De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 1

[p. 280]

Wedenswaardigheden.

Eene bloemenmand uit gevlochten palmbladeren.

Dank zij het streven van de hedendaagsche nijverheid om overal nieuwe grondstoffen op te zoeken en aan hare doeleinden dienstbaar te maken, heeft in den laatsten tijd de bij alle beschaafde volken als symbool van godsdienstige en zinrijke vereering geldende palm eene schoone toepassing gevonden. Sinds eeuwen leveren de dadelpalmen van Bordighera (in de Italiaansche provincie Porto-Maurizio in het westelijke deel van het door zijne landelijke schoonheden beroemde Riviera di Ponente gelegen) jaarlijks de palmtakken, welke in Rome naar den ritus der Katholieke Kerk ter viering van den Palmzondag gewijd worden. Voor dit doel worden de binnenste takken, nadat zij zes maanden lang door samenbinden der kroon aan den palmboom zelven gebleekt zijn, meerendeels in gebruikelijke doch smakelooze vormen gevlochten, terwijl de kortgepluimde takken in ongebleekten toestand bij den Joodschen ritus gebruikt worden, tengevolge waarvan beide soorten kortweg als Christenen en Joden aangeduid worden. In den laatsten tijd is L. Winter, een bezitter van uitgestrekte palmhoven in Bordighera, waarin naast den gewonen dadelpalm (Phoenix dactylifera) talrijke andere palmsoorten, die tegen het klimaat bestand zijn, gekweekt worden, op de gedachte gekomen uit de verbleekte en gedroogde waaiers kunstig gevlochten voorwerpen (korfjes, hoorns van overvloed, ruikerstandaards enz.) te vervaardigen. Daar deze nieuwigheid, voornamelijk bij de Italië bezoekende vreemdelingen, wien de voor het kerkelijk gebruik gebleekte en gevlochten takken (in den handel palmorelli genoemd) tot dusver slechts als curiositeit eenig belang inboezemden, zeer gezocht werden, worden dergelijke voorwerpen door den heer Winter tegenwoordig fabriekmatig vervaardigd. Onze figuur stelt een bloemenmandje voor dat uit vier kelkvormige korfjes is samengesteld, waarvan elk uit een langgevederden palm gevlochten is, welks einden, vederbossen gelijk, smaakvol tot versiering zijn aangewend en aan de voorzijde met rozetten en strikken, vermengd met mos en fijne gedroogde bloemen versierd zijn. Deze korfjes worden als dragers voor gedroogde bloemen of graspluimen (Makart-boeketten) gebruikt, doch kunnen ook voor versch geplukte bloemen dienen, mits zij van een zinken bakje voorzien worden om het water te bevatten. Voor versche bloemen gebruikt, houden deze korfjes zich lang goed, mits men bij de verversching van het water in de bakjes zorg drage, dat zij niet nat worden.

Een Chineesch middagmaal.

In de Chineesche logementen zitten gewoonlijk twee personen, zelden meer dan drie, aan een tafeltje, dat met eene menigte nevengerechten, vruchten en porseleinen vazen bezet is. Alles is klein gesneden, zoodat men geen mes noodig heeft en de vleeschspijzen nauwelijks te onderkennen zijn. Bij elk couvert worden een paar ivoren staafjes, een kleine porseleinen lepel en eenige kopjes geplaatst, die niet grooter zijn dan een vingerhoed.

De gast begint eerst te eten, wanneer de gastheer hem met een der kopjes heeft welkom geheeten. De soep van vogelnestjes bevalt de meeste Europeanen wel, terwijl slechts weinige van hen het gerecht, uit de vinnen van een haai bestaande, kunnen gebruiken. Daarna dient men fijn gehakte eendvogels op met look en riciniolie gereed gemaakt. De eendvogels worden gevolgd door zeepolypen en andere monsterachtigheden, die de vreemdeling slechts zelden aanroert. Zoo worden een twintigtal gerechten aangeboden, allen in varkensvet of riciniolie drijvende en met look toebereid. Men vischt met de ivoren staafjes in de schotels naar eenige stukjes vleesch, sneedjes van oranjeappelen en halve noten. In weerwil van het aantal gerechten, verlaat de vreemdeling de tafel met honger, zoo er niet gelukkiglijk eene schotel met rijst wordt voorgezet.

Na den maaltijd worden de gasten dikwijls op pantominische voorstellingen, door jonge Chineezen uitgevoerd, onthaald, waarbij de tamboeryn en de helderklinkende gong niet ontbreken. Zij stellen gewoonlijk een huiselijk tooneel voor, een twist tusschen man en vrouw, een staaltje van ijverzucht, enz., waarbij zij de onderscheidene hartstochten levendig afschilderen. Dit spel wordt meestal door een gezang, bestaande uit neustonen, dans en schelklinkende muziek vergezeld.