Nieu jaar liedekens uyt ghegheven by de retorijck kamer t'Aemstelredam In lied' bloeyende

Vanden jare vyfthienhondert eenentachtentich tot den jare 1608

Nieuwe Iaar-lied, 1607.

Op de voys: het ranckgen vanden wijne, &c.

HET Iaar men siet vernuwen
Maer laas de menschen niet,
Ons sonden wy niet schuwen
Off Godt ghenade biet,

Het wert niet in ghenomen

[fol. D3v]

 

Wat datmen leert off preeckt

 

Doe macht ten besten comen

 

Alst aan ons doen ontbreeckt.

 

 

 

In plaats van te vermijen

 

De sond ende misdaat,

 

Sien wy tot allen tijen

 

Ons hart vervult met haat,

 

Wy weten wel te thoonen

 

Wat quaat een ander doet,

 

Maar seluen wy verschoonen

 

Ons eyghen vuyl ghemoet.

 

 

 

Met raad en daad wy poghen

 

Om te brengen in last

 

Ons naasten nae vermoghen,

 

Dies tquaat te meer aan wast:

 

Men lieght, bedrieght seer aardigh

 

Met een waarachtigh schijn,

 

Daar by oock soo hovaardigh

 

Dat elkck de meest wil zijn.

 

 

 

Die heden is ghebooren

 

Ons sulcx niet en leert,

 

Maar laat zijn rijck vercooren

 

En heeft hem gantsch verneert

 

Is als een kint ghevonden

 

Te Bethlem in een stal,

 

Om onse snoode zonden

 

Die hy te niet doet al.

 

 

 

Is onse Heer zoo ghoedigh

 

En wert mensch ons ghelijck,

 

Laat ons doch oock ootmoedigh

 

Hem volghen sonder wijck,

 

Hy comt willigh beneeden

 

Dienstbaar, veedrigh en slecht

[fol. D4r]

 

Leert op den dagh van heeden

 

Gheen Heer te zijn: maar knecht.

 

 

 

Wy die ons Christnen noemen

 

En lidt maten vant hooft

 

Wat hebben wy te roemen

 

Als hooghmoet ons verdooft,

 

Off wy hem noemen vader

 

In ons daeghlijck ghebet,

 

Misbruyckende te gader

 

Zijn wil, zijn woort, en wet

 

 

 

T'waar over tijt te vlieden

 

Ons eyghen wil en lust,

 

Door weldaad aande lieden

 

Daar noot het hart ontrust:

 

Die d'armen niet besinnen

 

Noch helpen uyt verdriet,

 

Hoe sal hy Godt beminnen

 

Die hy doch niet en siet.

 

PRINCE.

 

Prins buycht ons harts ghedachten

 

Nae u natuer en leer,

 

Dat wy eens moghen trachten

 

Te lieven u o Heer,

 

Ons quaden aart wilt snoepen

 

Dit bidden wy eenpaar

 

Dat liefd' in ons mach bloeyen,

 

In desen nieuwen Iaar.

Natuer voor leer