Eenen nieuvven Antwerpschen liekens-boeck

[p. 57]

Sonnet.

VEel Ionghmans eens versaemt door liefd’ by schoon Ionckvrouwen
Wierdt daer den naem ghevraeght, van een seer seldsaem Dier
Dat schaey doet en Profijt, ’t is groot min als een zier,
T’is nut, en onbequaem, ’t is licht, swaer om verdouwen.

’T is schoon en vuyl, fraey, mismaeckt, wreedt, saecht, om t’aenschouwen,

Gal bitter, Honigh soet, Couwigh ys brandigh vier
Het weent, en ‘t lacht ghelijck, het swijght en maeckt ghetier
Het bidt, en wordt ghevleydt, ’t is tandeloos ’t can knouwen.

’T is oodtmoedigh, en trots, bot, en arg, Plomp, vol list

Maeckt en breeckt, ’t gaet en ’t blijft, het soeckt Peys en ’t maeckt twist
Het vliet, en het vervolght, het gheeft en ’t can verslinden,

Dees schoon Ionckvrouwen, stracks verstonden desen sin

Den naem vant grousaem Dier, dat is de dwase Min,
Want meer dan hier in staet, dat salmen in haer vinden,

Allencxkens niet.