De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

De Bloem van Kleit
door Vrouwe Courtmans, geb. Berchmans.
(Vervolg.)

Schoone lichamen hebben schoone zielen, heb ik dikwijls hooren zeggen, maar op den Akker is mij het tegendeel bewezen. Schooner volk dan de Brams was er op den aardbodem niet, en schoon waren de Akkerlieden in het algemeen. Vreemdelingen bezoeken den Akker niet, waardoor in 1828 geen enkele rijweg liep en zelfs geen voetpad, dat van de eene hut naar de andere leidde, zoodat eenieder zich daar den weg baande naar willekeur. Maar moest er des zomers, terwijl vrouwen, meisjes en kinderen in een zoet nietsdoen voor de hutten in de zon zitten, een vreemdeling voorbijtrekken, gewis zou hij blijven staan om die arme schoonheden te bewonderen. Hij zou verrukt zijn bij het aanschouwen van die rooskleurige wangen, van die helderblauwe oogen, van die voorhoofden die blanker zijn dan men zich verbeelden kan; voorhoofden omkronkeld van golvende lokken, die bij de eenen van het zuiverste blond en bij de anderen van het lieflijkste goudgeel zijn.

Schoon zijn zij, de vrouwen van die streek, maar zij zijn gelijk aan bloemen zonder geur. Een enkelen morgen schitteren zij en dan is alles voorbij.

Te Kleit is het gansch anders. In 1828 scheen dit gehucht, uit de verte beschouwd, nog een enkel groot bosch; doch wanneer men ter zijde van den grooten weg, hetzij rechts of links, de breede paden insloeg, die de sparrebosschen doorkruisen, kwam men nu en dan op een vlak veld, of liever op een stuk uitgeroeid bosch, waar zulke heerlijke vruchten groeiden als op het beste polderland, hetgeen dan te gelijk te kennen gaf, dat er in de nabijheid eene hofstede stond.

Kleit had toen eerst zijne kleine, eerlijke boeren, die wel woest en onbeschaafd, maar zeker niet ondeugend waren. Verder had het zijne bezembinders, gelijk Berten Delarevere ons die heeft leeren kennen, eerlijke Kleitenaars, maar eerlijk op hunne manier.

Schoon waren de Kleitsche maagden, waarvan Bella het echtste type was; maar die schoonheid geleek niet op die der vrouwen van den Akker. Rank en bevallig was Bella van gestalte, blank waren hare schouders en voorhoofd, maar hare wangen waren van een vuriger roud dan die der Akkermeisjes; zwart, blinkend en fijn als zijde waren hare golvende haarlokken, en haar donker oog tintelde met al den gloed der zielskracht. Zoo was de door jeugd en schoonheid schitterende Bella de la Rivière, de bloem van Kleit, toen zij haren vader beloofde Pier Bram, dien eerlijken Akkerjongen, niet meer in hare hut te gedoogen.

Zij moest het toch wel begrijpen, de schoone maagd, dat het eene Kleitsche niet paste, liefde voor een Akkerjongen te koesteren; want niemand zou dat hebben kunnen goedkeuren. Wel was de Kleitsche bevolking niet trotsch, maar zij had hare eigenaardigheid.

Tot in het begin der zeventiende eeuw was het Kleitsche bosch, dat zich van Maldegem tot Knesselare Oedelem en Adegem uitstrekte, een woud waar het wild ongedeerd in huisde; waar de hazelnoten en braambessen door geen kinderhandjes werden geplukt, en waar menige oude mastboom nederviel en bleef liggen op dezelfde plaats waar hij uit een zaadkorreltje was ontsproten.

Maar toen, eenigen tijd vóór het intrekken van het edict van Nantes, al de goederen der Lutheranen werden verbeurd verklaard, terwijl de hoofden der nieuwe leer naar het schavot werden gebracht, ontvluchtte een groot getal edele familiën het Fransche Vaderland. Omtrent dien tijd werd er in het midden van het Kleitsche bosch eene groote verwoesting aangericht. Boomen en struiken werden nedergehakt, eene aanzienlijke hoeveelheid kleiaarde werd opgedolven, en menige druppel bloed droop van de tengere vingeren der onervaren arbeiders, die uit de neergevelde boomen en uit kleiaarde hutten opsloegen, die de paleizen zouden vervangen, welke zij in Frankrijk hadden verlaten.

Nauw aan elkander verknochte vrienden, die om hunne geloofsbelijdenis werden vervolgd, - Franschen, zoo als de namen het nog aanduiden, - waren de eerste Kleitenaars, de familiën de la Rivière, de Lamartine, de Lille, de Longueville, le Pauvre, Bourguignon, Terny en anderen, die na een kort tijdsbestek zelfs de schaduwe niet meer bleven van hetgeen zij vroeger waren geweest. Door de ballingschap verbitterd tegen al wat zich buiten hun kring bevond, schenen zij geen deel meer te willen uitmaken van de groote wereldmaatschappij, en bij het zwoegen voor hun dagelijksch brood, verzwakten niet alleen hunne lichamelijke krachten, maar ook de macht van hun geest. In latere tijden werden zij, hetgeen alle bannelingen, hetgeen alle gevangenen worden na langdurigen dwang, een ontzield volk, zoodat er van die edele zonen van Frankrijk, van die Kleitenaars in 1828 niets meer overbleef dan kleine landbouwers en bezembinders.

Door welke omstandigheden zij later in den schoot der Roomsche kerk zijn teruggekomen, vind ik nergens geboekt.

Toen Pier Bram op den dag dat hij zijn tabakzak in de woning van Delarevere verloren had, naar huis keerde, was het hem als stroomde zijn hart over van zalig genot. Bella had hem zulke zoete woorden toegesproken, woorden die eigenlijk niets en toch zooveel zeiden, dat hij er zich de gelukkigste mensch der wereld door gevoelde. Van liefde had zij nochtans niet gesproken; want hoe zou zij van liefde kunnen spreken? Pieter had haar immers zelf nog niet gezegd, dat hij haar beminde!

[p. 87]

Zoo denkende stapte hij traag door het bosch en het scheen hem toe, dat de boombladeren veel welluidender ritselden dan voorheen, dat de dreven schooner waren en dat de opkomende maan veel vriendelijker uit de blauwe wolken lachte. Geheel de schepping scheen verheerlijkt door het opwekkend gevoel van zijn eigen zuiver hart.

‘Bella, mijn zoete meisje,’ sprak hij zich zelven als in verrukking toe, ‘kon mijn arme broeder Tiste eene maagd ontmoeten die u gelijkt; zij zou hem weder op de rechte baan helpen, hem weder goed maken.’

Nauwelijks had hij dien wensch voor den verdwaalde geuit, of er ontviel hem een diepe zucht; met de gedachte aan zijn broeder kwam hem de schande, die op zijne familie kleefde, in het geheugen, en verdwenen was al de poëzie der stille avondnatuur; de begoochelingen hadden plaats gemaakt voor het bewustzijn van zijn akeligen toestand.

‘Bella kan nooit mijne vrouw worden,’ zuchtte hij, terwijl hem eene koude rilling door de leden liep. ‘Ik zou zelf niet willen dat zulk een engel der aarde moeder zou moeten zeggen tegen eene vrouw die in het rasphuis heeft gezeten, en vader tegen een man die gebrandmerkt is. Ongelukkige die ik ben! eenzaam en kinderloos zal ik moeten sterven.’ En er kwamen tranen als dauwdroppelen aan de lange wimpers hangen van den rampzaligen jongeling, in wiens hart de natuur zoo veel gevoel, in wiens ziel de Schepper zoo veel deugd gestort had.

In zichtbare gejaagdheid zette hij zijn weg voort. Dieper en dieper boog hij zijn hoofd onder wanhopige gedachten, en toen hij eindelijk uit de verte het avondlampje in de ouderlijke hut zag flikkeren, begon zijn hart zwaar en pijnlijk te kloppen.

Toen hij de deur opende zat zijne moeder in den hoek van den haard bij het houtvuur. Zij moest wel schoon geweest zijn in hare jeugd, die vrouw Bram, die men eer voor Pieters zuster dan voor zijne moeder zou gehouden hebben, en toch was hij maar heur tweede kind. Veertig volle jaren telde zij, maar zij zag er veel jonger uit, gelijk ze daar zat, wel gewarmd en wel gevoed. Geene aandoeningen, geen verdriet hadden op het vol gelaat der gevoellooze het minste spoor achtergelaten; want al de verschrikkelijke omstandigheden van haren ellendigen levensloop was zij doorgestapt met de onverschilligheid van een redeloos dier. Hare groote blauwe oogen hadden nog nooit geweend en tusschen hare golvende blonde lokken was nog geen enkel zilverdraadje te bemerken.

In den anderen hoek der schouw lag een knaapje van omtrent zes jaren op wat jeugdig genstenloover te slapen. Ook dat kind was schoon, ja, bij de flikkerende vlammen van het rijshout scheen dat blonde krulhoofdje eerder aan een cherubijn dan aan een wereldkind te behooren. En toch was dat kind, dat schoon en onnoozel schepsel, tusschen de muren eener gevangenis geboren. Bij zijn eersten levenskreet kleefden reeds de smetten der vooroordeelen op hem.

Voor dat kind was het, dat Pier Bram in de hut zijner ouderen bleef. Zonder dat ware hij sinds lang zijne geboortestreek, ja misschien zijn vaderland ontvlucht, maar voor dat broertje bleef hij. Hij wilde het bewaken, het beschermen en tot het goede opleiden.

Vrouw Bram keerde zelfs het hoofd niet naar den kant der deur toen haar Pieter binnenkwam. Zij kon, zoo als ze zelf zeide, dien droomer met lijden, met wien toch niets goeds aan te vangen was. Zonder op te zien vroeg zij:

‘Hebt gij eene goede week gemaakt?’

Voor alle antwoord haalde de konijnenkooper eene grauwe linnen beurs uit den zak, ontknoopte die en goot den inhoud in zijn moeders schoot.

‘Vier halve kronen en drie stukjes van vijf en twintig cents,’ zeide vrouw Bram met verhelderden blik. ‘Jongen, gij hebt u bekeerd. Mij dunkt dat gij het vak al goed begint te kennen.’

‘Het is eerlijk gewonnen geld, moeder,’ antwoordde Pieter.

‘Maak dat de zotten wijs,’ lachte de vrouw.

‘En toch is het zoo. De konijnen en de kiekens zijn merkelijk opgeslagen, en ik had ze nog tot den ouden prijs ingekocht. Men zegt dat de hoenders en de konijnen naar Engeland verzonden worden. Nu is er geld te winnen. Zie, moeder, indien gij nu het oude leven wildet verlaten, indien gij wildet....

‘Wilt ge wel eens zwijgen?’ viel de vrouw hem in de rede; ‘ik zou wel moeten beven tegen dat gij 's Zaterdags te huis komt. Zwijg van al die flauwe komplimenten. Ik zal u eens gauw een stuk lekkere droge worst afsnijden. Gij hebt zeker honger?’

‘Van die worst die Tiste heeft aangebracht? Neen, geef mij liever aardappelen.’

‘Dwaas, die gij zijt!’

Nauwelijks had vrouw Bram dien uitroep gedaan, of de deur ging weder open, en twee in kielen verkleede maréchaussées traden de hut binnen.

‘Vrouw, waar is uw zoon?’ vroegen ze.

‘Wel, ge ziet hem daar wel staan,’ zei Mie Bram zonder te ontstellen, met een hoofdgebaar op Pieter wijzende.

‘Die is het niet, dien wij hebben moeten,’ antwoordde een der mannen van het gerecht. ‘Wij zoeken uwen Tiste, die verleden nacht in het huis van boer Verkest is gebroken.’

‘Mis, jongens,’ lachte vrouw Brams. ‘Tiste is al van Maandag naar den Hollandschen polder aardappelen gaan steken. Wilt gij hem hebben, dan kunt gij hem ginder gaan zoeken.’

‘En wat hebt gij daar in uw schort?’ vroeg een der maréchaussées, die een klank van zilverstukken had meenen te hooren.

‘Eerlijk gewonnen geld, dat Pieter daar zoo even heeft thuis gebracht,’ zei de vrouw, de halve kronen en vijfjes toonende.

‘Wanneer Pieter ze gebracht heeft is het eerlijk geld,’ was het antwoord. ‘Pieter is een brave jongen. Wat men bij Verkest gestolen heeft zijn ook Fransche kronen en drieguldens van de nieuwe munt. Maar wat blijven wij hier komplimenten maken!’ en hij greep de handen der rampzalige vrouw en deed haar de handboeien aan.

Nu kwamen ook de veldwachters binnen, de verdachte werd betast en weldra ging er een vreugdekreet op. Men haalde den bij Verkest gestolen geldbeugel met de bekende specie van onder de kleederen der weerloos gemaakte vrouw.

Pieter stond bleek als een doode tegen een post van de schouw geleund; nauwelijks kon hij zich staande houden, zoo ontsteld was hij, en toch moest hij dit verpletterend tooneel bij wonen, of hij moest zich blootstellen van als een vluchtende medeplichtige beschouwd te worden. Hij moest zijne moeder tusschen gerechtsdienaars naar de gevangenis zien leiden, hij, wiens boezem steeds zoo warm van kinderliefde had geklopt.

Toen de deur achter zijne rampzalige moeder was toegevallen, liet hij zich naast het nog slapende broertje op het genstenloover nederzinken. Als een teedere vader nam hij het kind in zijne armen en drukte het aan zijn hart. ‘Zoete Frederik,’ zuchtte hij, ‘ik weet niet of het een geluk of een ongeluk is dat u overkomt. Langer had ik u toch niet aan den invloed van uwe ongelukkige moeder kunnen onttrekken.’

Overvloedige tranen rolden op het blonde kroeskopje van het nog altoos slapende kind. De haard werd koud, eindelijk doofde het lamplicht uit en de duisternis spreidde haren sluier over de twee door het vooroordeel besmette onschuldigen uit.

III.

Nog denzelfden avond dat men vrouw Bram had weggebracht, was ook haar Tiste in een verdacht huisje van den Akker gevangen genomen. Sedert veertien dagen zaten zij beiden te Gent en nog altoos hing de tabakzak van Pieter in den schoorsteen van Delarevere aan een spijker naast het strijkijzer, waar Bella elke week haars vaders hemdband en haar kap van wit katoen met roode bloempjes mede streek. Telken maal dat vader Berten te huis kwam, sloeg hij het oog naar het gevonden voorwerp, want zoo lang het daar nog hing, was Pieter in zijn huisje niet geweest, dacht hij.

Bella, die al het voorgevallene met de Brams, reeds den dag na de aanhouding, van Miete Ramon had gehoord, van die kwaadaardige bezembindster, die al het nieuws van de gemeente naar al de huizen van Kleit droeg, - Bella was in zekere droefgeestigheid gevallen: dat merkte Delarevere wel, want zij zong hare geliefde liederen niet meer, wanneer zij met de vracht bezemrijs beladen door het bosch stapte, en als zij des Zaterdags in gezelschap met de andere Kleitenaars, hare waar in Zeeuwsch-Vlaanderen ging uitventen, hoorde men ook Bella's stem in het algemeen gezang niet, bij het doortrekken van het Maldegemsche dorp.

Wanneer de bloem van Kleit alleen in hare hut zat te naaien, dacht zij onophoudelijk aan Pier Bram. Menigmaal keek zij door het kleine venstertje de sparredreef in, die vóór haar huisje lag, want het was langs dien weg dat de geliefde gewoon was tot haar te komen; maar ieder maal sloeg zij met een zucht de oogen op het naaiwerk, want hij, naar wien ze zoo vurig verlangde, verscheen niet.

‘En waarom schuwt hij mij?’ dacht ze toen; ‘meent hij misschien dat ik om het geklap der menschen geef, dat ik hem aanreken wat anderen doen? Vader had wel geboden dat ik hem ons huisje moest ontzeggen, en dat zou ik gedaan hebben; maar ik zou er bij hebben gevoegd: Pieter, laat ons hopen op de toekomst, want eer zal hemel en aarde vergaan, dan dat ik een jongeling beminnen zal buiten u. Ja, dat zou ik hem gezegd hebben.’ En toen streek zij met den rug der hand hare tranen weg en begon haastiger voort te naaien.

Eens dat zij ver, ja zeer ver in het bosch bezemrijs sneed, was zij zoo diep in gedachten verzonken, dat zij den door het heidemost verdoofden tred niet hoorde van den jongen man, die haar naderde.

‘Bella!’ klonk het.

‘Pieter!’ suisde het weder.

En daar zegen beide aan elkanders zijde op het afgesneden bezemrijs. Hunne blikken ontmoetten elkander, en hun hart sprak van dingen, die de mond niet had durven uiten. En toch verstonden zij elkander zoo goed, als hadden zij voor hun beiden maar ééne gedachte, maar één gevoel, maar één begrip. Eindelijk werd ook over heden en morgen gesproken. Het meisje verbood Pieter streng, in hunne hut te komen, omdat vader het verboden had; maar dat de tabakzak altijd in de schouw zou blijven hangen als eene duurzame herinnering aan hun liefdebond, dat beloofde zij.

Van het gebeurde met de Brams repte de schoone Bloem van Kleit geen enkel woord; en toen Pieter eindelijk bij het scheiden zelf van het ongeval meende te beginnen, legde zij hem de kleine hand op den mond. ‘Dit alles is voor mij niet geschied!’ zeide zij; ‘pas maar goed op den kleinen Frederik, en de goede God zal alles ten beste schikken. Vaarwel!’

Hoewel Pieter en Bella vast meenden, dat hen daar in het bosch geen mensch had samen gezien waren zij nochtans door twee venijnige oogen bespied. Miete Roman had hen hand in hand op het bezemrijs zien zitten, en de praatster had zich gehaast, om het gebeurde aan vader Berten te kunnen mededeelen eer Bella te huis kwam.

Delarevere zat vóór zijne deur bandjes te snijden.

‘Dag, Berten,’ zei Mie en zij smeet hare halve vracht berkenrijs neer. ‘Men zou er van zweeten, Berten, want de zon was van daag zoo warm als in den vollen zomer.’ En zij zette zich op het hout te rusten.

‘Berten,’ ging ze voort, toen ze haar zweet met den hoek van haar grauwe schort had afgedroogd: ‘er ligt mij iets op het hart, dat ik u wel zou moeten zeggen; maar ik zeg het toch niet; gij zijt al te verblind in uwe Bella.’

‘Als gij het niet zeggen wilt, waarom begint

[p. 88]

gij er dan van?’ vroeg de bezembinder, die door Miete Ramon reeds tegen zijn kind was opgestookt.

‘Wel, omdat ik zou willen dat Bella van Pier Bram af bleef,’ antwoordde de klappij.

‘Gij zegt iets en gij zegt niets: waar wilt ge met al die omwegen heen?’ vroeg Delarevere, en hij liet zijn hout op de kniëen rusten, om de bezembindster recht in hare valsche oogen te zien.

De oude jongedochter keek wederkeerig in de oogen van Berten, maar hare gitzwarte oogappelen straalden vuriger dan die van den ouden man. Zij had den bezembinder, die eene eigene woning met een tuintje, eene kloeke geit en een niet onbelangrijken spaarpot bezat, gaarne naar haren kant gekregen, en al hare snapperijen over Bella liepen hierop uit, dat zij Berten in het oor wilde blazen, dat zijne negentienjarige dochter, voor haar eigen geluk, nog eene stiefmoeder behoefde.

‘Ik zal u alles zeggen, vriend,’ zuchtte zij. ‘Ge weet wel, dat ik voor u meer over heb dan voor een ander; dat heb ik in de ziekte en bij het sterven van uwe vrouw zaliger genoeg getoond,’

‘Dat weet ik allemaal,’ viel Berten ongeduldig in. ‘Maar wat moet ge mij zeggen? wat is er gebeurd?’

‘Ik heb Bella en Pier met elkander op het bezemrijs zien zitten in het donker doornbosch. Ik heb....’ en nu overdreef de looze vrouw alles wat zij gezien had zoodanig, dat de vader bedroefd en kwaad te gelijk werd.

‘Miete, gij liegt!’ riep hij opspringende, ‘gij liegt, zeg ik u; gij zet mij op tegen mijn kind om u zelf eene plaats te verschaffen in mijn huis en aan mijn haard. Maar het zal niet gebeuren, serpententong die ge zijt! Pak u weg! ge zit daar op mijn grond!’

‘Zie, zie! dat is het loon voor mijne goedheid!’ zei Miete Ramon, haar bezemhout opnemende. ‘Goeden avond, Berten.’

De oude man keek de valsche vrouw, die met een enkel woord al zijn levensgeluk had verwoest, zoo lang hij haar tusschen de sparreboomen in 't oog kon houden, gramstorig na, en begon toen als een kind te weenen. ‘Neen, neen, mijne Bella kan zoo slecht niet zijn!’ riep hij tusschen zijne tranen uit. ‘Noemt men haar niet de Bloem van Kleit, omdat zij schoon en rein is, gelijk de lieflijkste bloemen van het bosch?....’

‘Goeden avond, vader,’ sprak Bella den ouden man bij haar tehuiskomst met een vriendelijk gezicht toe. Maar zij bleef verschrikt staan, toen zij zag hoe zijne oogen van gramschap gloeiden, terwijl hij haar toesnauwde:

‘Waar zijt gij geweest en wat hebt gij gedaan?’

‘Ik heb in het doornbosch rijs gesneden,’ antwoordde het meisje, zonder verder te ontstellen, ‘en daar heb ik Pier Bram ontmoet; hij zag er zoo bleek en zoo vermagerd uit, och arme! dat ik niet heb kunnen nalaten hem te troosten. Maar ik heb hem toch ons huis ontzegd, vader, gelijk gij mij bevolen hebt. Maar wat is hier gebeurd?’

na een warmen dag, naar f. voltz.

‘Er heeft mij eene slang in het hart gebeten, en die wond zal nimmer weer genezen! Maar ik geloof de kwaadspreekster niet. Bella, neen! gij kunt zoo slecht niet zijn als Miete Ramon mij heeft aangebracht.’

‘Die ongelukkige kwaadspreekster zou twee steenen doen vechten,’ zei het meisje; ‘maar zij ook moet hier weg blijven; dat heeft nu al lang genoeg geduurd.’

Voortaan verkropte Berten de smart, die de booze Mie hem had aangedaan. Hij deed zich zelven geweld aan om te vergeten wat de slangentong hem had gezegd; maar het venijn was in zijn hart blijven steken en richtte er eene doodelijke verwoesting aan. Delarevere treurde en kwijnde.

De zachte Bella, de liefelijke Bloem van Kleit, spande al haar vrouwelijk vernuft in, om haren vader te behagen. Van Pier Bram werd nooit gesproken, hoewel vader Berten de strengheid op dit punt niet al te ver had gedreven, want hij had zelfs niet gezegd: ‘Ik wil dien tabakzak daar niet zien hangen;’ zoodat het herinneringsteeken van Bella's eerste liefde nog altoos naast het strijkijzer in de schouw hing.

Bella wist ook niet veel meer van haren geliefde dan de andere Kleitenaars. Zij wist enkel, dat hij in het ouderlijk huisje bleef wonen; dat hij den kleinen Frederik bij Rozeke Matthijs, die speelschool hield, had in den kost gedaan; dat die oude vrouw het kind zijne gebeden en zelfs het A B C leerde; en dat Pier met verdubbelden ijver zijn handel dreef, waardoor hij dan ook zeer goed vooruit kwam.

Vader Berten deed ook zijn best om zijne dochter genoegen te doen. Hij hield Miete Ramon uit het huis, vergezelde Bella des Zondags naar de kerk, en nam haar met de Kleitsche kermis, volgens oud gebruik, mede naar de herbergen, naar den Vogelenzang en naar den Koekoek.

En het was eene vroolijke kermis, de kermis van Kleit, de vroolijkste van al de wijkfeesten van Maldegem. En zij kwam zoo juist op gepasten tijd, wanneer ieder zijn kleinen voorraad graan en aardappelen binnen had, zoodat het geld der bezembinderij niet week voor week en dag voor dag behoefde verteerd te worden, en elk huisvader in staat was, zijne jonge vrouw of zijne opgroeiende dochters tegen kermis een paar nieuwe wollen rokken, een kapje van Zwitsersch katoen enz te koopen, gelijk het van over honderd jaar en nog langer het gebruik was, want in 1828, en zelfs tot nu toe heeft de mode zich te Kleit niet weten in te dringen.

Wel werd er op die kermis noch gedanst noch gewalst, maar men dronk er lekker bier en kraakte er welgevulde boschnootjes, smakelijke vruchten van eigen grond.

Nu, Delarevere nam zijne dochter mede naar de herberg; daar plaatste hij haar bij buurvrouwen en buurdochters in de gelagkamer, om een liedje mede te zingen en zich te vermaken: en ging toen zelf buiten op de bolders staan kijken, want het was hem te bang in huis.

Vele schoone meisjes waren op de Kleitsche kermis, maar Bella Delarevere was toch de schoonste. Ook ontbrak het haar niet aan aanbidders. Al de knappe jongens van het gehucht en zelfs deftige burgerzonen uit het dorp vroegen de Bloem van Kleit om met hen bescheid te doen, en de lieve bezembindster had een glimlach en een goed woord voor allen, maar gaf aan niemand de voorkeur; en hoewel haar vader meende dat zijn kind zich goed vermaakte, was Bella toch blijde dat zij des avonds in haar huisje zat. Zij had zich eenzaam gevoeld in al dat gewoel, want zij had vergeefs gezocht naar hem, dien zij beminde. Pieter Bram was op de Kleitsche kermis niet geweest.

(Wordt vervolgd.)