De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom

[p. 79]

Een Nieuw Lied, op het Plyzierig Leven in de Plantagie.

Stem: Eenzaam Bos. &c.

MEn schept weer op nieuws courasie,
Door de lieffelyke tyd,
Komt beminnaers der Plantasie:
Waer mee dat ieder een verblyd:
Om malkandere te vermaken,
Een Glaesje of een Neutje kraken,
Eer de Zomer zo versipt.

Ja sprak Jannetje of onze Keetje,

Daer ben ik ook mee te vree!
Al dronken wy een lekker Theetje,
En namen elk ons kopje mee;
Soo gaen wy dan om een zwiertje,
Al in een Tuyntje om een plyziertje,
Daer vermaken wy ons twee.

Sien wy een Burger of een Matroosje,

Die een Scholletje heeft in zyn hand?
Wy nemen een Snuifje uit ons doosje;
Og dat is een frisse quand;
Mogt ik daer mee myn tyd passeeren;
Och vroeg hy ons om te trakteeren,
’t Scheind myn Hert van liefde brand.

’t Aengename kruid en bloemen,

Staet zomtyds zo veel alleen,
Jonkmans ziet men daer veel komen,
Maer Meisjes voor ’t algemeen;
Die de Plantazie gaen genaken,
Of zy aen de Man eens raeken,
’t Is een vreugd voor ieder een.

[p. 80]

 

Als den dag dan is verscheenen,

 

Siet men nog het grooste kruis:

 

Al de Jonkmans trekken heenen!

 

En de Meisjes gaen na huis,

 

Komje ’s avonds laet in donker:

 

Lykt de Boer wel op een jonker,

 

Juffrouw is u Meid niet thuis.

 

Men wandelt zoetjes door het Laentje,

 

Sagjes de Plantazie in,

 

In de Laers by Arriaentje;

 

Of ’t Huis van de mooije Wardin,

 

Daer vint menze met heele hoopen;

 

Je kenter zeeven voor een oortje koopen,

 

Soekt maer uit al na u zin.

 

Sondaegs stelt men eerst zyn werk,

 

Men gaet na den Overtoom,

 

Neemt vermaek van de Vismerk:

 

Kruipt de Ael en de Paling om,

 

Wat word de Zomer al gepreezen:

 

Mogt het nooit geen Winter weezen,

 

Men ziet hier meening groene blom.

 

Die dit Liedje komt te aen schouwen,

 

Is een liefhebber van de Min;

 

Daerom wilt de vreugt onthouwen,

 

Schept daer dan behagen in,

 

Wilt de Somer dag niet haten:

 

Of de Plantazie niet verlaten,

 

Daer men vind veel glorie in.