De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 209]

[Nummer 27]

Onze gravures.

In het begijnhof te Brugge.

in het begijnhof te brugge, naar klaus meyer.

De schoone instelling der Begijnen, die voor zoovele vrouwen, welke zich in het gewoel der wereld niet voegen kunnen, eene stille en veilige wijkplaats heeft opgeleverd, bloeit in België nog welig voort en ook de stad Brugge heeft nog haar Begijnhof, waarin de schoone schilderij van Klaus Meyer ons ditmaal verplaatst. Hier leiden de vrome vrouwen een kloosterlijk leven, zonder zich echter door bepaalde geloften te binden. Zij mogen dan ook nog bezoeken ontvangen en afleggen en zelfs de orde verlaten en in het huwelijk treden, wat intusschen zelden gebeurt.

Wij zien hier in het eenvoudige, gewitte, vertrek, dat op den tuin uitziet, een vijftal oude en jongere vrouwen ieverig met naaiwerk bezig, terwijl de eerwaarde moeder een stuk lijnwaad onderzoekt, dat de naast haar staande begijn straks onder handen zal nemen. Eene

[p. 210]

andere begijn, die waarschijnlijk de keuken voor hare rekening heeft, komt juist met den gevulden korf van de markt terug om voor het middagmaal te zorgen.

Hoezeer ook onderling verschillend, leggen die vrouwen toch allen zulk eene stille kalmte, zulk een heiligen zielevrede aan den dag; er ligt zulk eene weldadige stilte over het geheele tafereel, dat men het tikken der klok en den naderenden voetstap der begijn in het voorvertrek meent te kunnen hooren. Daarbij heeft de schilder aan zijne Vlaamsche vrouwen zulke sprekende trekken weten te geven, dat men bij ieder van haar als het ware op het gezicht zou kunnen lezen, wat haar uit het gewoel der wereld naar het stille Begijnhof gedreven heeft. De rustige kloosteratmosfeer is hier voortreffelijk weergegeven en vandaar dan ook de groote bijval, dien het tafereel op de tentoonstelling te Munchen in 1883 gevonden heeft.

Drusus en de Germaansche priesteres.

Julius Caesar had in het jaar 55 vóór Christus tot tweemaal toe bij Andernach met zijne Romeinsche legioenen den Rijn overschreden om den Germanen schrik in te boezemen, doch was in de nabijheid der rivier staande gebleven en na een oponthoud van achttien dagen teruggekeerd, zonder den vijand zelfs gezien te hebben. Verder waagde de groote veldheer niet door te dringen in het onherbergzame land, dat met dichte wouden bedekt, den Romeinen nog geheel onbekend was. Dit bleef Nero Claudius Drusus, den stiefzoon van keizer Augustus, voorbehouden.

Na in het jaar 13 vóór de christelijke jaartelling Rhaetië aan de heerschappij van zijn ouderen broeder, keizer Tiberius, te hebben onderworpen, werd Drusus met het bewind over Gallie bekleed en ondernam al aanstonds een veldtocht tegen de woeste Germanen, die voor de Romeinsche wingewesten gevaarlijke buren waren. Zoo streed hij eerst tegen de Usipeten en Sicambren, sloot vervolgens een verbond met de Batavieren en Friezen en stevende daarna de Noordzee op om de Bructeren aan de Eems en de Chaucen aan de Weser aan te tasten.

In het jaar 11 vóór Christus drong hij vervolgens, door het gebied der Sicambren en Usipeten heen, tot aan de Weser door en stichtte er aan de Lippe en in het land der Katten een aantal kasteelen om de onderworpen volksstammen in bedwang te houden. Al deze wapenfeiten verschaften hem te Rome de eer der zoogenaamde kleine zegepraal of ovatio en den titel van proconsul. Het leger riep hem zelfs tot imperator uit, welke titel echter door den keizer niet bekrachtigd werd.

Doch in zijne afwezigheid waren intusschen in het jaar 9 v. Chr. de Germanen opnieuw opgestaan, en thans besloot Drusus aan het hoofd van eene sterke Romeinsche krijgsmacht en door Gallische hulptroepen ondersteund, opnieuw in hun gebied door te dringen en hen voorgoed aan de heerschappij van den Romeinschen adelaar te onderwerpen. Hij versloeg de Katten, drong over de Werra tot in het Thuringsche Woud door en voerde zijne legioenen tot zelfs aan de oevers der Elbe.

Ook dezen stroom wilde hij overschrijden, doch het stond geschreven dat hier de zegetocht van den stouten Romein een einde zou nemen. Toen hij aan het hoofd zijner troepen een dicht woud doortrok, trad plotseling van achter den stam van een heiligen eik eene vrouw van reusachtige gestalte te voorschijn, die hem met opgeheven arm terughield en hem in de Latijnsche taal toeriep:

‘Waarheen, Drusus, onverzadelijke! Het is u door het noodlot niet beschoren al onze landen te aanschouwen. Keer terug - reeds staat gij aan den eindpaal van uwe daden en van uw leven!’

Het was een dier priesteressen, welke bij de oude Germanen in zoo hooge eere werden gehouden en zich in de eenzame spelonken der heilige wouden ophielden. Onze gravure stelt ons dit merkwaardig tafereel voor oogen. De veldheer en zijne krijgers waren door de ontzagwekkende verschijning en hare onheilspellende woorden diep getroffen en nog staarden zij de priesteres na, toen deze reeds te midden der raven, welke haar hoofd omfladderden, in het duister van het woud verdwenen was.

Werkelijk zag Drusus zich kort daarop tot den terugtocht gedwongen en bezweek, nog voor hij den Rijn weer bereikt had, aan de wonden, die hij door een val met zijn paard had opgedaan, zoodat de woorden der geheimzinnige vrouw volkomen vervuld weiden.

Eene leeuwin met hare, jongen.

Biedt de dierenwereld ons over het algemeen de treffendste voorbeelden van moederliefde aan, - vooral de dieren van het talrijke kattengeslacht leveren ons het bewijs hoe sterk die natuurdrift bij hen ontwikkeld is. Bij allen toont het wijfje zich de trouwste verpleegster harer jongen, bewaakt ze met de uiterste zorgvuldigheid en toewijding, speelt en stoeit er mee en houdt zich onophoudelijk met hen bezig. De meesten onzer lezers zullen dit bij eene gewone huiskat wel meermalen waargenomen hebben; maar ook de leeuwin legt, als zij moeder geworden is, tegenover haar kroost eene zelfde teederheid en zorg aan den dag.

De gemalin van den koning der dieren brengt meestal twee of drie jongen ter wereld, die niet als die onzer huiskat blind, maar met open oogen geboren worden. Aanvankelijk hebben zij ongeveer de halve grootte van eene volwassen kat en zijn vrij onbeholpen, doch worden door de ouden met de grootste teederheid verpleegd, zoodat men zich moeilijk een aantrekkelijker beeld uit de dierenwereld kan voorstellen dan eene leeuwin met hare jongen.

De kleine leeuwtjes of welpen leeren eerst met de twee maanden loopen en beginnen eerst nog later te spelen, waarbij zij zich geheel als jonge katten aanstellen, terwijl de moeder, evenals eene kat met hare kleintjes, in dat dartel gestoei een levendig aandeel neemt. In den beginne miauwen de kleine leeuwen ook als katten, en eerst later wordt hunne stem langzamerhand krachtiger en voller.

Na ongeveer zes maanden worden zij gespeend, en reeds eenigen tijd van te voren mogen zij, als ze zich wat vrijer hebben leeren bewegen, de moeder bij kleine uitstapjes en rooftochten volgen. Het doel dier eerste tochten zijn gewoonlijk de drinkplaatsen, die in de woestijn en de steppen tamelijk zeldzaam zijn, en waar het meest kans is om buit te behalen. De leeuwin brengt hare jongen aanvankelijk kleine, buitgemaakte dieren aan, waarop deze dan met wilde begeerigheid aanvallen om ze te verscheuren, gelijk onze gravure te zien geeft. Later brengt de oude ze ook wel levende dieren, die zij voor hen loslaat, opdat de jonge leeuwen ze mogen vangen en alzoo langzamerhand geoefend worden in de jacht, waarvan zij later zullen moeten leven. Ten laatste neemt de oude ze mede op groote rooftochten, waar zij nu alle listen en lagen, kortom de geheele kunst van het rooversbedrijf leeren moeten. De vader bekommert zich maar weinig om zijn kroost, doch helpt de moeder bij het aanhalen van voedsel en verdedigt zijn gezin, in geval van nood met heldhaftige zelfopoffering.

Tegen het einde van het eerste jaar hebben de jongen ongeveer de grootte van een flinken hond bereikt, doch scheiden zich eerst, als zij geheel op eigen beenen staan kunnen, van de ouden af.