De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

Anecdoten uit de dierenwereld.

Waterhonden.

Bij de spoorwegbrug te Genève wierp onlangs iemand verschillende voorwerpen in den Rhône, welke zijn hond dadelijk er uit haalde en aan zijn meester bracht, tot groot genoegen van eene menigte wandelaars, wien het schouwspel belang inboezemde. Maar de hond gaat zoolang te water, tot hij eindelijk moede wordt. Bij eene zijner kunsten wordt hij door de golven overweldigd en medegesleept. Het was gedaan met hem. Maar zijn meester, die hem in dat groote gevaar ziet, zal hem niet aan zijn lot overlaten; hij springt in het water en bereikt zwemmende het arme dier, na eene sterke inspanning op een halven kilometer stroomafwaarts; de hond grijpt zijnen meester bij een been en laat zich bedaard naar den oever sleepen, waar men behouden aankomt. Maar de man valt, door vermoeienis uitgeput, in zwijm. Zoodra het schrandere dier dit bemerkt, begrijpt het dat het zelf de eenige oorzaak is van de ramp, werpt zich op zijnen meester, en lekt diens handen en gelaat, overstelpt hem met liefkoozingen, zonder dat het iemand vergunt naderbij te komen en doet zoo lang zijn best tot hij na eenige minuten zijnen meester in het leven terugroept.

Zijn er alzoo honden, die het leven van drenkelingen hebben gered; er zijn er bij wijlen ook, die zonder noodzaak redders zijn, als om de aangehaalde voorbeelden te parodiëeren.

Een zonderlinge van de vermetelste soort heeft zich op verscheidene badplaatsen in Normandië vroolijk gemaakt met het redden van badenden, die volstrekt niet in gevaar waren van te verdrinken. Hij zond hun eenen prachtigen Newfoundlander achterna, die den zwemmer voorzichtig bij diens zwembroek vatte en hem, in weerwil van zijne pogingen en zijne kreten om in zee te blijven, aan land bracht. In een uur tijds heeft dat goede beest zoo veertien personen gered, die woedend, maar machteloos waren tegen het sterke dier, dat zijnen heiligsten plicht meende te vervullen. Wanneer de tegen hun zin geredden zich bij den eigenaar van den hond kwamen beklagen, antwoordde die hun met de grootste kalmte:

‘Het ligt in den aard van den Newfoundlander om menschen, die te water zijn, aan land te brengen. Zulk een edel instinkt mag men niet tegengaan.’

‘Mij te redden tegen mijnen zin, en dat, als ik geen gevaar loop, dat is te erg!’

‘Hoe kunt gij u daarover verwonderen? Er zijn philanthropen, die nog ijveriger dan mijn hond geheele maatschappijen ook tegen hunnen zin, hebben gered, en dat ook, wanneer zij niet het minste gevaar liepen.’

Honden, die van droefheid gestorven zijn.

De geschiedenis heeft ons de nagedachtenis bewaard van trouwe honden, die zich zelf aan een vrijwilligen dood hebben overgegeven om hunne meesters niet de overleven. Montaigne verhaalt twee voorbeelden daarvan, aan de oudheid ontleend:

‘Hyrcanus, de hond van koning Lysimachus, bleef na den dood van zijnen meester aan diens bed zitten, zonder te willen eten of drinken, en op den dag dat diens lichaams verbrand werd, sprong hij in het vuur, en verbrandde insgelijks; eveneens deed de hond van zekeren Pyrrhus; hij bleef ook op het bed liggen nadat zijn meester gestorven was; en toen men het lijk wegnam, liet hij zich wegvoeren en wierp zich bij zijn meester op den brandstapel.’

Ook op onze dagen ontbreken voorbeelden van dien aard niet.

De beroemde reiziger Mac Dowal Stuart is voor eenige jaren gestorven aan eene teringziekte, waarvan de kiem gelegd was op zijne tochten door het vasteland van Australië. Het wetenschappelijk overzicht van La Patrie bericht ons dat Mac Dowal Stuart, eenen trouwen, schranderen reisgezel had in eenen hond, dien hij zelf had opgekweekt en die afkomstig was uit het nest van een wilden hond van Australisch ras.

Die hond droeg den naam van Hopp; hoewel hij met veel zorg was opgevoed, behield hij nog altijd iets van het woeste karakter van zijn ras. Alleen voor zijnen meester was hij vriendelijk en gehoorzaam. Hij wilde niets weten van de andere personen, die aan den tocht deel namen en bleef altijd bij Mac Dowal Stuart. Op een gegeven teeken van den laatste begon hij jacht te maken op de kangoeroe's en het duurde niet lang of hij had ze ingehaald en bracht een of twee van die vlugge dieren mede, die wegens de scherpe nagels hunner voorpooten zoo geducht zijn, en die zulk een smakelijk wild opleveren.

's Nachts, in plaats van rust te nemen, waakte Hopp bij zijnen slapenden meester. Met open oor en neusgaten, bespiedde hij het geringste gedruisch en echter maakte hij nooit alarm dan bij het naderen van een wezenlijk gevaar. De inboorlingen, wier hebzucht door de wapenen en den voorraad der reizigers was opgewekt, namen te vergeefs hunnen toevlucht tot allerlei listen om de waakzaamheid van Hopp af te leiden; deze ontdekte steeds hunne aankomst en wekte Mac Dowal Stuart door zijn snuit zachtjes tegen diens gezicht te wrijven; als deze en zijne gezellen zich dan ter verdediging hadden gereed gemaakt, wierp de moedige hond zich onverwachts op de wilden, verworgde er twee of drie, en wist behendig hunne pijlen te ontwijken. Meermalen had hij Mac Dowal het leven gered, die, als te begrijpen is, bijzonder aan het dier gehecht was.

Gedurende de ziekte van zijnen meester, die, vooral in de laatste maanden zich nauwelijks van zijn bed naar zijnen stoel kon voortslepen, verliet de hond hem geen oogenblik. Hij lag altijd aan zijne voeten, sluimerde daar somstijds in, maar brak ieder oogenblik zijnen slaap af om den zieke bezorgd aan te zien en zich te overtuigen dat deze niets verlangde. Op het minste teeken of bij de minste begeerte, die uit het oog van den lijder sprak, stond hij op, raadde diens gedachte en volbracht somstijds zeer ingewikkelde bevelen, zonder dat hij, van wien hij zooveel hield, een enkel woord had gezegd.

Den dag, waarop Mac Dowal Stuart stierf, verdubbelde Hopp met dat onverklaarbaar voorgevoel, dat sommige honden kenmerkt, zijne zorgvuldigheid voor zijnen meester. Ieder oogenblik was hij bij het kussen, waarop het hoofd van den beroemden reiziger rustte, en

[p. 295]

liet een zacht gesteun hooren. Eensklaps werd dat steunen een wanhopig gehuil; Mac Dowal Stuart had den laatsten snik gegeven. Van dat oogenblik af ging hij stil aan het voeteneinde van het bed liggen. De lieden, welke belast waren met het begraven van zijnen meester, kenden zijnen woesten aard en zijne kracht, en naderden hem slechts met vrees, maar tot hunne groote verwondering bewoog hij zich niet: hij was dood.