen gewichtigen, geestontwikkelenden arbeid een paar uren gedood, dan ontwart zich het kluwen van neergehurkte knapen, een ieder slaat zijn boernoe om of zet zijn fez op en gaat huiswaarts, niet met de uitgelatenheid van een Vlaamschen schooljongen, maar met den ernstigen en afgemeten tred van een zoon van Mohammed.