De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 25]

[Nummer 4]

Onze gravures.

Een bezoek bij den rechtsgeleerde.

een bezoek bij den rechtsgeleerde, naar ed. brautschneider.

Wij hebben niet noodig tot de fantazy onzen toevlucht te nemen om het tafereel van Ed. Brautschneider op te helderen; want het onderwerp zijner schilderij schijnt ons vrij duidelijk voorgesteld. De echtgenoote der vrouw is dood: dit lezen wij, dunkt ons, in hare smartelijke gelaatsuitdrukking en in de teederheid, waarmede zij het nagelaten pand van den dierbaren afgestorvene aan den boezem houdt. Hardvochtige bloedverwanten betwisten gewis der weduwe een deel der nalatenschap haars echtgenoots en in haren kommer neemt de arme vrouwe heuren toevlucht tot haren ouden vader. Deze goedaardige grijze weet geenen beteren raad te geven dan het gezag in te roepen van een man der wet. En daar zitten nu beiden bij een soort van zaakwaarnemer, wien zij het geval wijd en breed uitgelegd en hunne papieren ter hand gesteld hebben. Aandachtig zit de geleerde rechtsman van op zijn hoogen pikkelstoel de stukken in te zien en zet bij dit onderzoek zulk gezicht vol bedenkelijken ernst, dat de goedaardige vader hem gansch verbijsterd aanstaart en aan zijn goed recht, waarin hij zulk heilig geloof had, nu schier begint te twijfelen. Wij houden het er echter voor dat het gewichtige gezicht des zaakwaarnemers slechts bestudeerd is; want sommige rechtsgeleerden en geneesheeren zetten even als de schoenlappers een hoogstbedenkelijk gelaat bij de eerste beschouwing der zaken, die zij in orde brengen moeten, om hunne diensten in de oogen hunner oningewijde kliënten hooger te doen schatten. Als de vreemdsoortige rechtsgeleerde den vinger van den mond nemen zal, dien hij waarschijnlijk als verhindering van elke voorbarige oordeelvelling bezigt, hopen wij ter wille zijner brave raadplegers, dat hij hun de verzekering geven zal hunne zaak gemakkelijk en met klank te winnen.

[p. 26]

Wereldtentoonstelling van Antwerpen. - Het wit marmeren kunstaltaar van den beeldhouwer Verlinden.

De gewijde kunstnijverheid is op onze Tentoonstelling ruim en waardig vertegenwoordigd. De Oostenrijksche, Fransche en Hollandsche afdeelingen bevatten glasramen, beeldhouwwerk, mozaïken en borduursels, die alleszins merkwaardig mogen genoemd worden. België echter spant in dit vak onder vele opzichten de kroon. Onze glasschilders tooveren nog altoos de kleurenpracht der Vlaamsche meesters in hunne ramen; onze goudborduurders leveren werk, dat in waarde met onze vermaarde kantnijverheid kan gelijk gesteld worden; en missen wij ten onzent mozaïken, wij hebben het sierlijke Vlaamsche drijfwerk om dit gebrek ruimschoots te vergoeden. Ook voor het kerkbeeldhouwwerk moeten onze kunstenaars niet ten achter staan, getuige het prachtige wit marmeren altaar van onzen stadgenoot Verlinden, in de middengaanderij opgericht, dat voor de meeste bezoekers het pronkstuk der Tentoonstelling is. De afbeelding, die wij vandaag van dit kunstaltaar geven, is photographisch juist en toch geeft zij er eene zeer onvolkomene voorstelling van, want geene teekening kan zelfs niet van verre den indruk wedergeven van dat lelieblanke, glanzende marmer, waarvan schier overal het glinsterende goud afstraalt. Zooals men ziet is het prachtstuk in Gothisch-Romaanschen stijl opgevat. Het oog van den beschouwer valt al dadelijk op de fijnbewerkte beeldengroep onder het altaar, die het Laatste Avondmaal voorstelt. De twee zijdetorentjes prijken met de groote beelden van de HH. Petrus en Paulus en de vier Evangelisten. Heerlijk verheft zich de Gekruiste boven het tabernakel, tusschen zijne H. Moeder en Joannes, en vormt met den Vader en den H. Geest hooger in den middentoren, de zinnebeeldige voorstelling der H. Drieëenheid. Is het werk des heeren Verlinden overschoon bij dag, des avonds bij den tooverglans van het elektrische licht maakt zijn altaar een overweldigenden indruk. Het heerlijke beeldhouwwerk is verkocht voor 60,000 franken aan een kerkbestuur dat met recht fier wezen mag over dien aankoop.

Het nieuwe Kurhaus te Scheveningen.

Op de plaats waar zich het trotsche gebouw verheft, dat het onderwerp onzer gravure uitmaakt, stonden vóór een zestigtal jaren eenige jongens met stoelen ten behoeve van hen, die zich in de golven wilden baden. Maar hoe nederig ook Scheveningen's optrede als badplaats was, toch heeft deze primitieve inrichting in dien betrekkelijk korten tijd zich derwijze weten uit te breiden, dat het schilderachtige zeedorp thans met onze Belgische badplaatsen mededingen kan. Evenals Oostende en Blankenberg heeft de Hollandsche badplaats nu haar Kurhaus, eene onmisbare behoefte voor de rijke badgasten, die zich over het algemeen niet met zee, lucht en strand alleen vergenoegen willen, maar bij het natuurschoon ook nog kunstschoon en stadsvermaak ter afwisseling verlangen.

Het Scheveningsche Kurhaus is wondersnel gebouwd en de vreemdelingen, die in het najaar van 1884 de zeeplaats verlieten en daar toen nog het eenvoudige, oude stedelijk badhuis zagen staan, moeten thans bij hunnen terugkeer wel aan eenen droom denken, als zij op die zelfde plek nu het grootsche Kurhaus verrezen vinden, kant en klaar opgebouwd in éénen winter.

Het nieuwe Kurhaus heeft eenen omvang van bijna eenen halven kilometer; zijn hoofddeel is een middenbouw, een grondvlak beslaande van 36 meters vierkant, bekroond door eenen grooten koepel van 25 m. middellijn en 40 m. hoogte, omgeven door vier slanke paviljoenen. Langs de geheele zeezijde strekt zich eene schoone, breede veranda uit, welke gedeeltelijk met glas is afgesloten, alsmede een terras van 130 m. breedte, dat ruimte aanbiedt voor omstreeks 7000 personen.

Van het inwendige des gebouws is wel het schoonste de uitgestrekte Kurzaal, in het midden gelegen, die ruim 3000 personen bevatten kan. De groote opschuivende ramen met spiegelglas, zoowel in de zaal als op de gaanderij, geven een ruim uitzicht op de zee. Tot het Kurhaus behooren verder nog eene restauratie, speel-, billard- en conversatiezalen, een lees- en een damessalon en 250 kamers, allen sierlijk en naar de eischen des tijds ingericht. De stijlvormen van het gebouw zijn ontleend aan de Italiaansche Renaissance, in eenvoudige doch krachtige motieven, en de geelroode steenen der gevels geven in verband met den rooden zandsteen en den hardsteen der onderdeden, aan het geheel eenen warmen en aangenamen toon. Kortom, het nieuwe Scheveningsche Kurhaus is een schoon en grootsch gebouw, wel geschikt om tot aantrekkelijk middelpunt eener welingerichte moderne zeebadplaats te dienen en dat den bloei van het lieve Scheveningen voorzeker ongemeen bevorderen zal.