Het nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter

Keurige Vrysters-Klacht, over eenige Vryers.

Stemme: Gy Jonge Vryers wie gy zijt.

Dochter.

ACh! Moeder hoort mijn klagen aen,
En wilt u Kint met raet en daet bystaen,
Ick heb veel Vryers, en ´t wort mijn gevraeght,
En daer is geen van al die my behaeght.

Moeder.

Wel Dochter ick verwonder my,

Is daer alree om u soo groot gevry,
Gy zijt gezegent dan mijn waerde Kint,
’t Is om u schoonheyt dat gy wort bemindt.

Dochter.

Jae Moeder, geen behaeghter mijn,

Daer isser geen die mijne Minne-pijn,
Soo kan genesen als ons Kees den Boer,
Daer ick lestmael eens mee uyt speelen voer.

Moeder.

Wel Dochter wat is dat voor goet,

Dat gy daer af hebt sulcken quaden moet?

Dochter.

’t Zijn Wever, Pelsers, Snijders ende Smits,
Backers, Metselaers, maecken veel gerits.

Moeder.

Wel Dochter wat leyt u daer an,

Wanneer hy de kost voor u winnen kan,
Wat kan ’t u scheelen, het is even veel,
Als hy u dient met Liefde en gestreel.

Dochter.

Och! Moeder hoe praet gy soo slecht,
Ick heb het selve beter overleght,
Neem ick den Wever, ’t is een kalen bloet,

[p. 78]

 

En ick dan altijdt stadigh spoelen moet.

 

Neem ick den Snyer wel te vreen,

 

Die heeft door ’t sitten sulcken krommen been,

 

Gestadigh tornen ’t een of ’t ander goet,

 

En denckt misschien niet dat hy stoppen moet.

 

De Pelser is gestaegh in ’t Bont,

 

’t Is hem geen nieuwtje, soo ick lest verstondt,

 

Het Kalck en stof dat maeckt sijn borst soo kort,

 

Dat hy ’t niet weten sou waer dat ’t mijn schort.

 

De Smit die raest mijn al te seer,

 

Hy slaet op ’t Aenbeelt met een groot geveer,

 

Sijn zwarte handen op mijn witte vel,

 

Och Moeder lief ’t en sou niet passen wel.

 

Den Backer sou mijn quellen licht,

 

Met stadigh seggen, weeght het Broodt te licht,

 

Al te rechtveerdigh ben ick daer toe seer,

 

Ick geef soo lief als ick het self begeer.

 

De Metselaers zijn in ’t gemeen

 

Haer handen scherp door ’t hand’len van de steen,

 

Hy sou door ’t wrijven mijne Borsjes soet,

 

Ick kan dan haer niet dencken eenigh goet.

 

Maer onse Kees, ons Buermans Soon,

 

Dat is een Gast, die spant van al de Kroon,

 

Fluweele Handtjes, ’t Lijf als Bever Hayr,

 

Och Moeder, ’t is of ick ten Hemel vaer.

 

Moeder.

 

Wel Dochter hebt gy dan gehadt,

 

Oock Trouw van hem?

 

Dochter.

 

Ja Moeder had ick dat,

 

Noch liever slaep ick by hem sonder Trouw,

 

Als by een ander want ’t my Rouwen souw.

 

Ick draegh van hem een wonder Pack,

 

Hy wil my Trouwen, jae al was het strack.

 

Wel ick ben te vreden, kond gy ’t soo verstaen,

 

Soo wilt terstont dan aentijck’nen gaen.