De nieuwe vermakelyke Utrechtse min-stroom

Een Amoureus-Lied, tusschen Damon en Philida.

Op een Aangenaame Vois.

PHilida lag neer gezegen,
In de schaduw van de Zon,
Met haer Keurslyf half ontregen,
Digt by een klaer waterbron,
En zy droomden overluyd;
Dat zy met den Harder Damon was de bruyd,
Damon kust // Naer uw lust
Want zyn minnebrand moet geblust.

2 Damon die dat zoete dromen,

Had verstaen van woord tot woord,
Is terstond by haer gekomen,
Dat heeft zyn jong hert bekoord,
En zyn Jong hertje dat lild en beeft,
Om dat hy de assurantie niet en heeft:
En hy zugt, Dat de lugt,
Wedergalmt van zyn ongenugt.

3. Wel sprak hy wie heeft zyn leven,

Zulk een blooheid meer gezien:
Waerom in ’t verdriet gebleven:
Bloheid wilt dog van my vlien,
Hier op bekeek hy zyn Filida,
Allerschoonste zey hy zonder wederga;
Mogt myn lust, Zyn geblust:
Dan was Damon zyn jonkhert gerust.

[p. 17]

 

4. Hierop ging hy haer liefkozen,

 

Zy ontwaekte met angst belaen:

 

Schaemte pronkt met roode Rozen:

 

Als zy Damon daer zag staen,

 

Ach! zey ze Harder Damon ziet:

 

Ik ben tegenwoordig watje wil gebiet,

 

Met bezweek // z’Aen de Beek,

 

En haer rode kaekjes wierde bleek.

 

5. Straks met honderd duizend kusjes,

 

Heeft hy zyne brand geblust,

 

En voldeed zyn minnelusjes,

 

Doe was zyn jong hert gerust,

 

Hy drukte beid’ haer Borsjes bloot,

 

En haer roode mond;

 

Hem weer een kusje bood,

 

Toen de Zon // Ondergong;

 

Scheyde beyde van de Bron.

 

6. Philida begon te zugten:

 

Ag, ag wat is my geschied,

 

Damon sprak Lief wilt niet dugten,

 

Gy zyt die myn ziel gebied;

 

Ik zal u eeuwig zyn getrou,

 

Daerenboven eeren als een man zyn vrou,

 

Zoo dat zy // Alle bey,

 

Stelden de zwarigheid aen een zy.