|
| |
| |
| |
Klagte van Julia, gade van Romeo.
Op de wyze van 't voorgaande.
Ga ontvlied m'o wreede Vader!
Zilte traanen kunnen 't hart
Van een dwing'land nooit vermurwen,
't Is gevoeleloos voor smart;
Smaakte gy gelyk myn Moeder,
In uw ziel myn grievend leed,
Ach! hoe dra was, tot myn bystand,
Dan het Vaderhart gereed.
Maar myn klaagtoon, noch de traanen
Van uw' diepbedroefde Gâe,
Kunnen u de ziel verpletten,
Wreedaart! - voor uw ongenâe
Moet de beste Vrouw bezwyken,
Ga volvoer uw wreed besluit,
Moord een Moeder, slacht een Dochter;
Maar, gevoel hoeveel 't beduid.
Gy doet slechts myn woed' ontbranden,
Gy sleept my voor 't Echtaltaar;
Neen, nooit zult g'uw doel bereiken,
't Land trotseert uw' magt, barbaar!
't Weerloos lam zult gy niet offeren,
Daar 't een teedre Moeder ziet,
Nog het Heiligdom bevlekken;
't Outer dult dat offer niet.
| |
| |
't Tempelchoor zal opensplyten
Voor myn' voeten; 't Bliksemvuur,
't Ryzend Godsgebouw verpletten,
In dat vreeslyk, aaklig uur;
't Is vergeefs wat ge uit zult denken,
'k Zal in 't graf uw woede ontvliên;
Daar is 't waar wy uitkomst vinden,
't Eind van alle jammren zien.
Myn romeo! teedre minnaar,
Ach gevoelde gy de smart,
Ach! hoe smolt uw edel hart.
Dierbre, mogt g'onkundig blyven
Van myn wreede boezempyn.
Maar gy voelt geen mindre smarten,
Smarten, die ondraaglyk zyn.
Bly zal ik den dood omhelzen,
Nu gy, van my afgescheurd;
Myn romeo, dierbre waarde,
Eeuwig uw vriendin betreurt,
In uw zacht verblyf der schimmen,
Wooning van het dor gebeent',
Daar, daar worden wy vereend.
| |
| |
'k Zie alreeds het hof der dooden,
't Zalig dal dat altoos lacht;
Waar ons de onbegrensde blydschap,
In haar eeuwige armen wacht: -
Daar, daar zullen wy gestrengeld,
Als twee duiven schuld'loos paaren,
'k Ga u voor ten Feestdal in.
Lachend zullen w'onbelemmerd,
In dien beemd van zaligheên,
Eeuwig langs de roozepaaden,
Van de reinste wellust treên,
Duizend - duizend teedre kuschjes,
Zullen daar de wreede smart,
En het jammren ruim vergelden,
Van ons teederbloedend hart.
Heilolyven, vreugdlaurieren,
Zullen daar ons jeugdig hoofd
Met haar eind'loos groen omstrenglen,
Daar wordt nooit de vreugd verdoofd,
Lieve... wat kan ons dan scheiden,
Altaardwang, en wreede woede,
Myn romeo! zonder kracht.
|
|
Auteursrechtvrij