De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom
(1767)–Anoniem Nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 66]
| |
Stem: Van de blaauwe Vlag.DE Liefde met een zoet genugt,
Baert zoo meenig droevig zugt,
Gelyk ik u zal verhalen;
Van een koopmans Soon verstaet,
In de Rotterdamze Palen,
Die een Dogter minne gaet.
Deze Dogter met ’er spoed,
Was een Linne-Naeyster goed,
In zyn Vaders huis wild letten;
Diende zy voor kost en loon,
Waer op hy zyn zinnen zetten,
Op dees eerbaer Maget schoon.
Hy sprak tot haer menigmael,
Met een Minnelyke Tael,
Schoonste die der leeft op Aerde,
’k Kom u bieden aen myn Trouw,
Mogt ik schoonste Bloem vol waerden,
U genieten tot myn Vrouw.
Sy als een eerbare Maegd,
Sprak tot myn geen liefde draegd:
Steld op myn dog niet u zinnen,
Ik en heb niet als myn eer,
Gaet een Edel Damen minnen?
Want gy zyt een magtig Heer. Deze Jonker rein van min:
Sprak myn overschoon Godin,
Laten wy te za,em vereenen,
| |
[pagina 67]
| |
Tot de dood ons leven scheid!
Daer is een Ring met zeven Steenen,
Tot een blyk van trouwigheid.
Deze Maegd door min bevaen,
Heeft zyn Trouw genomen aen,
Sy omhelsden met haer beiden!
Toen malkander met genugt,
En zy swoeren nooit te scheiden,
Waer op dat zy raekt bevrugt.
Hy heeft zyn Vader gevraegt,
Om te trouwen met dees maegt,
Vader u niet wild verstooren,
Laet het wezen doch u zin,
Want ik heb haer Trouw gezwooren,
En gekreegen tot myn min.
De Vader sprak zeer opstinaet,
Neen ik dat niet toe en laet,
’k Sag u liever voor myn oogen,
Met een Strop om uwen keel,
Eer ik dit ooit zal gedoogen,
Kiest een Ryke tot u deel.
Vader als het wezen kan,
Laet het doch geschieden dan,
Laet ons Trouwen t’onzer baten,
En ons schanden doch behoed,
Want ik zal haer nooit verlaten,
Sy draegt van myn vlees en bloed.
De Vader met een looze vond,
Sprak gy moet van hier terstond,
Na Moskovien gaen varen,
Nemen u Negotie waer,
Als gy thuis komt van de baren,
Zult gy trouwen met malkaer,
Deze Jonker met bescheid,
| |
[pagina 68]
| |
Heeft dit aan zyn lief gezeid;
Die daarom droefheid ging toonen,
Dog hy sprak hebt goede moet,
Daar zyn duizend goude kroonen;
En een Brief al met myn bloed.
Zy was daar niet mee te vree,
Sprak lief laat ik varen mee,
Doe gingen zy overleggen,
Haar in ’t Schip te bergen dree,
Zonder iemandet te zeggen
Tot zy diep waren in zee.
’t Schip voer uit de Maas zoo voort,
Na moskovien dit aanhoort,
Doch de Zee door storm en winden,
Brocht haar op een klip aldaar,
Dat het Schip in kort verslinden,
En zy al in doods gevaar.
’t Volk kwam ter naauwer nood,
Nog te Land met Sloep en Bood;
Dog de koopmans Zoon verheven,
Is op Gods genade heen,
Op een Plank in Zee gedreeven,
Met dees Maget vol geween.
Na twee dagen tyd zeer klaer,
Wierden zy het Land gewaer,
In moskovien wild weeten,
Quaemen in een Bosch te Land,
Daer zy zochten na wat eeten,
’t Geen deende tot bystand.
Als zy zyn in ’t Bosch gegaen,
Quaemen daer twee Beeren aen,
Droefheid zag men hier gebeuren,
Want dees Beeren als verwoed
Gingen dees Maegd verscheuren,
Dat dees Jonker treuren doet,
| |
[pagina 69]
| |
Hy schryft daer op staende voet,
Eenen Brief al met zyn Bloed,
Met het opschrift daer beneeven,
Waer in dat hy schuld en al,
Aan zyn Vader klaer gaet geven,
Van dit droevig ongeval.
Hy neemt daer een kort besluid,
Ook te sterven om zyn Bruid.
Trekt de degen van zyn zeiden,
Stakze in zyn Jonghert:
Waer door hy in korte tyden,
Van de dood verslonden werd.
Een Pelgrim quam daer voorby,
Vond dees Brief nog aen zyn zy,
Gingze tot moscou bestellen;
En van daer op Rotterdam,
Aen zyn vader die met quellen,
Al dees droeve Tyding vernam.
Deze Koopman dit gelooft:
Wierd van zinnen heel berooft,
Dat hy weigerde de gratie,
Aen zyn Zoon tot de Egte Trouw.
En heeft hem uit disperatie;
Hier kan ieder geven agt,
Wat de liefde heeft voor kragt;
Als twee herten zaem vergaren;
Door de liefde rein van aerd,
Ouders wilt haer laten paren,
Eer ’t weerhouden droefheid baerd.
|
|