De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom
(1767)–Anoniem Nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom, De–
AuteursrechtvrijStem: De Winter is voorby gestreken.EEn Gelders Graef vermoeid door ’t jagen
Ging in ’t gelommert van ’t geboomt,
’s Morgens in ’t Krieken van den dagen,
Alwaer een aerdig Beekje stroomt,
Wat zitten rusten, en zag met Pleizier,
En oogen lusten, een zoo aerdig dier,
Een meid van een Warmoezier.
Hy stond verbaest en opgetogen.
Soo dra als hy het meisje zag,
En sprak wat heeft de min vermogen:
O Goon wat of dit wezen mag,
Wie kan de Kragten, van de min weerstaen,
Ik moet versmagten, ’k zal by ’t meisje gaen,
En spreeken haer dus aen.
Graaf.
Wel overschoone veld Godinne,
De schoonheid die myn oog ooit zag,
Wie kan u zien en niet beminnen,
Een Graef verzoekt u dat hy mag,
Tot u genaken, en u zoete mond,
En u lipjes raken, zoo gy my dat gond,
Soo wierd myn hart gezond.
Tuin Meisje.
Een Graef myn Heer wat is dat te zeggen,
Verzoekt gy aen my om een Graef;
Wy hebben der verscheiden leggen,
| |
[pagina 92]
| |
Dat is geen overgroote gaef,
Maer om myn Kaken zoo gy zegt,
Daer mee te raken, dat heeft onze Knegt,
My nog nooit voor gelegt.
Graaf.
Myn Lief ik ben een Graef Geboren,
Dat is te zeggen een groot Heer,
Daerom zoo neigd voor myn u ooren;
’k Verzoek u maer in deugd en eer:
Om u te trouwen was het met u zin,
O! Roem der Vrouwe, schoone Veld-godin,
Toond my maer weder min.
Tuin-meisje.
Myn Heer ’k heb order van myn Vader,
En van myn Meester boven dien,
Dat niemand my mag komen nader!
Als voor die sloot om myn te zien,
Daer moetje blyven Heer, want anders zou
Myn Meester kyven, En zo ik vertrouw,
Was dat geen vreugd voor jou.
Graaf.
Onnozele duif u zal ik trouwen,
En dat om u eenvoudigheid:
De arge streeken der Mevrouwen:
Die hebben myn genoeg misleid,
’k Zal zonder falen, u hier wagten, gaet
U Meester halen, zeg dat hy ’t niet laet,
Dat ik ben die haer staet.
Tuyn Meisje.
Ik heb geen tyd wilt my vergeven,
De Tuyn die legt nog ongewied:
’k Ben gisteren nog daerom bekeeven,
En zoo ’t nu weer is geschied:
En ik hem porden, Eer ik had gedaen
| |
[pagina 93]
| |
En hy dan Knorden, Ag wat ging myn aen,
Woud gy der wel voorstaen.
Graaf.
Ik zweer myn Lief myn Uitgelezen
Kom met u Vader en u Baes.
Gy hebt in het minste niet te vrezen;
Is zulk een schoonheid nog zoo dwaes,
Zy gaet, ô Goden, wild my nu bystaen,
Is zy gevloden, zoo is ’t met my gedaen,
Maer daer komt zy weer aen.
Vader.
Myn Heer myn Kind dat komt myn klagen
Dat gy haer in haer werk verlet,
En dat gy my iets had te vragen;
Daerom begaf ik myn van ’t Bed.
En zeer verslagen, na myn Heer u slaef,
Dat ik in ’t dagen, hier aentref zoo braef,
Gezelschap met ons Graef.
Graaf.
De vraeg die is maer of gy beiden,
Wel aenstonds zou genegen zyn:
Om van dees Dogter af te scheiden,
En gevenze in de magt van myn,
Ik zal haer houwen, En doen u begeer:
En wettig trouwen, zeg wat wild gy meer:
Dat zweer ik by myn eer.
Vader.
Ik ken u deugd, ze is u gegeven,
Zegt Dogter bent gy ook gezind
Met deze Graef in den Egt te leven,
Dogter.
Og ja ik blyf u gehoorzaem Kind,
Graaf.
Myn uitgeleze; voorwerp van myn min
Nu zult gy wezen, door u eenvoud in
Myn Graefschap de Gravin.
|
|