De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 1

[p. 233]

[Nummer 30]

Onze gravures.

De dynamiet-ontploffingen te Londen.

de dynamiet-ontploffingen te londen. - De London-Bridge.

Engeland, dat altoos uit een overdreven en laakbaar vrijheidsgevoel, op zijnen grond de onschendbaarheid heeft gewaarborgd aan alle soorten van boosdoeners, wordt sinds eenigen tijd voor die toegeeflijkheid wreed gestraft en zal zich op zijne beurt verplicht zien in het kort beteugelende maatregelen te nemen om de misdadigers buiten zijne grenzen te houden. De dynamiet-aanslagen immers, die Londen in de laatste dagen teisterden, waren volgens het algemeen vermoeden het werk der revolutionaire Iersch-Amerikaansche partij.

De eerste van deze reeks ontploffingen was die van den 13 December 1884 op de London Bridge, welke het drukste verkeer heeft van al de bruggen der Engelsche hoofdstad. Onze eerste gravure geeft eene afbeelding van dezen aanslag, die zulken geweldigen schok te weeg bracht, dat men hem op eenen aanmerkelijken afstand gevoelen kon en de omliggende gebouwen er erg door beschadigd werden.

Ofschoon men aanvankelijk meende, dat de brug zelve geene schade geleden had, bracht echter een later ingesteld onderzoek aan het licht dat hare grondvesten ernstig geleden hadden en dat er zich in het metselwerk scheuren vertoonden, groot genoeg om er de hand te kunnen insteken. Drie personen werden daarenboven na de ontploffing ernstig gewond opgenomen.

Eene som van 5000 pond sterling werd door den gemeenteraad van Londen uitgeloofd aan dengene, die het gerecht de schuldigen aanwijzen zou, doch tot nog toe heeft niemand deze premie kunnen verdienen. De schrik, door deze wandaad te weeg gebracht, was nauwelijks eenigszins tot bedaren gekomen, als den 2 Januari de Londenaars door een tweeden dynamiet-aanslag met ontzetting getroffen werden. In den onderaardschen spoorweg, tus-

[p. 234]

schen de standplaatsen van Tower-street en Kings Cross had namelijk des avonds om negen ure eene dynamiet-ontploffing plaats, die gelukkiglijk niemand verwondde, maar een aantal vensterruiten verbrijzelde en de gaslichten uitdoofde.

De ontploffingen, die den 24ⁿ der zelfde maand losbarstten, waren echter veel verschrikkelijker in hunne uitwerkselen:

Des Zaterdags worden te Londen de openbare gebouwen het drukst door nieuwsgierigen bezocht en van die gelegenheid hadden de dynamiet-mannen gebruik gemaakt om hunnen aanslag te plegen. Onder de bezoekers op Zaterdag, 24 Januari, bevond zich zekere heer Green, een burgerlijk ingenieur, die met zijne vrouw en hare zuster, mejuffrouw Davies, het Parlementsgebouw kwam bezichtigen. Zij daalden in Westminster Hall den trap naar de crypte af, toen mejuffrouw Davies een pakje ontwaarde, dat in laken gewikkeld was, en waaruit een verdachte reuk opsteeg. Haar zwager dacht onmiddellijk aan dynamiet en allen snelden naar boven om den politiebeambte Cole mede te deelen, wat zij gezien hadden.

Cole ijlde naar beneden en raapte het pakje op met het inzicht dit ergens heen te brengen, waar de inhoud onschadelijk kon gemaakt worden.

Zoowel hij als de politiebeambte Cox, die hem gevolgd was, voedden de overtuiging dat zij hier werkelijk met dynamiet te doen hadden. Maar terwijl Cole naar de ijzeren poort liep, vloeide er eene vettige stof uit het pak, die hem de handen verbrandde, zoodat hij het niet langer kon vasthouden. Op het oogenblik dat hij het liet vallen, had eene vreeselijke ontploffing plaats en de geheele Westminster Hall, eene uitgestrekte prachtige zaal, die eertijds tot troonzaal diende, maar thans slechts als voorzaal van het Lagerhuis dienst doet, was gevuld met wolken van rook en stof. Zoo geweldig was de kracht der ontploffing dat ze in het steenen plaveisel een gat boorde van drie voet middellijn en vier voet diepte, terwijl de steenen links en rechts werden weggeslingerd. De twee politiebeambten, de heer Green en de beide dames werden allen in dezen kuil geworpen. De drie eersten bekwamen bedenkelijke verwondingen; mevrouw Green en hare zuster, ofschoon beider kleederen aan flarden waren gescheurd en zij zoo zwart zagen als roet, kwamen er, behalve eene tijdelijke doofheid, zonder ongemak af.

Eenige oogenblikken na de eerste ontploffing, die om dertien minuten over tweeën plaats greep, deed zich een tweede, veel geduchtere schok gevoelen, die de geheele zittingzaal van het Lagerhuis in een puinhoop veranderde. De zetels der Kamerleden waren geheel vernield en sommige tot op de gaanderij geslingerd, gelijk uit onze onderste afbeelding (bladz. 240), die het tooneel der verwoesting weergeeft, duidelijk te zien is. Van den zetel van Gladstone was nagenoeg niets meer te vinden. Onze kleine gravure, op dezelfde bladzijde, toont aan hoe het metselwerk van den ingang geleden had.

Terwijl alzoo de prachtige Westminster Hall en het Lagerhuis door deze losbarstingen zoo erg beschadigd werden, had ook in den Witten Toren van den Tower, waarin eene menigte oude en nieuwe wapenen bewaard worden, eene ontzettende ontploffing plaats. Hier ging de knal vergezeld van eene ontzaglijke vlam; glas en houtwerk werden langs alle zijden weggeslingerd, eene menigte geweren van de rekken geworpen, terwijl eene wolk van rook en stof het geheele gebouw vervulde.

Onder de bezoekers ontstond eene verschrikkelijke paniek en een gedrang, waarbij verschillende personen nog al ernstige kneuzingen bekwamen. Gelukkig dat de brandweer spoedig bij de hand was, anders hadden nog een aantal kostbare wapenen door het vuur vernield kunnen worden. De schade aan het gebouw en aan de verzameling van oude oorlogswerktuigen wordt op duizend pond sterling begroot.

Zijn deze verschrikkelijke verwoestings- en moordaanslagen nu ten einde? Eilaas! men ducht algemeen in Londen dat de beschrevene dynamiet-ontploffingen slechts het begin zijn van rampen, die dreigen nog ijselijkere gevolgen te hebben. En wat die vrees des te gegronder maakt, is de straffeloosheid, waarmede het vernielingswerk tot nog toe is kunnen gepleegd worden, immers al de pogingen van het gerecht, om de daders op te sporen, schijnen tot heden vruchteloos gebleven te zijn. De moeilijkheden, welke Engeland in Egypte en Soedan ontmoet, werken den dynamieters daarenboven in de hand om in hun vreeselijk opzet te volharden, en zoo staat het trotsche Albion thans voor de ondervinding dat eene politiek van overweldiging, zooals in Afrika, en van godsdiensten volksverdrukking, zooals in Ierland gevolgd wordt, op zekere oogenblikken eene verschrikkelijke terugwerking kan doen ontstaan. Met dat al zijn echter de dynamiet-ontploffingen te Londen, ofschoon hoofdzakelijk uit den haat ontstaan van het Iersche tot het Engelsche ras, alleen het werk van mannen, die naar eene maatschappelijke ontbinding streven en daarin voor een groot deel gelukken zullen, als hun pogen niet zeer tijdig door de vereenigde machten van Godsdienst en Troon kan verijdeld worden.

Een tooneel uit de aardbevingen in Spanje.

Volgens de uitleggingen eens bewoners van het Spaansche steedje Loja, die den kunstenaar den indruk schetste welken de aardbeving op hem en zijne huisgenooten te weeg bracht, werd de teekening samengesteld, die wij op bl. 237 te aanschouwen geven. Wijl de familie gerust aan het avondmaal gezeten was, werd plotseling het huis op zijne grondvesten geschud, de meubels waggelden en kraakten, het vaatwerk rolde ten gronde, en groote stukken plaaster vielen van de zoldering en overdekten alles met eene laag stofferig gruis. De ontzetting beschrijven, die allen beving bij die onverwachte gebeurtenis, is onnoodig bij eene zoo aangrijpende en welsprekende gravure. Nog onbewust met den aard van het dreigende onheil, slechts door het instinkt van zelfbehoud gedreven, ontruimden de beangsten in allerijl de woning naarmate zij van de verlamming des eersten schriks bekwamen en bereikten gelukkiglijk allen ongedeerd de straat, vooraleer een tweede, hevigere schok hun huis in puinen storten deed.

Het gezin woont thans in eene hut van het kampement, dat in de openbare wandelplaats van Loja is opgeslagen. Dit kampement bestaat uit katoenen tenten, hutten en barakken, die de bewoners maar ternauwernood tegen de guurheid van het weder beschutten en biedt een eigenaardig schouwspel aan. In het midden van de paseo publico, of de openbare wandelplaats, verheft zich het standbeeld van Narvaez; links daarvan ziet men een eenvoudig altaar, waaraan dagelijks het H. Misoffer wordt opgedragen en rechts eene tent, waar de beambten van post en telegraaf voortdurend voor de correspondentie zorgen.

In dit kampement worden des nachts ter verwarming groote vuren gebrand, en ondanks de felle koude heerscht in die bivouaks dikwijls eene vroolijke bedrijvigheid; want de natuurlijke opgewektheid en goede luim der Andalusiërs heeft hen ook in het ongeluk niet verlaten. Loja behoort trouwens ook niet tot de meest geteisterde punten. Albunuelas en Alhama werden verschrikkelijker bezocht.

Albunuelas is een zeer oud vlek, aan de Rio Santo, 25 kilometers van Granada gelegen. Het bestond uit drie wijken, waarvan de eene geheel vernield is: er staat geen huis meer overeind; zelfs de oude kerk is geheel verdwenen. In het geheel telt men te Albunuelas 362 vernielde en 146 gescheurde huizen, 102 dooden en 500 gewonden.

Nog vreeselijker waren de uitwerkselen der ramp te Alhama, welke stad grooter in omvang en dichter bevolkt was. Van de 1800 huizen, die deze oude stad van 10,000 zielen telde, zijn er bijna 1500 verwoest. De straten zijn niet meer te vinden, en alom ontwaart men niets dan puinhoopen.

Volgens de laatste berichten uit Spanje zijn de stuiptrekkingen van den aardbodem daar nog niet geheel ten einde en het is ook niet waarschijnlijk dat deze aardbeving de laatste wezen zal, welke dit ongelakkig land zal teisteren, daar Spanje en Portugal reeds menigmaal door deze rampen getroffen werden, welke, dank zij God, in ons vaderland schier onbekend zijn.