De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 361]

[Nummer 46]

de eerste meikersen, naar fred, morgan.

[p. 362]

Onze gravures.

De eerste kersen.

Dat de behaagzucht den dochteren Eva's van jongs af in het bloed zit, wordt door dit lieve tafereeltje nogmaals en ten overvloede verkondigd. Een jongen zal bij het gezicht van eene welgevulde schotel lekkere kersen enkel de begeerte gevoelen zich eens ter dege te goed te doen aan het frissche, sappige ooft en de broekzakken met kersensteenen te vullen; maar een meisje weet haren snoeplust aan hare kinderlijke coquetterie te onderjukken. Bij haar moeten die uitlokkende vruchten eerst het oog en daarna den mond verzadigen. In de eerste oogenblikken slechts ziet zij in die helderroode bollekens, waarin het zonnelicht zoo heerlijk fonkelt, niet anders dan robijnen, zoo schoon dat geen juwelier er zulke in goud omvatten kan. En in stede van naar het rozenroode mondje worden de kersen naar het rozenroode oor gebracht om daar als groote oorslingers tegen de blonde krulharen uit te schitteren.

Maar de pronkzucht heeft haren vollen eisch niet als zij geene bewonderaars rond zich ziet. En daarom moet de broeder vaak die laatste rol op zich nemen en ook zijnen lust naar het smakelijke fruit tijdelijk aan de grillen van zusje opofferen. Zoo versmelt dan, zooals op onze gravure, de nog naïve en schuldelooze liefde tot opschik van het meisje met de bewonderende en innige broederliefde van den jongen tot een behagelijk, innemend tafereel.

Bij het ziekbed.

Alleen de moederschap kent de zaligste, maar ook de smartelijkste levensuren. Zij is eene gestadige afwisseling van vreugde en wee, van hoop en kommer. Vreugde smaakt de moeder bij elken glimlach van hare lievelingen, trots en hoop vervullen haar hart bij elken stap, dien zij vooruit doen op den levensweg; maar ook de angst bevangt reeds haar hart bij iederen rimpel, die de effene en blanke voorhoofdjes fronst, de kommer overweldigt haar bij elk gevaar dat hare telgen dreigt. En de bangste uren voor de moeder zijn wel die, welke zij angstig wakend bij het ziekbed van een harer kleinen doorbrengt. Met welke bekommernis beluistert zij de onregelmatige ademhalingen van den kranke en welke vreugde smaakt zij niet als de pols van den kleinen lijder eene aanstaande genezing verhopen doet. Dit geluk nu schijnt de jonge moeder op Wehle's bevallig tafereel beschoren te zijn; de kleine hand, die zij bezorgd in de hare houdt, is niet meer zoo gloeiend, de pijnlijke trek is uit het open, ronde kinderkopje verdwenen. De slaap, die het teerbeminde wichtje geniet, is de rustige sluimering, welke de genezing voorafgaat.

Nog korten tijd en het kind zal de eerste, schoorvoetende schreden zetten van den herstellenden zieke, en bij den aanblik daarvan zal de moeder zelfs de herinnering verliezen aan de bange uren, in angst en smart met haren lieveling doorgebracht.

Voor den opstand (1809).

Het is in April van het gedenkwaardige, in woord en lied zoozeer verheerlijkte jaar 1809, toen het edele Tirol manmoedig het juk der vreemde overheersching van den nek schudde. Wij staan voor de uitbarsting van den opstand. Sedert weken zijn alle voorbereidende maatregelen genomen; overal in de afgelegen hoeken van het gebergte zijn wapenen en oorlogsvoorraad opgehoopt, waaraan de moedige vaderlanders in de nachtelijke stilte, meestal in verborgene werkplaatsen, hunne krachten geoefend hebben.

In zulk eene geheime werkplaats, deels in een rotshol uitgehouwen, verplaatst ons de kunstenaar, juist op het oogenblik dat eene jeugdige boodschapster den mannen, die bezig zijn de wapenen ter bevrijding des vaderlands te smeden, eene gewichtige tijding brengt, misschien wel het sein tot den aanval. Vastberaden moed staat in aller oogen te lezen; zonder aarzelen zullen zij het vaderland ook tot ernstiger en gevaarlijker arbeid den arm leenen, die zoo even nog de wapenen ter bevrijding smeedde, en mocht het gevorderd worden, gaarne zullen zij ook hun leven ten offer brengen op het altaar des vaderlands.

Het prachtige doek van Defregger, dat onlangs in Munchen tentoongesteld was, wordt tot de beste werken van den meester gerekend, en zijne voornaamste eigenaardigheden, zooals scherpe karakteriseering der hoofdpersonen, schilderachtige groepeering, onberispelijke teekening, alsmede harmonische kleurschakeering komen er prachtig in uit.