Minne-Klagt, van Louisa en Albert.
Op de Wys: Van Roselinde,
1
Deze bloemen deze perken,
Vlytig, vlytig aan 't werken,
't Is Louise die ik wagt,
Moet zy agter deeze muuren,
Eeuwig in dees kerker zyn,
Ach! hoe menig menig uuren,
Zugt ik hier in minne pyn.
2
Schoon dit kleed van myn vermommen,
En ik eenen Tuynman schyn,
Mogt zy toch nog eens komen,
Maar eylaas wat doet my vreezen,
Is het maar het geen ik gis,
Zou het mogelyk kunnen weezen,
3
Wat baat my u [...] klagten
Daar zy leid in 't naare graf,
Wreede dood komt my versagten,
Rukt my van de waereld af,
wreede dood komt my thans nadren
Grieft my met uw felle zys,
't Zident bloed kruipt uit myn adren
Daar gy my myn grafplaats wyst.
4
Voor het laast zal ik dees Bloeme,
Gaan besproejen met een traan,
Ik plukt dit roosje waart te roemen,
dat met my in 't graf zal gaan,
Dit geweer zal my bevryden,
dan de droefheid die ik ly,
Ik leg dit Roosje aan myn zyde,
Met een dood zo ben ik vry.
5
't Avondstond die komt vast nadren
De Klooster deur ontsluit zig daar
Men ziet door 't diepste van de bladeren,
Afgemat en moey van 't zugten,
Vliegt zy naar haar waarde vrind
Maar eylaas dit zyn de vrugten,
Daar zy hem doorstooken vind.
6
Hy ontsluit voor 't laatst zyn oogen
Ziet haar aan vol tederheid,
Valsche schyn heeft my bedroogen
Ik moet na de Eeuwigheid,
Ja, ik heb myn hert doorstooken,
Vliegt terug naar uwe Cel,
U wreden Vader is gewrooken,
Louisa, ach! vaart eeuwig wel.
7
Ademloos en moei van klagten,
Valt zy op zyn boesem neer,
Hier zal ik myn dood verwagten.
Albert zegt zy komt niet weer,
Lieven minnaar wilt toch spreeken
Zyt gy weg dan voor altoos,
Maar hy geeft nog taal nog teken,
Ik vind niet als een dorre Roos.
8.
Liefste Roosjen vol van geuren,
Gy zyt nu myn eenigst goed,
Mogt gy eeuwig eeuwig duuren
Gy gaaft my weer nieuwen moed
De dood die zal ons zaam vereenen,
Liefsten vind dit is ons lot,
Naar hoe waggelen myne beenen
Ach ik sterf ô groote God.
|
|
Auteursrechtvrij