Het nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter

[p. 81]

Schreyende Bruydt.

Voyse: Turck Jan.

WAerom weent nu mijn Engel?
Mijn Bruydt, mijn Venus Bengel;
Alwaerde schepsel siet,
Daer duysent vreughde woelen,
In u soet krioelen,
En soo veel lusten biedt.

Wilt u soo seer niet quellen,

U soetert sal ’t wel stellen,
De saeck is buyten noot,
Het Christalijn wilt droogen,
De Peerlen uyt u oogen,
Laes rollen in u schoot.

De wreetheyt sal sachten,

Wanneer die soete krachten,
Eens brengen Suycker by,
Door ’t vriendelijck ontfermen,
In u Lief Bruygoms erremen,
Sult rusten zy aen zy.

Als twee elkander streelen,

En vriendelijck dus speelen,
Gestrengelt om het Lijf
Van die daer ondertusschen,
Duysent lieve Kussen,
Nam tot een tijdt verdrijf.

Nu heldere Son daelt neder:

Gy blancke Maen komt weder:
Ey Febi jaeght wat aen;
Op dat de gouwe Stralen
Voor de silvere dalaen,
En boven ’t gulde staen.

Genoode ick moet scheyen,

Mijn Bruydt te Bedde leyen,
Een Glaesje tot afscheyt:
Gespeelen laet ons queeste,
Wy gunnen u de Feeste,

[p. 82]

 

De Bruyloft ons bereydt.

 

Komt lief, mijn lust, mijn leven,

 

De soete min u geven,

 

Sijt slechts maer welle gemoedt:

 

Alle druck verlooren,

 

Den Hemel heeft gebooren

 

U vreught in overvloedt.