Een nieu Guese liede boecxken

Duckdalua siende dat de Steden hem wederom begosten af te vallen, beclacht sick dat hy oyt den Thienden Penninck geeyschet heeft.

Als volcht,

op de wijse: Met vreuchden willen wy singhen.

Duckdalue ben ick geheeten,
Een man van booser aert:
Veel had ick my vermeten,
Mijn Naem was wijdt vermaert:
Ghelijck een Wolf de Schapen bewaert,
So had icks oock verbeten,
Tis elck gheopenbaert.

Ouer al gingh ick setten
Mijn Spaengiaerts hier int Lant,
De duytschen te verpletten
Met sweert end oock met Brandt:
Bruyckt ick niet een quaet verstant,
Mijn sweert dat ginck ick wetten
Op die Edelste van het Lant.

Nu wast so verre ghecomen,
Jck had mijn best ghedaen,
Vrijmoedich sonder schromen

[fol. 49r]

 

So deed ick een vermaen,

 

Den Tienden Penninck wou ick ontfaen

 

Dit hebben sy vernomen,

 

Sy ginghen my weder staen.

 

 

 

Fortuyn die liep my teghen,

 

Dat seg ick v goet rondt,

 

Jck en haddet niet vercreghen

 

Het ghene daer ick na stont,

 

Dit werck brocht my heel inden gront,

 

Och had ick stil ghesweghen,

 

Dat waer ons seer ghesont.

 

 

 

Een werck sachmen brouwen,

 

Ten Briel en daer ontrent,

 

Zeelant ofte der Gouwe,

 

Noorthollant wel bekent,

 

Hoewel de Prins noch was absent,

 

Sy worden hem ghetrouwe,

 

Haer hert was van my ghewent.

 

 

 

Raedt, Monicken ende Papen,

 

Tis qualick met ons ghestelt,

 

Och had ick doch gheslapen,

 

En ghy behouden v ghelt:

 

Wy hebben ons beyden so seer ghequelt,

 

Niemant en past op ons gapen,

 

Want daer wort schriftuer vermelt.

 

 

 

Nu noch ten alderlesten

 

Worde ick ghesedt te leur,

 

So coemt my wt den Westen

 

Een nieuwe Gouuerneur,

[fol. 49v]

 

Met nieuwe Placcaten, met nieuwen keur

 

Dus raet my nu ten besten,

 

Waer vind ick een open deur.

 

 

 

Aylacen in allen hoecken

 

Maeck ick die luyden gram:

 

Niemant en sal my soecken

 

Te Brussel of t Amsterdam,

 

Om dat ick veel gelts te leen daer nam,

 

Daerom sy die ure daer vervloecken,

 

Dat ick int Nederlant quam.

 

 

 

Nu moet ick weder gaen decken

 

Na Spaengien, al ist my swaer,

 

Veel sullen my begecken,

 

Diender maecken misbaer,

 

Jck nammer so menighen man van daer,

 

Om na Brabant te trecken,

 

Seer weinich breng icker tot haer.

 

 

 

Dit antwoort sal ick geuen,

 

Jst dat my yemant vraecht,

 

de geen die niet en leuen,

 

Die zijn te laet beclaecht,

 

Veel zynder swinters van coud' geplaecht,

 

die ander int Velt gebleuen,

 

Haer leuen met strijt gewaecht.

 

 

 

Oorlof is best genomen,

 

Al eert nu valt te laet,

 

Ducx macht hem wel berouwen

 

Dat hy is wt de gaet:

 

Tis wonder wat daer voorhanden staet:

 

Spaengiaerts ghy moecht wel schromen

[fol. 50r]

 

Ghy verwacht een cleyne baet.