Eenen nieuvven Antwerpschen liekens-boeck

[p. 64]

Sonnet.

IN een Const-rijcke sael, daer schoon Ionck-vrouwen waren
Versaemt met Edel-lien, wierdt onder hun ghevraeght
Tot wat sin vande vyf, den mensch meest liefde draeght?
Tot d’aenghenaem ghesicht was allen hun verclaren,

Neen sprack een vies Poeet, laet dese meeningh varen,

Een meerder vreught als sien, ons ieuchdich hert behaeght,
Tot smaeck is onsen wensch, naer smaeck den minnaer iaeght,
Want Riecken, Hooren, Sien, ons minder voetsel in baren.

Den smaeck voldoet den wensch, daer ons ’t ghesicht toe lockt

Een Tafel vol van spijs, seer leckerlijck ghecockt
Can yemandt door ’t ghesicht, sijn ydel maegh versayen?

Een Ionck-vrouw net gheciert, tot terghingh vanden man

Raeckt hy niet aenden smaeck, sien weynigh helpen can,
Dus can den smaeck ons best, van ons vyf sinnen paeyen,

Allencxkens niet.