De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 1

Wetenswaardigheden.

De camellia.

Sommigen schrijven Camelia, doch dit is zeer zeker verkeerd, daar de plant in het jaar 1739 uit Japan voor het eerst naar Europa gebracht werd, door den bekenden natuurvorscher en plantenkenner Pater Camelli, en naar hem werd genoemd.

Waar de roos de koningin is van den tuin, daar is de Camellia de koningin in huis. Niet overal wordt zij echter des winters binnengehouden en in kassen bewaard. Op ettelijke plaatsen in Engeland, onder anderen in Wales en zelfs op enkele plaatsen in sommige streken van Schotland blijft de Camellia buiten, evenzoo in enkele oorden van Duitschland, in het Zuiden van Frankrijk en bijna algemeen in Italië. Wie de Camellia niet in de opene lucht heeft zien bloeien, kan zich van hare pracht geen denkbeeld vormen. De bladeren hebben eene schitterend groene kleur, zooals men ze zelden onder glas ziet; en wanneer dan vrij groote struiken of boomen met hunne bloemen prijken, is de aanblik overweldigend schoon.

Een der grootste Engelsche Camellia-kweekers zegt, ‘waar de grond niet kleiachtig is en de winter niet buitengewoon streng, kan men de gewone soorten van Camellia's gerust in den tuin planten; inderdaad zijn de struiken even hard als de gewone Laurierboomen en harder dan Laurus Tinus en Arbutus.’

Waar men de Camellia in rijen onder glas kan plaatsen, verkrijgt men de prachtigste, frischte en zuiverste bloemen. De planten vragen slechts eene plaats waar het niet vriest en waar men geen last van stilstaand water heeft. Het schoonhouden der bladeren, luchten, bespuiten en besnoeien, vereischen ook zorgen. De beste grond voor Camellia's is 2/3 deelen klei en het overige turfmolm en bladgrond, vermengd met eene goede hoeveelheid houtskool en rivierzand.

Daar de Camellia's onder glas niet alleen schaduw verdragen, maar die in sommige gevallen noodig hebben, zijn de druivenkassen voor hen ook zeer geschikt. De koele atmosfeer in den Winter, noodzakelijk voor de rust van den wijnstok, is ook dienstig voor de Camellia. De langzaam toenemende vochtige warmte in het voorjaar en des Zomers, die de wijnstok behoeft om te groeien, heeft de Camellia ook noodig, evenals de versche en droogere lucht in den Herfst.

Ieder die dus druivenkassen heeft, kan er gerust Camellia's in kweeken zonder dat de eene plant den anderen hindert. Men zet de Camellia's in potten, doch indien men ze uitplant in de kassen en tegen achtermuren leidt, worden deze sierlijk en voordeelig bedekt. Een hoog beschaduwde achtermuur van eene druivenof perzikenkas, bedekt met eene fraaigegroeide witte Camellia, zal misschien, als de bloemen tegen Kerstmis opengaan en verkocht kunnen worden, evenveel opbrengen als de druiven of perziken in den Zomer. Vroeg in het najaar, September of October, is de goede tijd om Camellia planten te koopen, daar dan de knoppen goed gezet zijn en nog niet zoo ontwikkeld, dat zij door het vervoer schade lijden of afvallen.

De planten moeten niet alleen bloeien in de potten waarin ze aankomen, maar zij moeten ook voor het volgend jaar in denzelfden pot blijven groeien en knoppen zetten. Indien de potten volgeworteld zijn, hebben zij veel water noodig, voornamelijk in de Lente. Gedurende dien tijd behoeven de Camellia's meer water dan men denkt, menig slecht resultaat komt meer voort door het niet oordeelkundig water geven dan door andere oorzaken.

Nadat de knoppen goed gezet zijn, moet de aarde nooit droog worden; vooral niet onder in de potten; want door alleen de bovenste aarde nat te maken en de onderste droog te laten staan, vallen de knoppen van de Camellia's af. Dit geldt zoowel voor den Winter als voor den Zomer; alleen hebben sommige planten in het eerste jaargetijde aan tweemaal 's weeks bewa-

[p. 198]

teren genoeg, terwijl zij in het laatste iederen dag noodig hebben.

De beste tijd om te verpotten is onmiddellijk nadat de knoppen gezet zijn, vóór dat ze de grootte van kleine peperkorrels hebben; indien dit vroeger geschiedt, wordt de groei tegengehouden en later loopt men gevaar dat de knoppen afvallen.

De bladeren moeten dikwijls met eene spons worden afgewasschen en indien er korsten op de stammen komen of in de oksels der bladeren, moeten die zorgvuldig met een puntigen stok worden afgenomen.

Indien de planten meer bemesting noodig hebben, maakt men de aarde zwart met roet en spoelt dit in, er is geen nuttiger en beter mest voor Camellia's.

Ziehier eenige der talrijke verscheidenheden dezer bloem. Witte: Alba plena, Ninfa Egeria, Fimbriata, Matthotiana alba, Alba Casoretti en Montironi vera. Rood en karmozijn: Imbricata, Madame Lebois, Jeffersoni, Matthotiana, en Realii. Roze: Valtavareda, Saceoiananova, Storyi, Sara Trost, Marihionets of Exeter, en Madame de Strekaloff. Gestreept of gemarmerd: Caryophyloides, Bonomiana, Giovanni Santorella, Adelina Benvenuti, Tricolor en Lavinia Maggi.

Het dorschen in Griekenland.

Griekenland is een der vruchtbaarste landen van Zuid-Europa, maar de landbouw staat er op lagen voet. De bevolking is er dun gezaaid, en de landbouwers, die er met weinig tevreden zijn, doen geene pogingen om hunnen toestand te verbeteren en weten weinig of niets van vooruitgang.

Zoo geschiedt het dorschen van het graan er op eene zonderlinge wijze. Als het gemaaid en droog is, wordt het in eene dikke laag op den akker zelf neergelegd. Op eene soort van slede, waarvoor men drie of vier paarden spant, stellen zich vier of vijf mannen en dan worden, in wilden loop, de paarden over het graan heen gejaagd, onder het zingen en schreeuwen der voerders, het gejoel en gezang van de knapen en meisjes, die, telkens als de boeren voorbij gereden zijn, het graan keeren met vorken. Er heerscht dan eene vroolijkheid, die onbeschrijfelijk is, en waarvan men zich in onze noorderstreken geen gedacht kan vormen.

Dat aldus het graan zuiver uitgedorscht wordt, is natuurlijk onmogelijk; veel gaat er verloren en veel wordt er onder de hoeven der paarden verpletterd, doch daaraan denkt men niet; sedert duizenden jaren heeft men het zoo gedaan; overgrootvader, grootvader en vader deden het aldus; waarom dan veranderen, zegt de Grieksche boer, die zijn haar met olijvenolie besmeert, niets anders eet dan brood, look en kaas, eene afgesloofde vrouw, veel kinderen en een koppel geiten heeft, honger lijdt in den Winter en des Zomers weinig geld wint, evenals zijne voorouders.

De peper.

De peper was eene der eerste specerijen die uit het Zuiden van Azië naar Europa werden gebracht. Reeds onder Alexander den Groote kwam hij uit Oost-Indië. De gewone zwarte peperkorrels zijn de onrijp geplukte en daardoor gerimpelde, gedroogde zaden van den peperheester, die nevens eenige honderd verwante soorten de tropische bosschen als slingerplant versiert. Men houdt Malabaar als het land waar de peper inheemsch is. Tegenwoordig wordt hij op beide halfronden in lage, vochtige streken verbouwd. Men verdeelt de peperplantagies in bedden; beplant die met koraalboompjes, daar de peper zoowel schaduw als steun behoeft, en legt dan stekken in den grond die in het derde jaar vrucht dragen. Zij houden dan met bloeien en vruchtgeven tot het 20^ste jaar vol, en geven dooreengenomen 5 tot 6 pond peperkorrels in het jaar. De in hangende aren dicht bijeen zittende bloesems zijn onaanzienlijk, de bezien in het eerste groen en als zij rijp zijn rood. Zoodra de laatste kleur zich vertoont, worden zij afgeplukt en op matten gedroogd. Volkomen rijpe en overrijpe beziën die men een tijd lang in water weekt en de opperhuid ervan verwijdert, geven, na gedroogd te zijn, de witte peper. Wat van andere pepersoorten in den handel komt, is niet van belang. In het eerst hadden hoofdzakelijk de Genueezen en Venetianen den peperhandel in handen; na de ontdekking van den zeeweg naar Oost-Indië werden de Portugeezen en later ook de Hollanders en Engelschen de grootste peperhandelaars.

Guineapeper en Spaansche peper hebben hunne namen slechts aan gelijkheid van smaak en niet aan de gelijke afkomst te danken. De eerste, waarnaar een gedeelte van de westkust van Afrika nog heden de peperkust heet, bestond in de specerijachtige zaden eener hablitzea, ook gaf men dien naam niet zelden aan cardamomzaad. De Spaansche peper daarentegen is de besvrucht van verschillende kruiden, die, met den aardappel verwant, tot de familie der nachtschaden behooren en het geslacht Capsicum vormen. Door lang voortgezette kultuur heeft men eene groote menigte verscheidenheden van deze specerijen verkregen. De gele Spaansche peper, die vooral in Oost-Indië verbouwd wordt geeft de heetste soorten die hun, welke niet daaraan gewoon zijn, gezwollen lippen en tong veroorzaken. De kwee-peper, de pell-pepper der Engelschen, de poivron der Franschen, geeft daarentegen sappige vruchten, die bijna in 't geheel geene scherpte bezitten, en daarom rauw of ingelegd als ooft gebruikt kunnen worden.