|
| |
| |
| |
| |
De Haagse Joncker, Singt een kluchtig Liedt, van de wonderlijke en noyt gehoorde Toverije.
Stem: Waer ist Fortuyn nu ras.
Dat ik u singen sal ’t is waer geschiet,
Gelijck als u vermelden sal dit Liedt,
Gebiljeerd wierd, savonts also laet,
Van sijn Capiteyn om te gaen slapen,
Die haer Man was ontrouw.
Savonts laet aen haer deur,
De vrou die quam en sprak heel opstinaet,
Wat is de reden dat gy klopt so laet,
Iuffrouw sprak hy ’k ben hier gebiljetteert,
Gy moet mijn van de nacht besorgen,
De Vrouw sprak heel benout,
Mijn man van huis, dit komt hier heel onpas
| |
| |
Ik wou wel dat gy voor den drommel was,
Wilt gy gaen slapen op mijn Soldertje,
Dats tot uwen dienst, daer ’s niet te besten,
Dus neemt een kort beraet.
Sach geen ander uytvlucht,
Wat sou hy doen, hy most te vreen zijn ach
Schoon dat het voor hem was een hart gelag,
Veel vodden hier en daer,
Sochten sy op en smeten op malkaer,
Dit was sijn legerstee och armen,
Keek door een scheur van sijn soldertje neer,
En sach de Vrouw verselschapt met een Heer
De drommel docht hy slaet de Iuffrou doot,
Het spit versien van leckernijen,
Dronck, wiert de Tafel ree
Gemaekt, de Flesse Wijn daer opgeset,
’t Wild-braadt daer by, daer Soldaetje op let,
Als nu alles stont klaer,
Worter geklopt, helaes een droeve maer,
De Man komt thuys, hoe kant verkeeren
De saeck geheel verbruyt.
Wiert desen Heer geplaest, terwijl de Man
Vast klopt en roept soo dapper als hy kan,
Ach Lief mijn hert en sin,
Riep dese Vrouw men sal u laten in,
Ach hoe heb ik verlangt mijn Engel,
Weest wellekom mijn monkeur,
Hebt gy geen eeten klaer,
Sprak deese Man voorwaer,
Mijn Wijfje lief van honger ik versmach.
| |
| |
En heb nog niet gegeeten desen dag,
Mijn hart is mijn so flaeu,
Ach helpt mijn dog hier aen wat eeten gaeu,
Ik heb geen eeten sey dat Hoertje,
Iou nog niet t’huys verwagt,
Van schrick ben ick schier kranck,
Heb moeten nemen een Soldaet in huys,
Het is niet uyt tespreken wat een kruys
Het is, en hoe ’t mijn spijt,
Ik mag geen Manvolk lijden als gy zijt
Van huys, ik ben altijt vol vreesen,
Eens mogt werden verkragt.
En klopten aen de kamerdeur met spoet,
Die hem geopent wiert op staende voet,
En neent mijn dese saeck niet qualijk of,
’t Is uyt mijn Heerslast het moet wese,
Mijn Heer ’t is mijn schult niet.
Oock kan jou Vrou voorwaer,
Een quaet woort toegesproke heb mijn Heer,
Dat seg ick niet sprak doen dat hoertje weer,
Sprak desen Heer daers niet te eeten maet,
Daer is in ’t minst niet aen gelegen,
Ick heb seer lang verkeert,
By een Persoon die leert,
Mijn door de Toverkonst heel soet en stil,
Te krijgen wat mijn hart maer hebben wil,
Eeten en drincken hier doen komen strak,
In overvloet weest maer te vreeden,
[L]egt alles op mijn [K]aen.
| |
| |
Maeckten een ronde kring,
En prevelden veel woorden binnens mont,
Die Hy, nog Heer, nog Iuffrou niet verstont
So riep hy sa ik beveel van stonden aen,
Gy hels gespook my te verschaffen,
Spijs en drank in dees kas.
Voor eerst een Kostelijk Hoen,
Lekker gestooft met groen,
Met een koppel Patrijsen en een Haen,
Dit was de kost die hy hadde sien staen,
Moet gy ons schaffen en voor al wel let,
Dat gy ons brengt heel delicate
Maekt dat de beste kost is gaer,
Brengt niemant in ’t gevaer,
Vertoont u dat u niemant niet en siet,
Doet aen mijn Heer en Iuffrou geen verdriet.
Neemt op de saek wel acht,
Dat ik ge-eyst heb is nu volbragt,
Opent de Kas en gy sult vinden
Dat Soldaet ’t heele spel,
Had af gesien dus sy met kloeke moet,
De Meyt ontboodt dat sy op staende voet,
Waer in bevonde wiert een kost’lijk Hoen,
Met een koppel schoone Patrysen,
Wie souder doot voor zijn.
De Tafel decken sou’t geen wierd gedaen,
En bad men sou maer mee aensitten gaen,
Rukten een bout van ’t Hoen,
Versogt hem den Heer dit na sou doen,
Daer hy niet kon toe resolveren,
| |
| |
Met schrick belaen die keer.
Maer door Soldaetjes praet,
Versogt met een aen zijn beminde Vrou,
Dat sy de kost oock eensjes proeven sou,
’t Geen zy niet weygeren dorst,
Voorts at een dronck men helder uyt de Borst,
De spijs was wel de wijn heel lecker,
Siet wat de konst al doet.
En metter tijd wiert het laet in de nagt,
Eer ’t Soldaetje om ’t Advocaetje dagt,
Die vast met groot verdriet,
Spijs op eten sag en hy kreeg niet,
Hoe wel hy schier van honger blafte,
Hoe heeft vrees en spijt,
Sijn hart bestreen die tijt.
Sprack Soldaetje ick sal,
Doen sien wie ons die spijs heeft hier gebrogt,
Maer dit was ’t geen niet dat de Iuffrou sogt,
Ey lieve Vriendtje laet het dog om my,
Ick sou het sekerlijck besterven,
Iaegt mijn geen schrick meer an.
’t Hertje was so bevreest,
Dat sy schier gaf de geest,
En ’t Iuffertje backte de kool daer by,
Maer ’t Soldaetje die zwoer en sey dat sy,
Niet soude zijn bevreest,
Hy sou vertrecken doen die boose geest,
Kom sey hy opent deur en vensters,
Riep met een groot getier,
Vertreckt terstont van hier.
En sprong terstont het venster uyt met spoet
En Iuffrouw viel van schrick onder de voet,
| |
| |
Wiert voorts te bedt gebragt,
Sy en haer Man prate de heele nagt,
Van dit Gespook en ons Soldaetje,
Na kooy heel vol en soet.
Smorgens als ‘t Was schoon dag,
De man van huys, sloop hy haestig beneen,
En ’t Iuffertje stelden hem wel te vreen,
Twee hondert kroonen schoon,
Schonck sy hem en sey daer dat is u loon,
En dus so bleef de saek verhole,
|
|
Auteursrechtvrij
