Eenen nieuvven Antwerpschen liekens-boeck

Een Pastorael liedeken,

Op de wyse: Hoe ligh ick hier in dees ellende.

ICk ben tot mijnen wensch ghecomen
O Ledia die eertijts waert
De schoonste maecht en blom der blommen
Maer seer van stuer, en straffen aert
Waer is u trots, en ieuchdich wesen
T’is als een blom vant velt gheresen.

V aenschijn cost de herten trompen
Van de herders van het wout
Dat is nu leelijcken vercrompen
Ghy sijt gheworden vuyl en out
Die u eens eere plach te bieden
Die sietmen schouwich van u vlieden.

[p. 19]

 

Waer sijn u schoon corale wanghen

 

Yvoore tanden, en soete mont

 

Daer ghy mijn hert had me gevanghen,

 

Maer noyt een troostich woort geiont.

 

My dunckt ghy hebtse her doen verven,

 

t’Coleur was water, t’moest versterven,

 

Wilt nu eens inden spieghel kijcken

 

Ghelijck eertijts Helena de

 

Oft ghy u Ieucht nu sult ghelijcken,

 

Ick meyn wel neen, maer weest te vre

 

En denckt het zijn verdiende plaghen

 

Wy moesten trots ghy smaet verdragen.

 

V witte Lelie is ghesloten

 

Door den couden donckeren nacht

 

Heb ick gheen vreucht van u ghenoten,

 

Veel minder nu van my verwacht

 

Het schimpen dat ghy hebt ghesproken.

 

Heeft nu den tijdt voor my ghewroken.

 

Die boomen crijgen nieuwe vruchten,

 

Die Jaerlijcks weer groeyen uyt

 

De Aerde gheeft ons met ghenuchten

 

Schoon Blommen graf en nutbaer cruyt,

 

Maer anders gaet het met de menschen,

 

Geen ieucht keert weer als we verslensen.

 

 

 

Ghy Maeghden wilt u wel versinnen,

 

Dat ghy u niet te trots en toont,

 

Sijt ghy door min niet te verwinnen

 

Met een beleeftheyt u verschoont,

 

Ghebruyck u Jeucht soeckt ghy te paren

 

Ghy weet hoe Lidea is ghevaren.