| |
Als nu dit moetwillichste ende die fleur van Ducdalbens Crijsvolck, die soo lange binnen Malta ende elders gelegen hadden, verslaghen was, Ducdalue met zijn ouergebleuen Spaengiaerden, daer om seer verbittert zijnde, heeft de Grauen Egmondt ende Hoorn, met de Batenburgers ende ander geuangen Edelen doen onthalsen.
| |
Op de wijse, Waeckt op ghy Christen alle, etc.
Alsmen schreef duysent vijfhondert
Jn dat achtensestichste Jaer,
Sachmen gheschien groot wonder
| |
| |
Vier Grauen Edel van bloede
Dooden sy in corter stont,
Daer toe seer rijck van goede,
Een Prins van grooter machten,
Als een Schaep ginck hy ter slachten,
En daer was de ure en stont,
Men sach daer weenen en trueren
Te Brussel binnen der Mueren
Om de Graue was Edel gedaen.
Cloeck ginck hy na der stede
daer hy moste steruen, verstaet:
Ghy Heeren en Burghers mede,
En isser nu gheen ghenaet,
Soo ben ick een arme Graue
Niemant hem antwoort gaue,
de Graue sprack nu wel an.
De Graue nam sonder treuren
Een Cussen hoort dit bedien,
daerop hy den doot wilde besueren,
daer op booch hy zijn knien,
Te samen leyde hy zijn handen,
Ten Hemel siende seer soet,
Godt doende zijn Offerhande,
Die Graue dat Edel bloet.
Als zijn knien waren gheboghen,
| |
| |
En zijn handen waren gheuoecht,
Een heeft dat sweert wt ghetoghen,
Die den Graue zijn hooft af sloch:
Sijn bloet sachmen daer stralen,
Godt sal die oorsake verhalen
Van die Graue van Egmondt.
Quam Edel van stam en Bloet,
Die Edele Graef van Hooren,
Liefhebbende Gods woort soet,
Lieflick sachmen hem daer treden,
Als een Slachtschaep ter doot
Comende ter seluer steden,
Daer hy moste steruen den doot.
Als hy daer was ghecomen,
Die Graue Delzijn genaemt,
Hy sprack vry sonder schromen,
En isser nu gheen ghenaed?
Niemant hem antwoort gauen,
Na Egmont was zijn vraghen
Baals Pristers by hem stoet.
Egmont lach daer verslaghen,
Ghedect met een cleet dicht,
Aen zijn voeten wert hijt gheware,
Hy heeft het cleet opghelicht:
De Graue sprack met reden,
Sijt ghy my voorghetreden,
| |
| |
Jck wil v volghen terstont.
Baals Priester met zijne cluchten
Tradt tot den Graue groot:
Gaet van my (sprack hy met suchten)
Want ghy doet my aen den doot:
Hy wist wiese waren al voren,
Des Duyuels en s Paus ghebroet,
Van Antechristus gheboren,
Die daer dorsten na t'onnosel bloet.
Een Cussen hy voor hem vanden
Daer booch hy op zijn knien
Te samen leyde hy zijn handen,
Tot den Hemel sachmen hem sien,
Heer ick beueel v mijn gheest
En mijn siel tot een Offrande
Sprack de graue onbeureest..
Als zijn knien waren geboghen,
En zijn handen waren geuoecht
Een heeft dat Sweert wtghetoghen
Die den Graue zijn hooft afsloech,
Sijn bloet sachmen daer blincken,
Dus sachmen de graue krincken
Twee Broeders in Gods vreden,
Van Batenburch twee Vorsten groot,
Beruoets sachmense treden,
Blootshoofts al na den doot,
Singhende wt helder kelen,
| |
| |
Wt David den sesten Psalm:
Straft my niet Heer in velen:
Tot Godt quam haerlieder galm.
Aenriepen sy haren Schepper groot,
De Trommelen ginghen allegare,
Die sloeghen daer al accoort:
De Jongste begost te trueren,
Hy liet so menighen traen,
Om dat het niet mochte ghebueren,
Dat die lieden hem conden verstaen.
de twee Grauen ionck van Jaer,
Sy waren in Godt te vreden,
Tot den doot begauen sy haer,
Haer knien sachmen haer booghen,
Men sloech hen daer af dat hooft:
O Godt hoe moechdijt al gedoogen,
dat v woort dus wert berooft?
Groot suchten ende claghen
Ende weenen gebrack daer niet:
Men hoorde mans en vrouwen gewagen,
O Godt wat grooter verdriet
Van de Heeren der Nederlanden,
diemen daer doot en brant,
En so menich man coemt te schanden
door Ducdalue den wreden Tyrant.
O Duckdalf met v genooten,
Sijt ghy niet sadt van tbloet
dat ghy in Napels hebt vergoten,
| |
| |
En voor mets soo menich man goet.
Waren dat niet Schelmsche wracken,
Dat ghy dien onghelesten Calck
Jnt broot oock dedet backen,
O ghy Verrader ende Schalck.
Al met v bloedighe Tanden
Coemt ghy in dees Nederlanden,
Als Herodes quaet en fel:
Hanghen, moorden, en branden,
Ontlijuen al metter spoet:
Ghy sult met Babel comen te schanden,
Al om t'onschuldighe bloet.
|
|