De nieuwe vermeerderde Haagse joncker, of 't Amsterdamse salet juffertje
(1717)–Anoniem Nieuwe vermeerderde Haagse Joncker, of 't Amsterdamse salet juffertje, De–
AuteursrechtvrijStemme: Wispelturige Matroos.
SChippers Stuerluy Matroosen al,
Luystert hier toe sonder geschal,
en wilt vry hooren na dit Liedt,
wat droefheyt dat ons is geschiet,
ik hoop God sal u bewaren
Voor Barbaren.
Wy zeylden van Livorno vry,
Veel Passagiers hadden wy by,
Die al souden na Romen gaen,
Al met ons Schip wilt het verstaen,
Sint Antonio was de name,
Maer wy quaeme.
Ontrent dertig mijlen van ’t Lant,
Een Algier ons daer aenrant,
Met vijftigh stucken gemonteert,
| |
[pagina 10]
| |
vijf Hondert Turcken wel geleert,
om de Christene zielen
Te vernielen.
De bloet-vlag liet hy waeijen siet,
Hy dagt dit sal haer zijn verdriet,
en wy sagen wel in sijn vaen,
de groote turkse halve Maen,
hy riep strijkt voor Algieren,
Met manieren,
Ons schipper kloek als een vroom helt,
Sey ik pas op geen turks gewelt,
maer ik heb hier noch kruyt en loot,
en vier-en-twintig stucken groot,
daer mee sal ik u drijve,
Van ons Lijve.
Den turck die dit haest verdroot,
Die dee op ons vast schoot op schoot,
en wy ook moedig op hem an,
deden al wat goet doen kan,
om hem soo voort te jage,
Met veel klage,
Ons Capiteyn die gaf ons moet,
Sey mannen strijt voor’t Christen bloet,
En laet u krachten niet ontgaen,
ik sal u met lijf en bloet bystaen,
en God sal met ons strijden,
In dees tijden.
In dit gevegt sprongen ons by,
vijf hollanders uyt turkse slaverny,
die haer man lijk hebben geweert,
haer lof moet eeuwig zijn vermeert,
niemand wou de minste wese,
Al van dese.
Het schieten gink sterck in zwank,
En duerden wel acht uren lank,
Doen raekten daer ons schip in brant,
de Turcken van alle kant
Wierpen met Handt-garnaten,
Maer ’t mogt niet baten.
Wy weerden ons nog even seer,
Hoewel daer veel vielen neer,
Tot twee-en-twintig in ’t getal,
Daer ’t Bloet van stroomden al,
Maer het grootste bezwaere,
Quam nog naere.
Nog kreegen wy al water in,
omtrent ses voeten niet meer of min,
Maer den turck gink ook niet mis,
had wel acht voet water in gewis,
dat hem ook dede klagen,
Ons te plagen
| |
[pagina 11]
| |
Wij sagen van de Turken mee,
Al twee hondert springen in de Zee,
Dit verheugde nog ons smert,
Hoewel ons Schip ley heel verwert,
En sagen op geen manieren,
Ons te regieren
Maer ach dit raekten ons aen ’t hert,
En ’t was voor ons een groote smert,
Dat ons schip noch stont in den brant,
Dat geduert hadt twee ueren lank,
Geen uytkomst was daer neven,
Door ons leven.
Soo als het kruyt raekten in brant,
Sprong het schip op met al sijn Wandt,
Vier zijnder gekomen af van al,
De Kock en Schrijver in ’t getal,
twee Matroosen met eene,
En anders geene.
Haer vroom, en kloek, en goet beleyt,
En kan niet werden uytgeseyt,
Hoe dapper sy hebben gestaen,
Tegen de Turckse Honden aen,
O! Godt wilt haer nu geven,
’t Eeuwig Leven.
|
|