De nieuwe Amsteldamsche schouwburg

De Minnaar verwinnaar.

Voys: Een Gryzaard vol van min.

‘k GIng in deeze Morgenstond
Met Hagenroosje wandelen,
Langs ’t weelig klaverrond,
Om van myn min te handelen:
Ik Vond haar niet straf,

[p. 79]

 

Des ik haar gaf,

 

Myn mooye tierelierelier ,

 

Myn mooye toereloereloer,

 

Mijn Herdersstaf.

 

Myn stafje greep zij aan,

 

Ik drukten haar heel teder,

 

Wyl ik haar borst zag gaan,

 

Al zagjes op en neder,

 

Ik gaf haar toen,

 

In ’t jeugdig groen,

 

Terstond een tierelierelier,

 

Terstond een toereloereloer,

 

Terstond een zoen.

 

Toen kusten zy my weer,

 

Met hare malsche lipjes:

 

Terwijl ik meer en meer,

 

Haar blanke toverklipjes

 

Bewegen zag,

 

‘k zei Engel, ag;

 

Hoor eens mijn tierelierelier,

 

Hoor eens mijn toereloereloer,

 

Voor mijn geklag.

 

Ik heb u menigwerf,

 

Mijn trouwe min gezworen:

 

Een min, waarom ik sterf,

 

Zo gij die nog wilt smoren:

 

Hoe menig lied

 

Speelde ik u niet.

 

Op ’t Herders toereloereloer,

 

Op ’t Herders riet.

 

Hoe menig droeve zugt,

 

Verzeld van bittere klagten

[p. 80]

 

Zijn wel mijn ziel ontvlugt,

 

Bij dagen en bij nagten:

 

‘K zag mijn getreur,

 

Gesteld te leur.

 

Vlak voor uw tierelierelier,

 

Vlak voor uw toereloereloer

 

Vlak voor uw deur.

 

Hoe dikwijls, Hagenroos:

 

Gaf ik u de eerste bloemen

 

Uit Floras marmre doos:

 

Waar op Natuur kon roemen!

 

Ia nog bood ik

 

Aan u met schik:

 

Mijn beste tierelierelier,

 

Myn beste toereloereloer,

 

Mijn beste strik.

 

Zy zei ’t is waar ‘k beken ‘t

 

‘K heb u lang opgehouwen,

 

Schoon gij ’t onwaardig bent

 

Men moet niet ligt vertrouwen;

 

Die spreuk is nut,

 

Zo ik niet dut;

 

Kom in mijn tierelierelier,

 

Kom in mijn toereloereloer,

 

Kom in mijn hut.

 

Wij gingen zoetjes heen

 

En traden t’saam’naar binnen,

 

Wijl zy my wel te vreen

 

Beloofde weer te minnen.

 

Sy kreeg ter sluik,

 

Dan onder ’t luik,

 

Een fraaije tierelierelier,