[Gy Ionckmans hoort na mijn vermaen]
Voys: Gy wispeltuerige Matroos.
GY Ionckmans hoort na mijn vermaen,
Ick sal u hier vertellen gaen,
Hoe dat ick mijn verleyden liet,
Dus spiegelt u aen mijn verdriet,
Dat ghy niet in ’t benouwen
Ick was in ’t bloeyen van mijn jeught,
En in de vrydom nam ick vreught,
Maer door dien ick was jongh en dom,
Verquisten ick mijn jeugdigh blom:
Een Weeuwtje gingh ick trouw,
Sy had veel goetje, soo sy sey,
En Rente-brieven noch daer by,
In ’t fijn, sy kost wel leven van,
Haer goetje, soo dat sy geen Man
Van doen had om te wercken,
Ick dacht, o broeck, dat staet mijn an,
Kost ick met fatsoen raken van
Den arbeyt, en somtijts magh zijn
By goet Geselschap, daer den Wijn
Een mensch sijn geest vermaken,
’t Is waer, daer waren Kinders vier,
Maer ick dacht, dat is niet een sier,
Daer is wel goetje om hun groot
Te brengen: soo dat ick geen noot
| |
Heb, want ick sal mijn stijven, Met haer schrijven.
Om kort te seggen met een woort,
Ik peurde strack na ’t Weeutje voort,
En maeckte daer de serviteur, Ick ley’er mijn begeerte veur;
’t Ia-woort wiert daer beneven, Mijn gegeven.
‘k Meen ick doen veel gewonnen had,
Maer ‘k had een gladden ael by’t gat,
Want so ras was ick niet getrout,
Soo wiert my ’t kluewtje strack ontfout,
Haer roemen was al logen, ‘k Was bedrogen.
‘k Sey Lief, nu zijn wy beyde een,
En ’t goet is beyde ons gemeen,
‘kVersoek opent nu eens u kas, En toont u Rente-brieven ras;
Ik bid u vriendelijcken, Laets’ eens kijcken.
Sy stracks met een lacchende mont,
Sey, Lief ick salse u terstont
Gaen toonen: maer ey lieve hoort,
Sy quam stracks met de Kinders voort,
En sprack, dees Kinders lieve Zijn de Brieve.
Vier duysent gulden dat aen rent,
Konnen sy jaerlijcks pertinent
Verslinde, dus soo heb ick haer, Op duysent gulden door malkaer
Voor Renten gaen sommeeren, En waerdeeren.
Denckt eens hoe ick keeck op mijn neus,
Maer schoon al wierd ick noch soo beus,
Soo sweegh ick stil, maer eghter docht,
Is dat Rent’, het de duyvel mocht,
‘t Is mager sulcke renten, Slafrementen.
Ick dacht schier op mijn muyltjes leegh
Te gaen: en somtijts met een veegh
Te drincken eenen Roemer Wijn,
Maer laes, in ’t sweet van mijn aenschijn,
Moet ick het kosje rapen, En gaen schrapen.
Noch is mijn Eeten niet te vet,
En als ick savondts gae na ’t bedt,
Vermoeyt zijnde van d’arbeyt groot,
En dat mijn Leen tot rust mijn noot,
Dan mag ’t my niet gebeuren, ‘k Mag wel treuren.
Want siet dan leyt het Kint en gromt
En Moer die leyt gerust en ronckt,
Soo moet ick, schoon ’t mij niet en lust,
’t Kint wiegen soo langh tot het sust,
Te wesen soo stief-vaertje, ’t Is geen aertje.
Had ick de Kinders noch gemaeckt,
Dan was soo vreemt noch niet de saeck,
Maer een ander genoten heeft
De vreught die ‘t Echte Bedde geeft,
Dus staet my niet te wiegen, Sonder liegen.
Schoon ick de Wiegh al stil laet staen,
Soo gaet het op een krijten aen,
So dat ick noch op ’t lest ben bly, Om dit gebrubbelde geschrey,
Door ’t wiegen niet te hooren An mijn ooren.
Ghy Ionckmans ‘k bid u voor u siet,
En spiegelt u aen mijn verdriet,
Trout liever in’er naeckte hembt Een dochter die de rampe dempt,
Bout, wiegt dan, ’t is u eygen, O gants feygen.
|
|
Auteursrechtvrij
