Het nieuwe Princesse liedt-boeck

Of het Haeghse spelde-kussentje, bestoocken met schoone nieuwe luyeren, kapproen ende kraecke-beentjes, midtsgaders het Amsterdams Volewycks-schuytje

Een Nieu Visschers Liedt,

Voys: Als ’t begint.

VIsschery is waert gepresen
Dat verduldelijck geschiet,
Vander hinderlijck verdriet,
Visschery is uytgelesen
Als men groote Soden vanght,
Daer men dickwils na verlanght.

Reyne neeringh, slechte Lieden,

In ’t gemeen van herten bly,
Siet men in de Visschery,

Want waer soud’ het quaet bedieden,
Daer men ’t aengename soet
Van den Hemel wachten moet.

Als den Visscher is gevaren

Over ’t water, breet en wijt,
Hy heeft dan bequame tijt
Om sijn sinnen t’overgaren,
’t Zeyltjen is hem groote rust,
Het Visschen is soete lust.

[p. 85]

 

Hy kan tusschen wijlen syelen,

 

Wercken maken wat hy wil.

 

Wanneer is den Visscher stil,

 

Hy kan lieffelijcke queelen,

 

Dat een yders hert ontsprinckt,

 

Dat het aen der Oever klinckt.

 

Gaet dan Visscher-Man beginnen,

 

Over d’een of d’ander kant,

 

Uyt te schieten al sijn Want,

 

Denckt hoe woelen al sijn sinnen,

 

Niemant is soo kloecken man,

 

Als den Visscher wesen kan.

 

Moet hy in sijn Schuytjen drijven,

 

Langhs de golven op en neer,

 

In een sachten Somer-weer,

 

Moet hy daer een poosjen blijven,

 

O! wat isser soet gedacht,

 

Al den lieven Somer-nacht.

 

Visscher dencket komt doch binnen,

 

Soete Visjes in mijn Net,

 

Dat ick om u heb geset,

 

Laet ick u nu overwinnen,

 

’t Is soo soeten Somer-tijt,

 

Maeckt jou ’t natte Water quijt.

 

Soete loddere gedachten,

 

Lieve Visscher, denckje niet,

 

Dat jou dit een Leerlingh biet,

 

Dat jy ’t vlijtigh moet betrachten,

 

Eerje tot den Hemel gaet,

 

Datje u hier grijpen laet.

 

Sal ick tot den Visscher keeren,

 

En bemercken op den sin,

 

Wat de Visscherij heeft in,

 

Sal ick hier mijn selver leeren,

 

O wat vind ick grooten stof

 

Van des grooten Godes Lof.

 

’t Waren Visschers van te voren,

 

Die door Godes gunst en kracht,

 

Tot veel eeren zijn gebracht,

 

’t Waren Visschers uytverkoren,

 

Visschers van een grooter werck,

 

Visschers van des Heeren Kerck.

[p. 86]

 

Wil nu yemant ’t Visschen laken,

 

Om de moeyten ende pijn,

 

Daer in dick de Visschers zijn;

 

Waer kan yemant het soo maken,

 

Dat hy niet wert ongerust,

 

Niemand heeft volkomen lust.

 

Met sijn Schuytjen om gedreven,

 

Met sijn schootjen in sijn hant,

 

Met sijn sootjen in sijn mant,

 

Met sijn zeyltjen opgeheven,

 

Met sijn steen na de Stadt,

 

Denckt wat soeter dinck is dat.