Nieuwe Testament (Zuidnederlandse vertaling)

XX

Ende het gheschiede in een der daghe, hem lerende ende ewangelizerende den volke in den tempel, quamen te gadere die princen der priesteren ende die scriben metten oudsten, segghende te hem: Sech ons, in wat moghentheiden doestu dese dinghe ochte wie gaf di dese moghentheit? Ende Ihesus seide te hen antwerdende: Ic sal u vraghen een woert, antwert mi: Jans doepsel, wanen waest, so van den hemele so van den menschen? Ende si peisden in hen ende seiden: Segghen wi: Van den hemele, so sal hi ons segghen: Waeromme en hebdi hem dan niet gheloevet? Ende segghe wi: Van den menschen, al tfolc sal ons steinen, want si sijn seker,

[fol. 178r]

dat Jan es een prophete. Ende si antwerden, dat si niet en wisten, wanen dat ware. Ende Ihesus seide hen: Noch icken segghe u niet, in wat moghentheiden ic dit doe.

Ende hi began te segghene ten volke dese parabole: Eerehande mensche plantte enen wijngaert ende verhuerdenne acker lieden, ende hi was vele tijts in pelgrimagen. Ende inden tide der vrocht sendde hi knechte ten acker lieden, datse hem souden gheven vander vrocht dies wijngaerds. Die ghesleghen lietensise ydel gaen. Ende hi dede doe enen anderen knecht senden. Ende de ghene, dien oec slaende ende verwitinghe doende, lietenne ydel gaen. Ende hi dede doe den derden senden. Ende si worpenne ute wondende. Ende de here dies wijngaerts seide: Wat salic doen? Ic sal senden minen gheminden sone; masschien alsi dien sien, selense hen scamen. Ende alsene de acker liede saghen, peisdense binnen hen, segghende: Hier es doer: doden wine, op dat de erflecheit onse werde. Ende hem ute gheworpen buten den wijngaerde doodden sine. Wat sal hen de

[fol. 178v]

here dies wijngaerds daeromme doen? Hi sal comen ende verliesen dese acker liede, ende sal den wijngaerd gheven anderen. Ende dit ghehoret seidense hem: Dat en si niet! Ende hi seide, hen anesiende: Wat es dat dan daeromme dat ghescreven es: Den steen, dien de wercliede weder proefden, die es ghesettet inthoet dies horecs? Elc die valt op dien steen, hi wert te broken, ende op wien hi valt, hem sal hi ontwewriven.

Ende de princen der priesteren ende de scriben sochten in die ure de hande ane hem te slane, maer si vreseden tfolc. Want si bekinden, dat hi dese ghelikenesse te hen gheseghet hadde.

Ende behoedende senddense vanghers, die hen gerechten lieden souden gheliken, op dat sine vaen souden in redenen ende sine leveren souden den gherechte ende der macht dies rechters. Ende si vragheden hem, segghende: Meester, wi weten dat ghi gherechteleke sprect ende leert, ende ghi en nemt niet den persoen des menschen, maer ghi leert den wech Gods in der waerheit; es ons gheorlovet, den keyser rente

[fol. 179r]

te ghevene ochte niet? Ende hare scalcheit merkende, seide hi te hen: Wat becoerdi mi? Toent mi den penninc, wies beelde ende wies overghescrefte hevet hi? Ende si seiden hem antwerdende: Dies keysers. Ende hi seide hen: Daeromme ghevet den keyser dat des keisers es, ende Gode dat Gods es. Ende sine mochten sijn woert niet begripen vore tfolc. Ende verwondert in siere antwerden sweghense.

Ende selke der Saduceen, die loechenden der op verstennessen, quamen ende vragheden hem, segghende: Meester, Moyses scref ons, ware iemens broeder doot, die een wijf hadde ghehadt, ende die ghene ware sonder kindere, dat sijn brueder soude nemen dat wijf ende verwecken saet sinen brueder. Daeromme het waren VII bruedere. Ende dierste nam een wijf ende hi es doot sonder kinder. Ende dander nam dat wijf ende es doot sonder sone. Ende die derde namse ende ghelikeleke alle VII, ende si en lieten negeen saet ende sijn doot. Ende ten lesten van hen allen es dwijf doot. Daeromme, welcs harre sal dat wijf sijn in der op verstennessen? Want si VII had\dense

[fol. 179v]

te wive. Ende Ihesus seide hen: De kindere deser werelt huwen ende werden ghegheven te huweleke, maer die ghene, die werdech selen sijn diere werelt ende der op verstennessen uten doden, sine selen niet huwen noch wive leiden, noch sine selen niet moghen sterven, want alse si sijn sonen der op verstennessen, sijnse ghelijc den inghelen ende sijn Gods sonen. Want dat de dode op staen selen, toende Moyses bider haghen, doe hi seide: Abrahams God, Ysaacs God ende Jacobs God, God en es niet der doder, maer der levender, want si leven hem alle. Ende vanden scriben antwerden selke, segghende: Meester, du heves wel gheseit. Ende voert en dorsten si hem niet meer vraghen.

Ende hi seide te hen: Hoe ghesegghen si dat Christus Davids sone es? Want David seghet in den boeke der salme: De Here seide minen Here: Sit te miere rechtere, tote dat ic setten sal dine viande tenen scamel dijnre voete.

Daeromme, ochtene David Here noemt, hoe es hi dan sijn sone?

Ende al dat volc horende seide hi sinen jongheren: Wacht vanden scriben, die wandelen in den scolen. Si minnen de grue\ten

[fol. 180r]

in de maerc ende dierste setele in den synagogen ende dierste sittene in den werscapen, die verslenden de huse der weduwen, ghelikende langher bedinghen; dese selen dat meerre doemenesse ontfaen.