De nieuwe vermaakelyke snuyf-doos, zynde versiert met veelderley zoort van aardige en aangenaame gezangen

Een Aardige klugt, voorgevallen binnen deeze Stad tusschen een Welbekende Waard en Waardin, en haar Buurman.

Op de Wys: wat hoort men niet al schreeuwe.

Luister zaem gy Jong gezellen,

Na het aardig klugtig Lied,
Wat ik u zal gaen vertellen,
Dat in ‘t kort weer is geschied,
Hoe een waardinne,
zeer ligt van zinne,
Bemind een quant,
Fris en galant,
Die daer zomtyds wat kwam praten:
Als de man was aan een kant.

Deze man zeit lieve Vrouwe,

ik moet morgen uit de stad,
ik zal het Huis op u betrouwe?
maar en weest dog niet te plat,
Ik moet gaen loopen,
om Hout te koopen:
Al naer het Bos,
de looze Vos,
Daar mee dogt zy in haar zelven,
Hier mee ben ik vry en los.

Hier mee begon het wyf te zingen,

als haer man was weg gegaen,
en van blydschap op te springen:
maer zy wiert wel haest verraen,

[p. 73]

 

hoort wat voor grillen,

 

de man al stillen,

 

na boven liep,

 

Net of hy sliep:

 

en hy bleef daar zo lang zitten,

 

Tot dat zy haer Buurman binnen riep.

 

Deze Buurman is gekomen,

 

vol van Liefde en minne-brand,

 

want hy had van haer vernomen:

 

dat de man was aan een kant:

 

maer hy met sluymen,

 

lag op zijn luimen,

 

al in een hoek:

 

Dat hy zyn broek,

 

voor de bedstee neer zag leggen,

 

En doe sprong hy met een vloek.

 

Deze Buurman is gaan vlugten,

 

In de kas wijn wel verstaat,

 

toen begon de Vrouw te zugten,

 

want de man was byster quaat:

 

hy riep met vloeken,

 

Hoer wilt gaen zoeken,

 

een zomme Geld,

 

met groot geweld:

 

of ik zal de kast opbreken,

 

daer mee stond het wyf versteld.

 

Het Wyf had by haer Ziel gezworen,

 

En zy riep myn lieve man,

 

och! de sleutel is verloren,

 

want ik daer niet in en kan:

 

maer hy wel wist,

 

dat in geen kist,

 

maar in de kas,

 

zijn Buurman was,

 

waer op hy een Bijl ging halen,

 

om te kappen alzoo ras.

 

De eerste kap die werd gegeven,

 

regt de Buurman in zyn Bil:

 

En Buurman begon te schreeuwen,

 

want hy hielt hem gantsch niet stil:

 

De Deur vloog open,

 

hy ging aan het loopen,

 

zyn hembt en goet,

 

was vol met bloed,

 

daar liep hy met die groote Gaper,

 

die zo groot was als een voet.

 

Toen is hy ook tuis gekomen,

 

By zijn Vrouwtje die daer zat,

[p. 74]

 

Die aan hem vroeg zonder schromen,

 

waer hy dat gekregen had,

 

Hy zey wel Vrouwe,

 

Beklaeg de rouwe,

 

‘k ben met myn Bril,

 

zonder verschil,

 

op myn Kerfbank neer gevallen,

 

het is bedroeft dat niet en wil.

 

Deze Vrouw gaet verder vragen,

 

na zyn broek en na zyn hoed,

 

En zy sprak geheel verslagen,

 

Gy dat aanstonds zeggen moet,

 

Ik lag gevalle!

 

vlak voor een stalle:

 

met bloed beklad:

 

ik kwalyk zat,

 

de Jongens zyn weg geloopen,

 

met de broek al van myn gat.

 

Tot beslyt gy Jongmans allen,

 

als gy by jou Buurvrouw gaet,

 

wilt dan dog voorzigtig mallen,

 

dat jou Buurman niet en slaet,

 

als gy by nagte,

 

komt onverwagte,

 

al om de man,

 

te maken Jan,

 

Wilt dan ook voorzigtig weezen,

 

Houd u ook by tyds daer van.