De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

De zwarte hut.
Door Wilkie Collins.

Om met het begin te beginnen, moet ik met u teruggaan tot den tijd na den dood mijner moeder, toen mijn eenige broeder naar zee ging, mijne zuster in een dienst was, en ik alleen met mijn vader te midden van een moeras in het westen van Engeland woende. Het moeras, door groote kalksteenrotsen omgeven, werd hier en daar door kleine stroomen doorsneden. De meest naburige woning was ongeveer anderhalve mijl van de onze gelegen, waar zich eene strook vruchtbaar land uitstrekte. Hier stonden de gebouwen: een deel van de groote pachthoeve, welke toen in het bezit was van den vader van mijn echtgenoot. De landerijen, daartoe behoorende, waren liefelijk gelegen in eene schoone, rijke vallei. Vele mijlen verder lag een tweede landgoed, ‘Holme Manor’ genaamd, dat aan een heer toebehoorde, Knifton geheeten. De heer Knifton was kort geleden met eene jonge dame getrouwd, die door mijne moeder was gezoogd, en wier vriendelijkheid en vriendschap voor mij, hare voedsterzuster, ik mij, tot aan den laatsten dag mijns levens, dankbaar zal herinneren. Het is noodig voor mijne geschiedenis, dat ik u dit en andere bijzonderheden nauwkeurig vertel.

Mijn vaders ambacht was dat van steenhouwer. Zijne hut stond op verren afstand van eene naburige woning. Daar wij zeer arm waren, had deze eenzame ligging eene zeer groote aantrekkingskracht voor ons - wij woonden er vrij van huur. Bij dit voordeel kwam nog dat de steenen, welke mijn vader tot uitoefening van zijn ambacht behoefde, alle in den omtrek, zelfs dicht bij zijne deur lagen, zoodat hij zijne woonplaats, hoe eenzaam die ook was, zeer benijdenswaardig vond. Ik kan niet zeggen dat ik op dit punt erg met hem overeenstemde, ofschoon ik mij nooit beklaagde. Ik hield zeer veel van mijn vader en trachtte mijne eenzaamheid zoo goed mogelijk te dragen, door de gedachte dat ik nuttig voot hem was. Mevr. Knifton wenschte mij in haren dienst te nemen, toen zij trouwde, maar ik weigerde, hoewel ongaarne, ter wille van mijn vader. Als ik heenging, zou hij niemand hebben om met hem te wonen, en mijne moeder had mij op haar sterfbed doen beloven, dat ik hem nooit alleen zou doen verkwijnen te midden van het oude moeras.

Onze hut was, hoe klein ook, stevig en lief gebouwd. De muren waren van binnen en van buiten met hout betimmerd, dat de vader van den heer Knifton aan mijn vader had ten geschenke gegeven. Deze dubbele bedekking van spleten en scheuren, die overtollig zou geweest zijn bij eene meer beschutte ligging, was volstrekt noodzakelijk voor ons, ter beveiliging tegen gure windvlagen, die, behalve in de zomermaanden, het gansche jaar ons verblijf teisterden De buitenste planken, die onze ruw gemetselde steenen muren bedekten, werden door mijn vader met pik en teer tegen de vochtigheid beschut. Dit gaf aan onze kleine woning een vreemd en donker aanzien, vooral als men die op een afstand zag, en daarom had men haar in de nabuurschap, zelfs voor mijne geboorte, de ‘Zwarte Hut’ genoemd.

[p. 115]

Ik zal nu mijne geschiedenis verhalen. Op een onbewolkten herfstdag, - ik was toen achttien jaar oud, - kwam er een knecht van de pachthoeve bij ons met een brief, die daar voor mijn vader was bezorgd. Mijn vader werd daarin door den schrijver - een architekt - uitgenoodigd, om over eenig metselwerk met hem te komen spreken. Mijn vader maakte zich dadelijk gereed voor zijne lange wandeling naar het naastbijgelegen stadje.

Daar het niet vroeg meer was, toen hij den brief ontving, en het noodzakelijk was dat hij eerst uitrustte, alvorens den terugtocht aan te nemen, kon hij het onmogelijk vermijden, ten minste één nacht van huis te blijven.

Hij stelde mij voor, ingeval ik er iets tegen had om alleen in de ‘Zwarte Hut’ te blijven, de deur te sluiten en mij naar de pachthoeve mede te nemen. Ik zou daar wel bij eene van de melkmeiden kunnen slapen. Nu hield ik er volstrekt niet van, om het bed te deelen met een meisje, dat ik in het geheel niet kende. Daar ik geene reden had, om bang te zijn een enkelen nacht alleen thuis te blijven, weigerde ik. Nooit waren er dieven in onze nabijheid geweest; onze armoede was daartegen eene goede beschutting; en wat andere gevaren betreft, vreesde ik die weinig. Daarom maakte ik het middagmaal voor mijn vader gereed en lachte om het denkbeeld, dat ik eene schuilplaats zou gaan zoeken bij eene melkmeid in de boerderij. Zoodra hij gegeten had, begaf hij zich op weg, zeggende dat hij zijn best zou doen om den volgenden dag tegen etenstijd thuis te zijn, zoodat ik met mijne kat achterbleef om op het huis te passen.

Ik had juist de tafel opgeredderd en het vuur opgestookt, terwijl ik mijn naaiwerk wilde halen, toen ik het getrappel van paarden hoorde. Ik liep naar de deur, en zag mijnheer en mevr. Knifton, met hun stalknecht achter zich, naar de ‘Zwarte Hut’ rijden. Het was eene gewoonte van die vriendelijke vrouw, om nooit eene gelegenheid te verzuimen, mij een vriendschappelijk bezoek te brengen, en haar echtgenoot was meestal bereid, ter wille van haar, om mede te gaan. Ik maakte eene sierlijke buiging, echter zonder groote verwondering dat ik hen zag.

Zij stegen af, kwamen de hut binnen, terwijl zij vroolijk praatten en lachten. Ik vernam spoedig, dat zij plan hadden naar hetzelfde stadje te rijden, waar mijn vader was heengegaan, en dat zij voornemens waren om daar eenige dagen bij vrienden te blijven en dan weer op dezelfde wijze, te paard terug te keeren. Ik hoorde dit, en merkte tevens dat zij te zamen uit gekheid twistten over geldzaken. Mevr. Knifton beschuldigde haren echtgenoot van verkwisting en van nooit uit te kunnen gaan met geld in zijn zak, zonder alles onderweg te verteren. De heer Knifton had zich lachend verdedigd, door te verklaren dat hij al zijn zakgeld voor geschenken aan zijne vrouw gebruikte, en dat zoo hij een verkwister was, hij dit alleen onder haren invloed was geworden.

‘Wij gaan nu naar Cliverton’ (den naam van het bewuste stadje), zeide hij tot mevr. Knifton, terwijl hij zich even genoegelijk aan ons armoedig vuurtje warmde, als aan zijn eigen grooten haard; ‘ge zult bij elk winkelraam stilstaan om alle mooie zaken te bewonderen en ik zal u mijne beurs moeten geven om te koopen al wat ge maar wilt. Wanneer we nu weer thuis gekomen zijn, en gij tijd gehad hebt om over uwe koopjes tevreden te zijn, dan zult ge de handen vol verbazing in elkander slaan, en verklaren dat ge zeer ontsteld zijt over mijne vreeselijke buitensporigheid. Ik ben de bankier slechts, die het geld in bewaring heeft - gij, lieve, zijt de verkwister, die alles verspilt!’ ‘Zoo mijnheer, ben ik dat?’ zeide mevr. Knifton, met een blik vol geveinsde verontwaardiging, ‘wij zullen zien, of ik op die manier ongestraft kan beschuldigd worden. Lieve Betsy (terwijl zij zich tot mij wendde), ge zult eens beoordeelen, in hoeverre ik dien slechten naam verdien, welken die gewetenlooze man mij daar heeft gegeven. Zoo, ben ik de verspilster, en zijt gij alleen de bankier! Zeer goed. Bankier! geef mij als 't u belieft dadelijk mijn geld.’ De heer Knifton lachte en nam wat goud en zilver uit zijn vestzakje. ‘Neen, neen,’ zeide mevr. Knifton. ‘Dit zult ge misschien voor noodzakelijke uitgaven noodig hebben. Is dit al het geld, dat ge bij u hebt? Wat voel ik daar?’ En zij klopte haren echtgenoot op de borst, juist op den borstzak van zijn jas. De heer Knifton lachte weer en haalde zijn zakboek te voorschijn. Zijne vrouw greep het uit zijne hand, opende het, haalde er eenige banknoten uit, legde die er onmiddellijk weer in, en terwijl zij het zakboek sloot, stapte zij de kamer door naar de kleine notenboomenhouten boekenkast van mijne arme moeder - het eenige stuk van waarde, dat wij in huis hadden. ‘Wat gaat ge toch doen?’ vroeg mr. Knifton, zijne vrouw volgende. Mevr. Knifton opende de glazen deur van het boekenkastje, legde het zakboek op eene ledige plaats, op eene van de onderste planken, deed de deur weer dicht en sloot die, terwijl zij mij den sleutel gaf. ‘Ge hebt mij zooeven eene verkwistster genoemd,’ zeide zij. ‘Hier is mijn antwoord. Niets van dat geld zult ge te Cliverton voor mij uitgeven. Houd den sleutel in uw zak, Betsy, en wat mr. Knifton ook moge zeggen, geef hem dien volstrekt niet, voordat wij op onzen terugtocht weer hier aankomen. Mijnheer, ik vertrouw u niet met dat geld in uwen zak, wanneer wij naar de stad gaan. Ik wil zeker zijn dat ge alles weer mee naar huis brengt, daarom geef ik het hier zoolang aan iemand te bewaren, die meer te vertrouwen is dan gij. Lieve Betsy, wat zegt ge van die les in spaarzaamheid, die door eene verkwistende vrouw aan een voorzichtigen echtgenoot wordt gegeven?’ Zij nam den arm van den heer Knifton, terwijl zij sprak, en trok hem mee de deur uit. Hij wilde nog iets zeggen, en maakte tegenstribbelingen, maar zij behaalde gemakkelijk de overwinning, want hij hield veel te veel van haar, om een eigen wil te hebben, als er een klein beletsel tusschen hen werd opgeworpen.

Wat de mannen ook van hem mochten zeggen, de heer Knifton was in de schatting van alle vrouwen, die hem kenden, een model van een echtgenoot. ‘Ge zult wel van ons hooren, als wij terugkomen, Betsy. Tot zoolang blijft ge onze bankier, en het zakboek is van u,’ riep mevr. Knifton vroolijk bij de deur. Haar echtgenoot hielp haar in den zadel, steeg toen zelf op en beiden galoppeerden even gelukkig verder, alsof zij een paar kinderen waren.

Ofschoon het niets nieuws voor mij was, dat mevr. Knifton mij geld toevertrouwde (toen zij nog ongetrouwd was, gebruikte zij mij altijd om de rekeningen van hare naaister te betalen) voelde ik mij toch niet erg op mijn gemak, bij de gedachte van een zakboek vol banknoten in mijne bewaring te hebben. Ik had geene bepaalde vrees voor de veiligheid van het mij toevertrouwde goed, maar het was toen eene van mijne vreemde karaktertrekken (en ik geloof dat het nog zoo is) om een sterken weerzin te gevoelen voor eenige verantwoordelijkheid omtrent geldzaken, zelfs waar het mijne dierbaarste vrienden gold.

Zoodra ik alleen was gelaten, begon zelfs het gezicht van het zakboek achter de glazen deur van het boekenkastje mij te hinderen en, in plaats van mijn werk wêer op te vatten, zat ik te bedenken of ik ook eene plaats kon vinden om het in te sluiten, waar het niet zoo blootgesteld was aan het gezicht van den een of anderen voorbijganger, die in de ‘Zwarte Hut’ kon gluren. Dit was geene gemakkelijke zaak om in een armoedig huis als het onze ten uitvoer te brengen, waar wij niets van waarde bezaten om achter slot te bewaren. Nadat ik allerlei plaatsen in mijne gedachte had overwogen, dacht ik aan een theekistje, een geschenk van mevr. Knifton, hetwelk ik altijd veilig bewaard hield in mijne eigen slaapkamer. Ongelukkig evenwel, zooals het later bleek - ging ik, in plaats van het zakboekje naar het theekistje te brengen, eerst naar mijne kamer om het theekistje te halen. Ik handelde op deze omslachtige manier, alleen uit onbedachtzaamheid en ik werd er zwaar genoeg voor gestraft, zooals gij erkennen zult, als gij een paar bladzijden meer van mijne geschiedenis zult gelezen hebben. Ik ging juist het ongelukkige theekistje uit mijne kas halen, toen ik voetstappen in den gang hoorde en terwijl ik er oogenblikkelijk heenliep, zag ik twee mannen naar de keuken gaan - de plaats waar ik den heer en mevr. Knifton ontvangen had. Ik vraagde nog al bits wat zij begeerden, en een van hen antwoordde dadelijk, dat zij mijnen vader wilden spreken. Hij keerde zich natuurlijk, terwijl hij sprak, naar mij toe en ik herkende hem, als een metselaar, die onder zijne kameraads den bijnaam had van ‘Sluwe Dick.’ Hij had een zeer slechten naam en was altijd de voorste in worstelen - een tijdverdrijf, waarvoor de werklieden in onze streek over den geheelen omtrek bekend waren.

(Wordt vervolgd.)