Nieuwe Testament (Zuidnederlandse vertaling)

I

Die openbaringe Ihesu Christi, die hem God gaf openbaer te makene sinen knech\ten die dingen, die saen geschien moeten ende die hi beteekent heeft, sendende bi sinen ingel Johannesse sinen knecht, die orconde gaf Gods woerde ende dorcontscap Ihesu Christi van al dien dingen, welke hi sach. Salech es die leest ende hoert die woerde der prophecien des boecs ende hout die dinc diere in gescreven sijn, want die tijt es bi.

Jan den VII kerken, de welke in Asya sijn, gracie ende vrede van heme, die es ende die was ende die toecomende es, ende van den VII geesten, die sijn in den anscouwene

[fol. 234v]

sijns troens, ende van Ihesu Christo, die een getrouwe getuge es, een ierst geboren der doodere ende een prince der coninge der eerden, die ons gemint hevet ende ons gedwegen heeft van onsen sonden in sijn bloet, ende heeft ons gemaect trike ende priesteren Gode ende sinen [onsen vader] vader, hem si glorie ende tgebot in de werelt der werelde. Amen. Siet, hi comt metten wolken ende hem sal sien elc oge, ende die hem gesteken hebben, ende selen [of aldus: ende alle de geslechten der werelt selen hen beweenen op dien] weenen op hem alle de geslechten der eerden. Oec wareleke.

Ic ben alpha ende oo, dierste ende de leste, begen ende inde, seit de Here God, die was ende die es ende die toecomende es, almechtech.

Ic, Jan, u broeder, deilechtech ende geselle in der tribulacien ende in den rike ende in der verduldecheit in Christo Ihesu, ic was in deilant, dat geheten wert Pathmos, om dwaert Gods ende tgetugenesse Ihesu Christi. Ic was in den geeste in den sondach ende ic hoerde na mi een grote stemme alse een busine [tromppe] te mi seggen: Dattu sies, dat scrijf in den boec, ende sendet den VII kerken, die in Asyen sijn, Ephesien ende Smirnam ende Pergamum ende Thyratiram ende Filadelfi\am

[fol. 235r]

ende Sardis ende Laodiciam. Ende ic keerde mi omme, op dat ic sage die stemme, die met mi sprac, ende omme gekeert sagic VII gulden candeleren ende in midden den VII gulden candeleren enen gelijc des menscen sone, gecleedt met purpure tote op de cnoeselen, gelijc den dyaken ter messen, ende hi was gegordt op de borste met enen guldenen gordele, maer sijn hoet ende thaer waren blickende alse witte wolle ende alse snee ende sine ogen alse een vlamme viers, ende sine voete gelijc den latoenne alsoet es in den berrenden oven ende sijn stemme als de stemme van vele wateren, ende hi hadde in sine rechte hant VII sterren ende van sinen monde ghinc een swert ute, ten beiden siden scaerp, ende sijn anscijn lichte alse de sonne in harre cracht. Ende doe ic hem sach, so vielic te sinen voeten alse doot. Ende hi leide sine rechte hant op mi, seggende: En wille niet vreesen, ic ben dierste ende de leste ende ic ben levende, ic was doot ende siet, ic ben levende in de werelt der werelde, ende ic hebbe den slotel der doot ende der hellen. Daeromme so scrijf die dinc, de welke du sages ende die sijn ende die behoeren te gescie\ne

[fol. 235v]

hier na. De verborgenheit der VII sterren, die du sages in mine rechte hant ende der VII guldender candeleren: seven sterren sijn VII ingle der VII kerken ende VII candeleren sijn VII kerken.