De getrooste minnares.
Wys: Voorheen ben ik Student geweest.
1.
Hy heeft my altyd teêr bemind,
Zou hy, als hy zich wel bezind,
Zyn liefste voorwerp haaten,
Eer zal in 't hartje van de nacht,
De Zon deez' Aard bestraalen,
Eer hy zyn Minnares veracht;
En van het spoor zou dwaalen.
2.
Hy roemt steeds myn aanvalligheên,
Dat die hem 't hart doorgriefde
Zo dra hy was met my alleen,
Zwoer hy my reeds zyn liefde,
Hy staat reeds als een rots zo pal,
Die fel door storm bestreeden,
Nooit van zyn standplaats wyken zal,
Zo krachtig zyn zyn' eeden.
3.
Hy noemt my altyd Roosje lief,
Myn Oogjes heldere zonnen,
't Is telkens: ô myn harte dief,
Zou 'k u verlaaten konnen,
Uw Lipjes zyn van incarnaat,
Uw Mond doet honing zuigen,
Wat Meisje moet niet voor de praat,
Van zulk een Jongman buigen.
4.
Hy zegt dat byna ieder nacht,
Hem kosten duizend zuchten,
Als hy my 's Avonds lydzaam wagt,
Schynt hy geen Storm te duchten,
Eer zal de ruime Noorder-Zee,
Eer hy met de eeden die hy dee,
Volmaakt de gek zal scheeren.
5
Ik hou my van zyn trouw bewust,
Dit kan my vreugd verschaffen,
Maar spreekt hy van zyn min geblust
Dan blyf ik hem bestraffen,
want eer brengt Groenland druiven aan
Straatdavids rype Peeren,
Eer hy my zal verlaaten gaan,
Of ooit de gek zal scheeren.
6.
Zo sprak onlangs een Meisje zeer,
Gerust en wel te vreeden,
Haar Minnaar hoorde keer op keer,
De Noord-Zee bleef gelyk zy was,
De Zon straalt daags in de oogen,
Maar eer zy 't wist op 't zelfde pas
Haar Minnaar was vervloogen.
7.
Van ouds was deeze spreuk reeds waar
De Min houd wel van luimen,
En Vryers eeden zyn zo zwaar,
Als Dons en Veere Pluimen,
Ja Meisjes! keert het anders om,
Eer geeft ons Groenland vruchten
Eer een Vreijers Eed, hoe wellekom,
Niet altoos staat te duchten.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij
