Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen


Van Soetgen, Op de Wyse: Balette van Leyden. SOetje sat een reys te proncken, Moy verciert des avonts in haer deur Haer twee bruyne Ooghjes bloncken, Zy was helder, blanc en bloos van kleur: Met quam Ritsaert droncken,
[pagina 32]
En hy sach haer sitten loncken, Ritsaert bleef wat staen, En sach haer lod'rich aen, Ia wel, hy kon niet gaen, Soo seer vlamden hy op heur. Nu klaeght Ritsaert dat de Minne Hem zijn hart geheel ontrocken heeft, Hy noemt Soetjen een Beulinne, Daerom, dat sy hem geen troost en geeft: Iae, hy mist zijn sinne, Daerom noemt hy zijn Goddinne, Stierder als een Stier, En felder als een Gier, Of't alder wreetse Dier Datter in de Werelt leeft. Is u Soetgen quaet van zeden, Leeft zy qualijck al is sy dan schoon, Wel ghemaeckt van lijf ende leden, 'tWelc voor't oog wel cierlic staat ten toon Soo hebt ghy gheen reden, Dat ghy soo met vyerigheden Nae haer gonste staet, En nimmer af en laet, Bemindt ghy dan het quaet? Soo verkrijght ghy quaedt ten loon.