De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

wat grootvader al niet kan! naar f. schlesinger.

[p. 2]

Onze gravures.

Wat grootvader al niet kan!

Grootvader en grootmoeder zijn, zooals algemeen bekend is, de koning en de koningin van het kinderhart. Voor haar, de troosteres in het leed, de voorspreekster bij dreigende bestraffing, de troetelende en koesterende oude vrouw, bijna geheel de liefdeschat van het jeugdige gemoed. Voor hem, die de spelen der kleinen deelt en er zijne grijze en ernstige ervaring dienstbaar aan stelt, al hunne hoogachting en bewondering. Grootvader is de onfeilbare raadsman, het vermogendste menschelijk wezen in de oogen van het kind. In alle voorkomende moeilijkheden is hij het orakel, bij iedere onbekende zaak de leermeester.

De eerste kreet van Fritz, toen hij in zijne muit een fraaigevederden, onbekenden vogel gevangen had, was dan ook: ‘Kom, Gretchen, gauw naar grootvader!...’ Of de veelwetende, oude man den vogel kende? Noch het knapelijn, noch het maagdekijn had daar een oogenblik aan getwijfeld.... Wel zeker, het was eene spreeuw, een vroolijke snapper, wien grootvader, als een echte duizendkunstenaar, al aanstonds met eenig goed gevolg de eerste les in het klappen begon te geven. Vol verbazing staan de kinderen daar nu als verslonden in de beschouwing van het wonderstuk. Wat is op dit oogenblik hun schoolmeester, de garde-champêtre, de burgemeester, de baron van het dorp, ja, mijnheer pastoor zelfs, in vergelijking van dien alvermogenden grootvader, die tot de beesten toe kan doen spreken? Zoo groot is de verwondering van Fritz en Gretchen, dat zij zelfs aanstekelijk blijkt te werken op den ouden kater; want met zichtbare bevreemding zit ook deze te gluren naar den gevederden rasgenoot, die met zijnen meester schijnt te kunnen praten. En om de kroon op al dat wonderbare te zetten, wie weet of de wreede vogelmoorder niet op dit oogenblik evenveel ontzag in zich opwellen voelt voor den geheimzinnigen vogel, als de kinderen voor hunnen verstandigen grootvader, en of hij in zijn ruw gemoed niet besluit zich wel te wachten ooit den klauw naar zulken halfmensch uit te slaan?

In het gebed.

De zonne neigt ten Westen; geen wolkje lost zich uit op het azuur des hemels; geen zefier ritselt in het gebladerte; geen vogelijn laat nog zijn gekweel hooren: 't is alles plechtig stil in de natuur; die als in bespiegeling verzonken ligt over hare eigene pracht en haren Schepper dankbaar eene heimnisvolle avondbede toefluistert.

Wie verwondert zich van op zulk uur, dat den vromen gemoedszin zoozeer verheft, de lieve jonkvrouw in godsdienstige mijmering en verzuchting neergeknield te vinden? De blanke vingers deemoedig saamgestrengeld, het schoone, reine oog opwaarts geslagen, bidt zij met vurigheid, en de rouwkrans aan den voet der ruwe knielbank laat ons genoegzaam raden voor wie hare innige bede opstijgt. Haar werd wellicht een beminde vader, eene teergeliefde moeder ontrukt, misschien moet zij reeds beiden derven en is het als weeze dat zij den Heer erbarming voor de zielen van dierbare afgestorvenen en hoede voor hare onervaren jeugd afsmeeken komt.

Maar ofschoon haar bitter zieleleed griefde en aardsche steun haar ontroofd werd, toch zal de maagd zich getroost en gesterkt gevoelen; want zij gelooft, hoopt en bemint ook over de grenzen van het gebied des Doods.

Een aangenaam buurpraatje.

‘Een goede gebuur is beter dan een wijde vriend,’ zegt het spreekwoord, en de prater in het venster blijkt, althans voorzeker bij de dochters van den huize, op dien naam gegronde aanspraak te mogen maken. Wat de moeder betreft, het is duidelijk dat zij den vroolijken jonkman een.... al te goede gebuur vindt, zoo eene soort van gebuur, die het er op aanlegt.... een dichte vriend te worden. En de oude vrouw denkt met reden dat het goede, wanneer het met overdrijving betoond wordt, terug tot het kwade afdaalt. Indien zij maar zeker wist dat het den schalkschen gast ernst was; maar zijne innemendheid heeft wel iets van die eens landelijken don Juan's, en daarom acht de eerzame weduwe het geraadzaam haar fatsoen te bewaren, om desnoods door een strengen blik of een kort woord te verregaande vrijpostigheid te beteugelen. Dat moederlijke bezorgdheid hier echter al te angstvallig optreedt, is met grond te veronderstellen. Wat daar ook van zij, zeker is het dat het voorkomende en schertsende praatje haar, wie het geldt, niet ongevallig is; want al kunnen wij ook het gelaat der jonge naaister niet zien, het weerspiegelt zich zoo sterk in den lachenden mond en het tintelende oog harer zuster, dat wij ook hier volkomen mogen gelooven zonder gezien te hebben. Er is dus kans, dat de goede gebuur inderdaad een dichte vriend wordt van het nijverige naaisterken, en, naar wij voor haar hopen, ook de beste vriend van hare oude moeder.

Noorweegsche visschers, op weg naar de markt.

Blijkbaar hebben de visschers, ons door den kunstenaar Hans Dahl zoo levendig voor oogen getooverd, de beste vooruitzichten van op de markt goede zaken te maken, want zij roeien er zoo vroolijk en lustig op los, dat de booten als een pijl uit den boog over den effen waterspiegel schieten. Maar de roeiers van den boot op den voorgrond hebben nog eene andere reden tot opgewektheid: zij hebben namelijk alle kans dat hun vaartuig den mededinger, die hen tot dusver vóór was, voorbij schieten zal, en behalve dat er natuurlijk veel aan gelegen is, wie het eerst met zijne waar ter markt komt, is het voor de beide vrouwen in den eersten boot een waar feest, den roeiers van het andere vaartuig in vlugheid den loef af te steken. Zij zoowel als de visscher, die achter haar zit, hebben er heimelijk pleizier in dat de mededingers hen met schele oogen zien voorbij vliegen. Als het hun met den verkoop hunner waarop de markt even voorspoedig gaat, kunnen wij hun alvast een goeden dag beloven.