De nieuwe Amsteldamsche schouwburg


Minnaars-klagt, over het Afsterven van zyn Lief.
Stem: Als ’t begint. HOe lang is ’t wel geleden, o schoone Julia, Dat ik u vryde en volgde na, Uw teere Lipjes heb ik duizentmaal gekust!
[pagina 64]
En op u Borsjes mynen brand geblust. ’t Was door die vlamme van u zoete ziel! Dat ik u tegen quam en in myn arme viel, Was door de woorden van u zoete Tong, Die my bekoorden en tot kussen dwong Wat heb ik niet al moeiten aengeleid, Troost u myn ziel in myn droefheid: Toen ik u vryde het was door de minnevlam, Zoo dra ik scheide ik droefheid vernam. Ach Julia! ik verlaet nooit u trouwe min, Ik offerde myn traen aen u Godin, Soo lang de dagen zyn o Julia! En zal de zon en maen nooit stille staen. Nu moet ik als een Tortelduifje doet, Alleenig treuren om myn droef gemoed, Gestadig zitten in myn eenzaemheid, Tot dat de dood myn vonnis heeft bereid. Ach! ach! Wie klaeg ik nu myn ongeval, Dat my komt quellen op het aerdsche dal: Myn lief is door de dood in ’t graf gerukt, Eer dat de bloem was van haer steel geplukt. Sy was de schoonste die op aerde leeft, Nooit schoonder haer ’sgelyken men niet heeft: Die in schoonheid voor venus niet wyken moet, Nooit haer ’sgelyken in schoonheid opgevoed, Wat baet myn klagen, kermen en geween, De dood is door myn Liefje gestreen, Komt felle dood snyt den draed myns levens af, Dat ik mag dalen by myn lief in ’t graf.