Nieu dubbelt Haerlems lietboeck, ghenaemt den laurier-krans der amoureusen

Buyten-soetigheyd,

Stem: Het Meysjen had een Ruyter, etc.

WAnneer den gulden dageraet
In't oosten smorgens vroeg opgaet
Wat kander ons meer behagen
Als 't kriecken van de dagen.

De gulde glants, des Hemels son,

De stroomtjes van de suyvre bron,
Het ruysschen door de bladen,
Met koelen dau beladen.

[p. 31]

 

Den dau die gras en blomtjes deckt,

 

Weer op-waerts na den Hemel treckt,

 

Als 'tSonnetje komt rijsen

 

Zijn Godheyt ons bewijsen.

 

 

 

Als dan het pluymige gediert

 

Met soet verheugen tiereliert,

 

In't kriecken van de dagen,

 

Wat kan ons bet behagen?

 

 

 

Het tierich Vee sich grasen gaet

 

Daer 't beeckje ruysschent water slaet,

 

De tackjes van de Linden

 

Door 't schommelen van de winden.

 

 

 

Sien ick het Elfe bosjen aen,

 

Of kom ick naer het beeckjen gaen,

 

Soo schijn ick door 't vernuwen

 

Mijn schaduw noch te schuwen.

 

 

 

Het bosjen melt noch van't geluyt,

 

Hoe Coridon gingh op zijn fluyt

 

Dit nieuwe deuntje blasen:

 

En liet zijn schaepjes grasen.

 

 

 

Hy sach van ver zijn Harderin,

 

Hy dreef zijn Schaepjes 'tBoswaert in,

 

Sy lieten onderscheyden

 

'tVee door malkand'ren weyden.

 

 

 

Mijn overschoone Veld-goddin

 

Waeren wy beyd' oock eens van sin:

 

Dat onse schaepjes t'samen

 

Om haer vereeninge quamen.

 

 

 

Soo vlocht ick u een Roosen-hoet,

 

Van Lauwerier en blomtjes soet,

 

Die ghy na u behagen

 

Soud tot een glorye dragen.