Nieu groot Amstelredams liedt-boeck

Inhoudende Alderhande Tafel, May, ende andere Amoureuse Liedekens seer vermaeckelijck voor alle Ionge Lieden

Nieu Liedt,

nae de stemme: Hoe soud’ hy hem verblijden.

De clare Son Latone
Had zyn blinckende wesen schoon
Guldich gheset ten toone,
Onder des blau-verfde troon,
Als de schaduwen comen in een,
Ende met veel kleurighe wolcken groot
De gantsche werelt gaen becleen,
Die vol is van druckich gheween,
doende menich aenstoot // met swaren noot.

In alsulcken saysoene

Vertelden hen myn qualen saen,
Met de begheerte koene,
En de sterckend’ hoop liet my staen,
Want ick sach myn leven sterven claer,
En t’leven zyn verlengt van myn torment,
Welck leven is dootlijck ghevaer,
So dat ick ligg’ in pyne swaer,
Door u liefde verblent, my toegesent.

Och mocht ick doch eens wesen

Als ghy, end’ ghy als ick mocht zijn,
Ick soud’ seer haest ghenesen,
End’ bevrijen u dan van pijn:
Maer nae dien ghy in mijn smert veblijt,
Zyt ghedient met de pijn die ghy my biet,
Myn quale sal yet zijn bevrijt,
Ontfanghende van u met vlijt

[p. 166]

 

Danckelijck het verdriet // dat my geschiet:

 

V wesen en ghesichte

 

Heeft hem voor mijn oogen gestelt,

 

Als eer weer schijnend’ lichte,

 

meer als Aurora doet op tvelt,

 

En dinbeeldingh soet heeft verweckt,

 

Dat ick in mijn gedachten met geclach

 

Bevind’ u wesen soo ghestreckt,

 

Soo volcomen ende perfeckt,

 

Dat ick beschrey den dach // doen ick sach.

 

Ick sal nu niet verhalen,

 

Edel Princes, het groot ghetal,

 

Noch de macht myner qualen,

 

Druck, pijn, verdriet, noch ongheval:

 

Want op u goetheyt heb ick betrout,

 

Denckend’ dat u hert gheen wreetheyt verstaet

 

Dat heel met deuchden is bedout,

 

Dus Lief, u dienaer seer benout

 

Wilt doch comen te baet // uyt charitaet.

FINIS.