De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 1

Lachen en weenen.

‘Grootmoeder, ben ik op tijd wel vaardig?

Sliep ik niet te laat?

Trek me mijn kleedjen aan, het nieuwe.

Zie toch, hoe lief het staat!’

En 't knaapje lachte, lachte zoo vroolijk,

Van vreugde danste zijn hart....

Maar grootmoeder weende, weende bitter:

Zwart was het kleedje, zwart!

En nu aan vaders hand ter kerke,

Is 't Zondag dan? Wel neen!....

Ah! daar krijgt hij een kaars in handen,

Processie is het! Eén

Voor één ten altaar getreden.... En 't knaapje

Lachte, lachte zoo blij!

Maar grootmoeder zag hem van ver en weende,

Zij wist, wat het meende, zij!

Aan de deur der kerke wachten de koetsen,

Een reeks, wel twintig lang!

In de eerste, juist na den gouden wagen,

Stapt hij met vader. In rang

Rijden allen naar buiten. En 't knaapje

Lachte: Hu! paardekens, voort!

Maar grootmoeder vluchtte naar huis en weende:

Zij kende buiten dat oord!....

Daar stappen ze uit. Welk een tuin, hoe prachtig!

Wat bloemen en kronen aan

Die kruisen! Dan, die blinkende steenen

Vol gulden schrift!.... Zou 't gaan

Krijgertje hier te spelen! ‘Kortlings,

Zegt vader, komt ge weer....’

En 't knaapje vertelde 't lachend zijn grootmoê

Och! die weende al meer en meer!

Niet naar huis! Hij blijft bij grootmoê

Den geheelen, ganschen dag!

En speelgoed krijgt hij! een ganschen winkel!

En lekkers, zooveel hij mag!

Al juublend loopt hij onder en boven,

't Is vreugdekreet op kreet!

Maar grootmoeder zit in stilte te weenen;

Zijn gejuich verdubbelt haar leed!

't Wordt laat, nu zal hij huiswaarts keeren:

Het spelen maakte hem moê,

Doch hobbelpaard en vlag en soldaten,

't Gaat alles mede. Hoe

De jongens op straat hem zullen bekijken,

Fier lachend gaat hij heen!

Maar grootmoeder ziet hem na al weenend

En zucht: ‘Bleeft ge immer kleen!’

[p. 385]

 

Daar komt hij thuis. Wie vertelt hij 't alles?

 

Zijn moeder niet: Die is dood....

 

Haastig legt hem de meid te slapen.

 

Zal hij nooit op moeders schoot

 

Meer zitten? Geen enklen kus meer krijgen?....

 

Vergeten is lach en spel,

 

En traantjes vloeien, zoo druk, zoo bitter!

 

Arm kind! nu verstaat hij 't wel!

 

 

 

Antwerpen.

 

 

 

Hilda Ram.