Nieu groot Amstelredams liedt-boeck

Inhoudende Alderhande Tafel, May, ende andere Amoureuse Liedekens seer vermaeckelijck voor alle Ionge Lieden

Een nieu Amoreus Liedeken,

Op de wyse, Een Liet eerbaer.

O Venus wreet
Loont ghy dus u dienaren
Die u int breet
Eeren tot allen jaren
Doen ghy begont, my te trecken in u v’bont
Doen was ick eens die liefste vercoren

[p. 62]

 

Maer als een hont, laet ghy my versmoren.

 

Die Maecht.

 

O mannelijcke greyn

 

My deert u lamenteeren,

 

Mocht ick certeyn

 

V met mijn lijf salveren,

 

Maer in bedwanck, al van myn Vrienden franck

 

So ben ick nu seer vast ghebonden

 

Maer gaet u ganck

 

Verstout tot gheenen stonden.

 

Die Ionghelinck.

 

Ghy zijt voorwaer, altijdt in myn ghedachten

 

Maer t’valt my swaer

 

Dat ghy my wilt verachten

 

Doen ick u boot, Mijn trouwe door Liefde groot

 

Die wout ghy niet ontfanghen,

 

Dus oock den doot

 

Ick moet sterven door u verstranghen.

 

Die Maecht.

 

V woorden fel, myn jonger hart doorsteken

 

Want myn opstel, is gants tot u geweken

 

Hadt te ontfaen, u trouwe hoort myn vermaen

 

Eer ick van u verstout den gronde

 

Sterft niet voort aen

 

Ick sal heelen u wonde.

 

Die Ionghelinck.

 

Mijn hart ende sin,

 

Mijn gront al sonder schromen

 

Al van begin, hebt ghy van my ghenomen,

 

Och wist ick yet,

 

Twelck nu mishaghen siet,

 

Soo soud’ ickt om t’verlaten

 

Maer neen ick niet,

 

Dus comt mijn lief te baten.

 

De Maecht.

 

V groot miskies, ben ick certeyn ontschuldich,

 

Dus weest schoon lieff, in u lijden verduldich,

 

V dienst seer soet,

 

Houd’ ick in mijn ghemoet // Och mocht ick

[p. 63]

 

met u vereenen, maer doort ghebroet,

 

Van dees nijders moet ick weenen.

 

De Ionghelinck.

 

V jonst seer fijn,

 

Heb ick van u verwurven,

 

maer slanghens fenijn

 

Dat heeft ons beyden bedurven

 

Och mocht ick hier,

 

Wreecken mijn zwaer dangier

 

Mijn lijf ende leven woud’ ick waghen

 

Adieu rogier door liefden moet ick versagen

 

Die Maeght.

 

Prince Edel bloet,

 

T’is my een bitter scheyen

 

Want der minnen gloet

 

Is vast tusschen ons beyen

 

Ick hoop seer vast, dat den last

 

Noch haest van ons sal werden ghenomen

 

Ende dat een vast,

 

Dees nijders sal aen tomen.