De nieuwe Amsteldamsche schouwburg

De hoopende minnaar.

Stem daar de zil’vre Waterstroom.

Beminnelijk beeld, vergode Siel,
Aardschengel, hemelsch Mensch

[p. 89]

 

Gy, die al lang myn oog beviel,

 

Klimeen, verhoor myn’ wensch,

 

Aanschouw een’ Minnaar, wiens gemoed,

 

De alkweekende Natuur,

 

Har grondig in u hulde doet,

 

En eerbied uur op uur.

 

Mogt gy, in Iunoos heilig dal,

 

Zijn zuivre minnesmart

 

Eens door een’ zoeten hemelbal,

 

Verzagten aan zyn hart!

 

Mogt ik eens met myn Lief klimeen,

 

De streelster van myn’ zin,

 

In Hymens huwlykstempel treen,

 

Triomf! zong dan myn min.

 

‘k Zag dan herschapen ieder zugt

 

In eenen minnelust;

 

En voor elk klagtje, dat de lugt

 

Thans vult, wierd dan gekust.

 

Dan wierd my Nektar van de Goon

 

In Paf s Heiligdom,

 

Op ’t Lauwren donsbedde aangeboon,

 

Door Venus blyden Drom.

 

Wat zie ik! lagt myne Engelin;

 

o Onuitspreekbare vreugd,

 

Zy lonkt my toe: reeds zingt myn min

 

Triomf, wyl ze is verheugd.