|
| |
Engelands Tranen, en Rouw-klachten over de dood van Maria Stuart, Koninginne van Grootbrittanje: Oud 32 jaren 7 maenden, en 26 dagen: Is geboren den 10 May 1662. Met Koning William getrout den 14 Maert 1678. Tot Koningin geproclameert den 23 February 1689. Den 21 April gekroont: En dan 7. Ianuary, 1695 Overleden.
| |
De Rouw-klacht singt men op dese Wijs: Holland schoon ghy leeft in vree, &c.
O Engelant, wat droefheyt groot,
Wat smert voelt gy van binne,
Al in uw’ hert, over de doot,
Die nu eylaes gestorven is,
O hemel! wat voor droeffenis,
O dood! wat komt gy hale.
Komt gy hier weg rucke ’s Lants vreugd
Soo ’n Eed’le Koninginne,
Met recht een pronck-beeld van de deugd,
Haer hert, en ziel en sinne,
Was altijt voor het best van ‘t lant
En voor de Leer van Protestant,
Dat noyt sou gaen verlooren,
Sy is gerust nu in den Heer,
Heeft God haer ziel gegeven,
Uit handen van de Bisschop daer
Van Cantelberg, die het haer,
Volgens begeert quam geve,
Op ‘t laetste van haer leve.
Daer leyt daer leyt sy nu gevelt,
| |
| |
Dat duysent zielen ontstelt,
En kloppen doet van binnen,
Verwerpt u pronck ciraden,
En steekt u treurig in den rou,
Sy die ons in waerde hiele,
Ach! die leyd nu ter ziele.
Daer leyd de woon-plaets van de deugd,
Een Packhuys vol van gaven,
Die sy uytdeelden met genucht,
Sy was godvrugtig, wijs en vroom,
Heusch, goedertier en hiel in toom,
De haet en nijd gebeeten,
Wie kan dees rouw vergeeten.
Ach wat gaf dat een naer geklag,
Des morgens vroeg in ‘t dagen,
Doen men het Hof vol droefheyt sag
Een yder stont verslagen,
Ten laest so barst de droefheyt uyt,
Met tranen, en riep overluyt:
Die heeft de Geest gegeven,
O wee! wat of ons naken mag,
Weent vry waerde Gemeente,
Met bitt’re tranen en geklag,
Al van de Koninginne soet,
Maria Stuart die met spoet,
Voor onse Vryheyt stonde,
Heeft nu de dood verslonde.
O God! aensiet ons droeve ween,
Wilt ons alleen ontfermen,
Wy vallen voor u met gebe’en,
Verhoort ons droevig kermen,
Bewaer bewaer doch door u hand,
Sijn Majesteyt van Engeland,
Dat dese droefheyt zware,
Hem oock geen sterfte bare.
Want sijn droefheyt is so groot,
Tot in sijn Ziel van binnen,
Nu hy daer siet leggen dood,
| |
| |
Die hem so trouwelijk dee bystant
En kost regeren ‘t gantsche Lant,
Als hy moest gaen te strije,
Ag! ag, het is een harde slag,
Maer God men moet ‘t verdrage
Laten wy alle ons geklag,
Alleen hem op gaen dragen,
Den Opper-heer van ‘t heele-Al,
Die hoop ick sal dees droeve val
O Heer geleyd haer Ziele dan,
Daer sy veel meerder vreugde van
Sol hebben, als hier Koning:
O heer, gy sult ons na u woort,
Besorgen als dat behoort;
Tot God ons droefheyt geven.
Twee-en-dertig jaer was sy oud,
Ses-en-twintig dit wel onthout
Doe men de dood daer sage,
Met bitterheit daer komen aen,
O God wilt haer Ziel ontfaen,
Wilt haer nu na dit leven,
|
|
Auteursrechtvrij