Het nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter
(1678)–Anoniem Nieuwe gevondene Makrollitje ofte Clioos hernieude cyter, Het–
AuteursrechtvrijVoyse: Aurora brenght den Dagh.
VEnus kleynste Guyt,
Trof laest een jonge Bruydt,
| |
[pagina 75]
| |
(Tot leet van Plutoos beeldt)
Soo dapper met sijn boogh,
Soo dat haer ziel vervloogh,
Terwijl hy met haer speelt.
Het Alckmaer seer pleysant,
Een meysjens Vaderlandt,
Voor Weeskind op-gevoed,
Een ruyter tot den strijdt,
Gebooren was met vlijt,
Voor het Oranje bloed.
Dees maeght was jongh en schoon,
En spande schier de kroon,
Van die men daer sagh voen;
Dus minden hy haer seer,
Sy van gelijcke weer,
Als twee geliefjens doen.
De gene die ’t bewindt,
Daer voerde voor dat kindt,
Heel strengh verboden haer,
Ja sochten door ’t gebiedt,
Dees liefde doen te niet,
Van dit jonge paer.
De dochter vol van druck,
Beweent haer ongeluck,
Daer lief geliefde vand,
Die ons den trouw verbiedt:
Ey treurt doch liefje niet,
Wy trecken uyt het landt,
Dees twee door Venus kracht,
Bedongen voor een Jacht,
Dat haer voeren souw.
Daer Schipper is u geld,
Ick bid u ons niet meld.
Sprack dese jonge Vrouw.
Wy zeylen ruym en breet,
En dencken om geen leet,
Zijt lief maer wel gemoed;
Den degen dien ick draegh,
Past op een list of laegh,
Die ons nu ontmoet.
Met dat het Jaghjen quam
Aenzeyle van Sardam, Daer sy gingen op,
| |
[pagina 76]
| |
Soo sagh de lieve Maeght,
Dat sy wierd nagejaeght,
Met een Zeyl in top.
Hoe seer sy daer verschoot,
Geraeckte voort in noot,
Daer sy viel neer terstont,
En blies met groot gesucht,
Haer Zieltjen op de vlucht,
Uyt haer bleecke mont.
Aen wie sy was gepaert,
Weer hiefse van de aert,
Al waerden Engel siet,
Is liefde dan soo wreet,
Sy u dus neder smeet,
En my dit onheyl bied.
Hy kusten haer soo seer,
En viel voort met haer neer:
Een woort mijn waerde Bruydt,
Eer ick door mijn rapier,
Met u reys aenstonts van hier,
Maer ’t leven was’er uyt.
Daer quam geen krisel baet,
Door Medicijn of raet,
Haer lieve leeden root,
Gevoelde noyt meer smart,
Want geborsten was haer hart,
Uyt enckel liefde groot.
Och, och! woud doch ’t geluck
My dienen in dit stuck,
Dat ick neffens jou,
Mijn leeven, door u doodt,
Mocht storten in u schoot,
En begraven souw.
Nu treck ick uyt het landt,
Nu ick verlies dit pant,
Dit treurigh ongeval,
My soo veel smarten geef,
En dat soo langh ick leef,
Hier gaen treuren sal.
EYNDE. | |
[pagina 77]
| |
 |
|