Nieuwe Testament (Zuidnederlandse vertaling)

XVII

Dese es Ihesus sprekende ende met op ghehevenen oghen in den hemel seide hi: Vader, de ure comt, verclare dinen sone, op dat dijn sone di verclare, alsoe ghi hem gavet moghentheit alles vleeschs, op dat al dattu hem gaves, dat hi hen gheve

[fol. 230v]

ewech leven. Ende dat es ewech leven, datse di bekinnen allene ghewarech God, ende welken du heves ghesent, Ihesum Christum. Ic hebbe di verclaert op der erden, dat werc hebbic voldaen, dat ghi gavet, dat ict doen soude. Ende nu verclaert mi, du, vader, bidi selven metter claerheit, welke ic hadde bi di, eer de werelt ghewart.

Ic hebbe gheoppenbaert uwen name den menschen, de welke ghi mi gavet vander werelt. Si waren dine ende ghi gaefse mi ende si hoedden mijn sermoen. Ende nu hebbense bekint, want alle de welke du mi gaves, sijn van di, want de waerde, welke du mi gaves, gavic hen ende si ontfinghen ende bekinden wareleke want ic uteghinc van di ende si gheloeveden want du mi heves ghesendet. Ic bidde vore hen, vore de werelt en biddic niet, maer vore dese, welke du mi gaves, want si sijn dine, ende alle de mine sijn dine ende de dine sijn mine, ende ic ben verclaert in hen. Ende saen en benic in de werelt niet, ende dese sijn

[fol. 231r]

in de werelt ende ic come te di. Heilech vader, hoedet die in dinen name, welke du mi heves ghegheven, op datse een sijn, alsoe ende wi. Alse ic met hen was, behoeddicse in dinen name, de welke du mi gaves, wachte ic ende nieman ute hen en vervoer dan de sone der verlorenheit, op dat de screfture vervult werde. Ende nu comic te di ende dese sprekic in de werelt, op dat si mine bliscap hebben volvult in hen selven. Ic gaf hen dijn sermoen ende de werelt heefse in hate ghehadt, want si en sijn niet vander werelt, also ic vander werelt niet en ben. Icken bidde niet, op dat ghise wech doet van der werelt, maer op dattuse hoedes van quade. Si en sijn niet vander werelt, alsoe ic vander werelt niet en ben. Heilechtse inder waerheit, dijn sermoen es waerheit. Alsoe du mi sendets in de werelt, ende ic sendese in de werelt, omme hen heileghe ic mi selven, op dat ende si gheheilecht sijn in der waerheit.

Icken bidde niet allene vore hen, maer

[fol. 231v]

ende vore hen, die gheloevende sijn selen in mi overmids hare woert, op datse alle een sijn, alsoe du, vader, in mi ende ic in di ende op dat si in ons een sijn, op dat de werelt gheloeve, want du mi sendets. Ende de claerheit welke du mi gaves, gavic hen, op dat si een sijn ende alsoe wi een sijn, ic in hen ende du in mi, op datse volbracht sijn in een ende de werelt bekinne, want du mi sendets, ende ghi hebtse ghemint ende alsoe du mi ghemint hebs. Vader, ic wille de welke du mi gaves, dat waer ic ben ende datse met mi sijn, op datse sien mine claerheit, welke du mi gaves, want du minnes mi vore de settinghe der werelt. Gherechte vader, de werelt en hevet di niet bekint, maer ic hebbe di bekint ende dese hebben bekint want du mi sendets, ende ic maecte hen bekint dinen name ende ic salne bekint maken, op dat de minne, met welker ghi mi minnet, in hen si ende ic in hen.