De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 1

[p. 411]

[Nummer 52]

een onherstelbaar ongeluk, naar fr. sonderland.

Timete Dominum.
Ballade.

De nacht is stil!... De blauwe zee
Kust ruischend zoom en boord;
De volle maan drijft in de lucht,
Waar ster bij sterre gloort.

Op 't droomrig eiland, oud en grijs,
Daar staat een kloosterhuis,
Waarom de zwarte nachtraaf vliegt
Met zwevend vlerkgesuis.

De naakte rotsen op het strand
Staan dreigend daar en stom,
Als reuzenwachters aangesteld
Van 's Heeren heiligdom.

't Was middernacht!... De torenklok
Met biddend, traag gebrom,
Riep twaallef keeren, over 't land,
Timete Dominum.^(*)

En honderd lichtjes rezen op
In 't oude tempelkoor;
De paters ijlden uit hun cel
De sombere gangen door.

En hemelsch schoon, en biddend zacht
Daar klonk hun psalmgezang
Door 't luistrend stille van den nacht
Met staat'gen orgelklank....

Een nacht, de zee was slapend stil,
De rotsen waakten stom,
En twaallef keeren riep de klok
Timete Dominum.

Daar kwam een volk van verre ver,
Een volk met bijl en knods;
Zij rukten over 't blauwe meer
Naar 't vreedzaam klooster los.

En eer de leste kloosterling
Door 't moordend staal omkwam,
Stond reeds 't aloude heiligdom
In lichte laaie vlam.

De vlammen spookten knetterend rond,
De zee was rood als bloed,
En klotsend viel de torenklok
In 't diepe van den vloed.

En vallend bromt zij nog heur lied
Het zwijgend eiland om,
En sedert roept nog de echo daar
Timete Dominum.

L. MERCELIS.

Nieuwenhoven.

(*) Timete Dominum. - Vreest den Heer.