De nieuwe vermeerderde Haagse joncker, of 't Amsterdamse salet juffertje

[p. 15]

Biegt van een Dogter, aen haar Vader

Stem: Als ’t begint.

ACh waerde Vader ik buygh mijn neer,
Voor u met een ontmoedigh herte
Om u te biegte mijn waerde heer,
De sonde die mijn stadigh smerte,
Want door de liefde overmant,
Raeckten ick in dees droeve stant.

Ia eerwaerde Vader ‘k weet,

Soo men vergeving wil verkrijgen,
Dat men als vooren ’s herten leet,
Betone moet en niets verzwijgen,
Daerom soo val ick hier te voet
Voor u met een opregt gemoet.

Dit is dan dat mijn het meest benout,

En dat ick mijn wel mach beklagen,
Dat ick mijn schoot heb toe vertrout,
Aen een die yder wou behagen,
Ick ben bedroeft tot in der doodt,
Daerom so legh ick mijn misdaet bloot.

Eens op een Sondagh laest geleen.

Als ick mijn liefde sou betoonen,
Quam hy al in mijn kamer treen,
Als ick mijn lichaem sou verschoone,
Hy vatte eerst mijn boesem aen:
En liet sijn hant stracks lager gaen.

[p. 16]

 

Ia eerwaerde Vader noch meer,

 

Als ik sijn lieve montje kuste,

 

Trock hy mijn op sijn lichaem neer,

 

Al waer ik in sijn Armtjes ruste,

 

Van welck minnelijcke krioel

 

Ik de vreugt nog staeg gevoel.

 

Eerwaerde Vader so gy saegt,

 

d’Aent’recklijkheen van des ontrouwe,

 

Ick weet hy had u selfs behaegt,

 

Ia oock de schoonste van alle vrouwe,

 

Dies wierd ick ’t minne lijde moe,

 

En stack hem bey mijn armtjes toe.

 

Gaet heen dan Dogter, gaet’er in vree,

 

Al uwe sonde zijn u vergeven,

 

Die u bedriegt, bedriegt slegts mee,

 

Maar leyt voortaen een beter leve,

 

En hebt maer liefde voor hem alleen,

 

Dien u bemint en anders geen.

 

Soo dese soete sondaer quam,

 

Om u sijn misdaet te belijden,

 

Och weest hem tog niet al te gram,

 

Maer toont een weyngje medelijde,

 

Geeft hem tot straf dat hy my bemint,

 

So lang als ik wellust aen hem vindt.