Het nieuwe Princesse liedt-boeck

Of het Haeghse spelde-kussentje, bestoocken met schoone nieuwe luyeren, kapproen ende kraecke-beentjes, midtsgaders het Amsterdams Volewycks-schuytje

Een Klacht-Liedt, van een Jonge Dochter.

Voys: Al van soo schone, &c.

EYlaes wat pijne,
Mijn vreugt verdwijne,
Eylaes wat een pijne gevoelt mijn hart
Mijn Liefte die my trou had gezwooren,
Heeft mijn verlaten wat droeviger smart,
Help my hemel nu ben ick verloren
Want van droefheyt sal barsten mijn jonk Hardt.

Als hy my vryden, Scheen hy vol lijden

Als hy my vrijden scheen hy mijn Vrient,
Sijn soete praet heeft mijn hart ontlooken
Ik heb hem trouwelijk bemint,
maer ‘k was dwaes dat ick sijn woorde geloofde,
Want ick my nu Eylaes bedroogen vint.

[p. 60]

 

Berst uyt nu tranen, Ontsluyt u kranen

 

Berst uyt nu tranen vermeert mijn klagt,

 

Twee kinders heb ick van hem verworven

 

Twee kinderkens tot eender dracht,

 

Och Hemel waer ick in ’t baren gestorven

 

Soo waer ick niet onder de voet gebragt.

 

Wat sal ick maken, Wat sal ik raken,

 

Wat sal ick maken, Ick weet geen raet,

 

Mijn teere bloetkens die suchten en kerme

 

Och Heere Godt my toch bystaet,

 

Wilt my ende kinderkens tog ontfermen,

 

want van droefheyt mijn hart wort disperaet.

 

Wat baet mijn klagen: Nagt ende dage,

 

Wat baet mijn klagen hy is gevlucht,

 

Ick weet niet waer ick den vader sal vinden

 

Dus moet ick Leven in ongenucht

 

Komt wreede minnaer en wilt my verslinde

 

Verslint mijn met de een en d’ ander vreugt.

 

Waer zijt gy henen, Ende verdweenen

 

Waer zijt gy henen valse minnaer,

 

Komt siet u Schapen, hoe sy u gelijcken,

 

Het is u Vlees en Bloet voorwaer,

 

Wilt gy van my afkeeren en wijcken,

 

So treckt in ’t minste nog u Kinders naer

 

Nu is hy henen, Ende verdwenen

 

Nu is hy henen en mijn veracht,

 

Die mijn sijn troutje soo minnelijck bode

 

Stond voor mijn deurtje so menige nagt

 

Is nu eylaes uyten Lande gevloden,

 

Nu hy mijn heeft tot desen val gebracht.

 

Gaet u vry bergen, Die my quam tergen

 

Gaet u vry bergen in ’t woeste Woud,

 

Ick sal den Hemel tot wraeck verwecken

 

Dat hy sijn Blixem over u spoud,

 

Het sy u Boomen of bladers bedecken,

 

Ick sal niet rusten voor dat gy my trout.

 

Mijn teere Schapen, Stelt u tot slapen

 

Mijn teere Schapen ontfanght mijn borst,

 

Ick sal u met melck van gramschap voeden

 

Op dat gy na u Vaders wraecke dorst,

 

Ock neen! den Hemel die sal hem behoeden

 

’t Is tijd mijn zieltje dat gy tranen stort.

 

Gy Dochters reyne, Teer ende kleyne

 

Gy Dochters reyne toch voor u siet,

 

Neemt hier een spiegel aen my op heden,

 

Gelooft de woorden der Minnaers niet,

 

Acht niet haer vleyen schoon sy wat streelen

 

So komt gy niet als ick in ’t zwaer verdriet.